Met het hoofd in de wolken.

Dagelijks probeer ik in kleine dingetjes mijn kinderen bewust te maken van de schoonheid van de natuur.  In feite ben ik niet echt een groene, daarvoor verspil ik teveel water en energie, eet ik teveel vlees en let ik te weinig op bio.  Mijn bijdrage is eerder miniem.  Afval sorteren, proberen om geen zakken te kopen,  aan de kinderen leren dat ze geen plantjes uit de natuur mogen trekken.  (Dat ik regelmatig spinnen vermoord, dat laat ik achterwege).  De paddenstoelen in de herfst of de afdruk van vogelpootjes in winterse sneeuw, ik wijs nogal veel.  Vanmorgen liet ik hen letterlijk stilstaan bij de lucht.  De wolken zijn dagelijks een bron van entertainment voor mij en deze ochtend kon ik samen met Ilja de strepen tellen ook al waren enkelen ook door vliegtuigen gemaakt.

De rokende medewerker op de parking van De Aldi vlakbij de school bekeek ons argwanend maar toen ik met mijn gsm aan de slag ging terwijl ze stonden te kijken, keek ze ook omhoog.  De wolken en de lucht voorspellen dagelijks wat de dag zal brengen en ik maak de kinderen zoveel mogelijk attent op de zonsopgang, al is het maar door tijdig de rolluiken omhoog te doen.

Ze zitten veelal in bed als de zon ondergaat maar in feite zou ik hen deze mooie herfstdagen eens moeten ophouden om de zon te zien ondergaan.  Zeker nu we regelmatig op een prachtig kleurenschouwspel worden getrakteerd.

Ik denk dat ze nu echt op een leeftijd zijn gekomen waarin we als ouders enorm veel invloed hebben door onze eigen reacties op al die natuurpracht.  Enthousiast worden van een wolk, dat leren ze ook van ons!  En zijn ze daar iets mee in hun latere leven, misschien wel, en als het niet zo is: dan hebben ze toch een mooie wolk gezien hé.