door Dinsdag: Om 6u44 word ik voor het eerst wakker. Ik voel het door elke vezel in mijn ontwakende lijf: the mind says “no”. Ik hijs mezelf uit bed, ergens wel blij dat ik iets langer geslapen heb dan anders, aan de andere kant is de tijd die ik elke dag nodig heb om te ontwaken en me mentaal te wapenen tegen de dag heel erg beperkt nu.
Ik hoor Linus zingen in zijn bedje. De kinderen zijn geconditioneerd: ze moeten in bed blijven tot 7u15, bij Linus is dat een konijntjeswekkersysteem, Ilja leest zijn klokradio zelf af. Tot nu toe aanvaarden ze dit nog heel plichtsbewust. Terwijl de koffie doordruppelt besef ik dat het mijn loopochtend is en ik me dus niet hoef te haasten om me tijdig klaar te maken. Ik kan de kinderen gewoon in mijn looptenue naar school brengen, lopen vraagt niet alleen tijd, het geeft er ook wat klaarblijkelijk. Alles komt hard binnen vandaag en naarmate de ochtend verstrijkt wordt het er niet beter op. Een mes dat blijft doortikken terwijl het balanceert op een bord, Linus die met zijn pantoffels een stampritme ontdekt op zijn verhoogde stoel, Ilja die een drumsolo houdt op confituurpotjes. De drang om weg te lopen van al dat lawaai is sterk aanwezig. Ik voel me schuldig bij die gedachte, de kinderen merken niets en kwekken erop los. Over het mooie stuk speelgoed dat ze kregen van de sint bij oma het voorbije weekend. Linus komt me verschillende keren een tweekoppige draak tonen en ook Ilja is enorm enthousiast, ik forceer mezelf om tijdens de drukte even bij hen te zitten en te luisteren naar hun verhaal. Hoe de deur sluit in het playmobil rotsje en dat de tweekoppige draak een rode tong heeft. Ik benoem hoe fantastisch het allemaal is en denk tegelijk dat ik niet gemaakt ben voor het moederschap. Ze ruimen wonderwel vlug hun gerief mooi op als ik roep dat het tijd is om naar school te vertrekken.
De kleinste wil zijn nieuwe handschoenen niet aantrekken, ik pick mijn battles. Zijn volumeknop staat gigantisch hoog maar zijn knoddige smoeltje maakt het overvloedige geluid goed. Ik glimlach om zijn onschuld. Ze vragen of ik hen aan de poort van de school wil afzetten zodat ze niet hoeven te stappen van de parking van Aldi zoals ik dagelijks doe. Het wandelen houdt de conversatie en de binding met mijn kinderen echter levendig. Ik ga er niet op in, want ik ben nog geen seconde een luisterend oor voor hen geweest deze ochtend. Terwijl we oprijden begint Ilja te jammeren dat hij zijn handschoenen niet meeheeft. Ik probeer te redden wat te redden valt maar ook in Linus’ boekentas zit geen extra paar en het klokje in de wagen is onverbiddelijk als ik aan omkeren denk. Ik knuffel hem extra hard en droog zijn tranen terwijl ik de mijne inslik. “Het wordt vast niet zo koud vandaag” lieg ik. Het is een dooddoener van formaat, en ik voel me weeral schuldig, maar even later zie ik hem toch glimlachen als hij een vriendje aan de overkant van de straat ziet. Als ik hem door de poort zie lopen terwijl ik Linus een afscheidskus geef draait hij zich ineens om en komt terug om Linus’ handje te pakken. “Kom maar mee met mij”.
De hele looproute tracht ik mijn emoties onder controle te houden, probeer ik dit alles te kaderen. Mijn introverte kant heeft het soms ècht moeilijk om samen te wonen met drie andere mensen. Dan wil ik simpelweg diep onder mijn deken duiken of iedereen op mute zetten. En zeker in periodes zoals de laatste twee weken waarbij alles dubbel zo hard binnenkomt. Periodes waarin een simpele opmerking dagen kan doorbomen in mijn hersenen. Dagen waarop de dingdongende deurbel me in de keuken doet verstoppen omdat ik geen zin heb om mensen te zien. Dagen waarin ik een gemiste oproep met opzet vergeet. Ik ben overprikkeld en niet te genieten en daardoor voel ik me constant vreselijk schuldig tegenover de mensen die het dichtste bij me zijn. En dat heeft niets te maken met dingen loslaten. Dat heeft niets te maken met alles perfect willen doen, ik ben totaal niet zo ingesteld. Rust, regelmaat en beweging zijn niet alleen voor kleine kinderen belangrijk, duidelijk ook voor introverte moeders. Maar dat neemt niet weg dat ik mezelf enorm egocentrisch vind. Dat ik me een slechte moeder en een nog slechtere echtgenote voel. Ook al weet ik rationeel wel dat ik mijn kinderen alle liefde geef die ze nodig hebben, emotioneel is dit momenteel uit balans. Maar alles passeert, deze periode ook. Alleen hopelijk binnenkort.
Shout your heart out 
Zo herkenbaar! Ik ben eigenlijk pas tegen mijn introvertie aangelopen door moeder te worden. Ook je bloedeigen kinderen zijn andere mensen. Ik heb me lang afgevraagd waarom het soms zo vermoeiend voor me is, terwijl ik die wezens doodgraag zie. Toen las ik ‘Stil’ van Susan Cain en alles viel op zijn plek. Veel moed voor jou. You rock, sowieso!
ik heb het boek ook gelezen, maar zou het nog eens moeten herlezen. Er is ook een podcast over hé. Merci Sofie, superlief!
Hé Liese … daarnet reikte mijn bestie jouw stukje tekst aan met de boodschap: “we zijn niet alleen”.
Herkenbaar … oh zo herkenbaar
en
oef … oh zo oef
we zijn niet alleen!
neen, je bent niet alleen!
Amai, ik herken mezelf hier volledig in Liese… Dat schuldgevoel, regelmatig ne keer onder ne steen willen kruipen en niets of niemand moeten zien of horen… Ik wéét ook heel goed dat dat niet egoïstisch is en dat ik een hele goeie mama ben. Maar toch doet het je twijfelen hé.
Ik ben ‘blij’ om te lezen dat ik niet de enige ben…
X
ik begrijp waarom je “blij” tussen aanhalingstekens zet. Ik herken mezelf ook in in jou in veel aspecten die je aanhaalt in onze gesprekken dus ik begrijp deze reactie 🙂 x
Mooi geschreven! Ik pende onlangs ook mijn bedenkingen neer over introvert en mama zijn. Het is soms echt niet gemakkelijk, en schuldgevoel lijkt er heel vaak mee samen te gaan. Ik vraag me wel af of dit specifiek stukje dat je beschrijft introvert zijn is, of eerder hoogsensitief? Want dat van die geluiden die zo hard bij je binnenkomen herken ik dan weer helemaal niet. Misschien een combinatie van allebei dan 🙂
nee, hoogsensitief ben ik niet. Soms denk ik dat ik laagsensitief ben 😀 zou dat bestaan? 😀
Wat ben je diep menselijk. Die periode passeert inderdaad, kan ik van meespreken (als misschien nog introverderderder van jij!)
(DAN jij)
’t is leuk hé in die cocon 😀 lekker gezellig
Voilà !
(hartje)
xx
Goesting om te bleiten van herkenbaarheid. Terwijl veel mensen mij (denken te) kennen als een extraverte bezige bij die soms het hoogste woord voert en graag op een podium staat. Er zijn veel, héél veel dagen, dat ik in een doos wil kruipen en die dicht doen en op niks reageren. Dat ik geen zin heb om boodschappen te doen omdat ik dan vriendelijk moet lachen naar de kassierster. Dat ik op ’t werk bijna mijn mond niet open doe, tenzij er iets aan mij wordt gevraagd.
Blij dat ik mezelf weer een kadootje heb gegeven en een reis alleen heb geboekt, opnieuw naar Egypte, naar de woestijn, naar het niets.
oh nee, ik ging jou niet als extravert bestempelen. Maar je bent dan ook mijn grote zus hé 😉
Ik moest na het lezen een paar keer slikken, want hoe herkenbaar is dit zeg. Ook hier zijn er weken, dagen, momenten, … waarop ik gewoon weg zou willen kruipen of lopen van alles en iedereen. En dat terwijl ik het lief en Tuur doodgraag zie. Dus dat schuldgevoel waarvan je spreekt ken ik maar al te goed. En hoe vreemd het ook mag klinken: blij te lezen dat ik duidelijk niet de enige ben die soms van die gedachten en dagen heeft. X
ik begrijp je reactie over “blij” zijn. Zo’n reacties zijn ook fijn om lezen voor mij. Want die zetten aan om meer te schrijven over mijn binnenkant!
gewoon een knuffel, omdat het kan, ook al is ie virtueel maar je mag hem ontvangen wanneer jij er zin in hebt. x
superlief ! x
Ik vind het ook zeer herkenbaar, al heb ik dan geen kinderen en thuis dus gelukkig iets minder prikkels. Er zitten precies veel introverte en/of hoogsensitieve mensen in blogland. Het verwondert me niks!
mij ook niet, bloggen is een goeie uitlaatklep hé
Het is een van de dingen waar ik soms schrik voor heb moest ik ooit kinderen krijgen: hoe ik daar mee ga omgaan. Want ik ervaar nu – met enkel een partner in huis – al wat jij hier beschrijft.
hmmja, kinderen zijn hierbij niet echt een hulp, maar tegelijk zetten ze je soms met de voeten op de grond
Er trekken even rillingen door mijn lijf na het lezen. Wat een eerlijk en openhartig stuk. En hoe ik dat uitermate apprecieer. Ik zit nog even na te rillen.
En wat ik dan echt dacht. Mooi. Sterk. Zo buiten je comfort zone gaan voor dingen en mensen die er echt toe doen. Mag ik ven een figuurlijke buiging voor je maken uit respect?
oei was niet de bedoeling om je koud te doen krijgen 😉
Zo herkenbaar… Zit ook in zo’n periode… Feit dat het voor een stukje door mijn lichaam is die het laat afweten, verzacht het wat maar toch…
binnenkort nog eens een koffietje?
Zo blij dat je dit eerlijk zegt. Ik schreeuwde vandaag tegen de Man omdat hij de kamer binnen kwam waar ik me verstopt had. 😦
hmja, je zit dan nog eens met twee kleine baby’s!
Ja, zo herkenbaar. Ik schaam me er soms voor dat ik graag helemaal alleen thuis ben, en dat ik het leuk vind als man en dochter weg zijn. Maar die rust en stilte is broodnodig om de batterijen weer even op te laden en door te kunnen gaan.
Merci voor dit mooie stukje alweer!
herkenbaar wat je schrijft. Zo een hele dag rondtrappelen in huis met een koffietje en wat vuil was in de machine steken, beetje lezen, beetje bloggen, wasje uithangen. Zalig toch!
Dergelijk uitermate persoonlijk schrijfsel waardeer ik ten zeerste. Na het lezen dacht ik gek genoeg: slaapt Liese wel voldoende? Want gebrek aan slaap doet wat met een mens. (En zijn emoties!)
als ik niet genoeg geslapen heb val ik in slaap voor TV. Zelfs als ik rechtop zit val ik gewoon om.
Zo eerlijk en oprecht! Respect!…maar vooral zo herkenbaar. Je bent zeker de enige niet die worstelt met sommige gevoelens…die zijn kinderen supergraag ziet, maar soms kunnen ze ons ook ergeren…vooral op momenten dat je zelf zo hunkert naar rust, stilte, kalmte,…
Op die momenten moeten we luisteren naar ons lichaam en ons niets aantrekken wat een ander denkt! Gewoon doen waar je nood en zin in hebt. (en op andere momenten zouden we dat ook veel meer moeten doen 😊)
Daar is helemaal niets fout mee…we zijn mensen, we zijn wie we zijn en daar is niet verkeerd mee.
Dikke knuffel
zo lief Lynn! x
Voor mij ook erg herkenbaar. Bedankt voor dit leuke stuk!
merci!
Ow, even slikken, dit. Zo herkenbaar. En mooi geschreven alweer. Xxx
xx
Chapeau dat ge niet weggerend zijt van de ontbijttafel. Ik hoorde alles zoals jij het beschreef en was al bijna opgesprongen, gillend: “ZIJT NU EENS ALLEMAAL STIL JA”. Brrr. Je mag dan introvert zijn, je hebt het engelengeduld dat een goede moeder nodig heeft 🙂