Zondagskind

Gisteren werd ik bijna gebeten door een keeshond toen ik aan het lopen was.  De eigenares had hem aan de leiband, maar hij besloot dat ik bad news was en ging in de aanval, ze kon hem maar net op tijd wegtrekken.  Aan de andere kant van de vijver werd ik bespuwd door ganzen.  Men zag mij daar echt niet graag komen met mijn fluojasje bij Zillebeke Vijver.  Ik heb geluk gehad, zo’n attaque van keeshonden of ganzen lijkt me nu niet bepaald iets om op je “been there, done that”-lijstje te kunnen zetten.

“Wat ben ik soms toch een zondagskind!” las ik enkele maanden geleden op de blog van Bert.  Hoewel ik de term nooit gebruik weet ik perfect wat ze betekent.  Ik ben het namelijk zelf!  De keren dat ik kan zeggen “amaai, ik heb chance gehad” of de keren dat iemand mij blindelings hielp bij een moeilijke situatie.  Ik kan daar anders wel een lijstje van maken.

Deze week nog: ik parkeerde me in de ondergrondse parking onder het station in Brugge.  Nadat ik me in één van die nauwe gaatjes had gewrongen en mijn gerief aan het samenscharten was om te vertrekken bleek ik mijn portefeuille op de keukentafel vergeten!  Maar geen vrees!  Ik had nog een briefje van 20 en wat kleingeld in mijn jaszak zitten.  Voldoende dus om mijn parkeerkost te betalen en zelfs nog iets te kopen.  Ik trappel naar mijn afspraak.  Als ik mijn parkeerticketje in mijn gsm wil stoppen – ahja, want ik had geen portefeuille-  zie ik staan “enkel betaling via bancontact – visa – mastercard”.  Aih, dat was minder vlinder.  Na mijn afspraak keerde ik terug naar het/de* parkeerautomaat, misschien had het kaartje ongelijk.  Haha, want dat gebeurt toch zo’n dingen?  Dat zo’n kaartje geen gelijk heeft.  Tot ik bij de/het* betaalautomaat kwam en het kaartje 100% gelijk had: enkel met een betaalkaart te betalen.  Ik sprak een stationschef aan en hij bevestigde, hij zei ook dat daar nu en dan wel eens iemand staat met dat probleem.  Hallo NMBS, 2018 is calling!  Is het geen tijd om nog een andere optie aan te bieden?  Na tien minuutjes trappel- en denkwerk ter plekke en een telefoontje naar de echtgenoot die op dat moment moeilijk te bereiken was, kijk ik ineens op.  Er komt parmantig een collega voorbij die met zijn bankkaart in zijn hand naar die automaat gaat.  Ik zit aan de andere kant van de provincie met een probleem en dan kom ik een collega tegen.  De rest is geschiedenis.  Chansaard ikke.    (*ik weet nooit of ik het DE automaat of HET automaat is).

Er is ook het verhaal “van twee keer mijn gsm verliezen in twee weken tijd”.  Twee keer door op het dak van mijn auto te laten liggen, twee keer gevonden door iemand, twee keer gevonden door een EERLIJK iemand.  Twee keer zonder dat er iets aan was.  Twee keer chansaard ikke.

Niet te vergeten:  die keer dat ik een dikke zigeuner zijn ass gekicked heb.  Daar was ik niet echt een zondagskind maar eerder een onbevreesd razend kind dat enorm veel chance heeft gehad.  Dat zou ik NOOIT meer doen en ik zou het niemand aanraden om mij na te doen.

Ohja, en het examen twee weken geleden.  Alsof examens nog niet stresserend genoeg zijn bleek ik het blanco ingediend te hebben.  Wat?  Blanco?  Je had toch geblokt voor duust?  Ja, maar bij een meerkeuzevragen-examen is het blijkbaar de bedoeling dat je eigenhandig nog eens al je antwoorden gaat invullen op een overzichtsblad dat er helemaal achteraan bij zit.  Examendummy ikke.  Ik zag dat blad en ik dacht “dat is voor de docent, daar kom ik best niet aan”.  Tot ik ’s avonds in mijn auto ineens besefte “oei, stond daar niet op dat voorblad dat ik nog iets moest invullen op één of andere matrix?” en mijn frank veel te laat viel dat ik wel degelijk dat blad had moeten invullen.  En dat ik in feite mijn examen blanco had ingediend.  En dat het vrijdagavond was en dat examen al duust lang weg was in één of andere grote examenhoop.  En dat het herfstvakantie was.  En dat ik dus misschien wel met een probleem zat.  Ik mailde direct naar de docent met mijn probleem op vrijdagavond waarop hij me op zondag terugmailde dat het inderdaad een probleem was omdat hij niet ging mogen vergeten dat na de vakantie in orde te brengen.  Maandag na het verlof kon ik de school nog verwittigen en kwam het uiteindelijk toch helemaal in orde.  Chansaard.  Ikke.

Nu nog het resultaat afwachten en hopen dat de zondagsvibe even blijft aanslepen!