Mensen die “ja graag” antwoorden als je hen vraagt of je je schoenen moet uittrekken aan de voordeur. Je maakt het voor hen stukken gemakkelijker om dat te verwachten. Het moet niet gemakkelijk zijn om dat van iemand te vragen, want het is nog niet echt een traditie op de plaatsen waar ik kom om systematisch de schoenen uit te doen aan de voordeur.
Daarop aansluitend: in iemands’ huis rondlopen op je kousen. Het geeft toch een net iets vertrouwder gevoel als je dit kan doen, zelfs als je elkaar maar twee keer per jaar ziet.
In de weekendkrant een artikel lezen waarin een sociaal psycholoog uitlegt dat er tijdens studentendopen “cognitieve dissonantie” ervaren wordt bij schachten en perfect kunnen uitleggen wat hij daarmee bedoelt omdat je je de week daarvoor erin verdiept hebt.
Gretchen Rubin tijdens haar podcast als er iemand haar een vraag stelt over The Four Tendencies. Je hoort in haar stem dat ze helemaal befreakt is van haar eigen theorie. Je ziet haar bijna popelen voor je ogen om aan het antwoord te beginnen en je merkt in haar stem dat ze zich echt moet inhouden om niet met duizenden voorbeelden haar theorie te staven. Haar stemtimbre verandert, het volume gaat omhoog en je kan je inbeelden dat ze breed zit te lachen voor haar microfoon.
Bob. Den bob.
Luisteren naar je moeder als ze zegt “dat het ijsbijtend koud is buiten en je best niet gaat lopen omdat je je adem afgesneden zal zijn!” en beslissen om dan maar drie uur in de zetel te wentelen met een boek en wat koffie.
Jessica Biel in “The Sinner“. Hoe ze simpelweg zou kunnen terugstappen in de cast van 7th Heaven uit het jaar 1996 omdat ze gewoon nog niks verouderd is.
Iemand die oprecht verwonderd reageert omdat je volmondig “Ja, keihard!” roept op de vraag of je een kerstpersoon bent. “Echt? Jij?” Ohja, ik! Er net niet bij vermelden dat je dagelijks naar Mariah Carey luistert omdat dat nu éénmaal zo hoort in de kerstperiode. Toch?!
Examen doen en beseffen dat het vele werk dat je erin stak nodig is geweest aan de gedetailleerde vragen te zien.
Een foto posten in Instagramstories waarbij je een mislukt brood tackelt en iemand die deze foto terugstuurt als reactie:

Een weekendmagazine waarin psychische problemen zo puur worden uitgewerkt:

Een digitale klok die 22u22 aangeeft.
“Doodgewone dingen die mijn hart doen zingen” is gebaseerd op het eindstuk dat Kelly wekelijks voor De Standaard Magazine maakt.
Mariah, serieus? Etje!
Prachtig. Leuk. En ja, 22.22 dat heb ik ook. Dat had ik als tiener al liggend in mijn bed kijkend naar de “klokradio” met digital display. En Jessica Biel. My godness.
Mijn man heeft dat met 23.23u. 🙂
Ik onthoud: ‘ijsbijtend koud’. Mooi.
Ik onthoud niet: Mariah Carey.
Mijn man had een zware crush op Mary vroeger dus ik vind net dat ze heel lelijk geworden is 😉
Wij hebben we een hond die nogal haar verliest. Vind het dan ook een beetje gênant om iemand op zijn kousen te laten rondlopen. 😑
Gasten die uit zichzelf hun schoenen uitdoen, zijn mijn lievelingsgasten. Zelfs nog liever dan gasten die cava en monstera’s meebrengen. Het is een van mijn grootste ergernissen, ik vind het zo vuil en ik dacht echt dat ik hier heel erg alleen en heel erg OCD in was, tot ik bij Dietemiet las dat zij dat ook heeft. Hallelujah.
The Sinner. Heel goed. Nog goed: The Fall en The Affair.
Doodgewone dingen van Kelly, zijn een paar van de dingen die mijn hart doen zingen en waar ik tegenwoordig nog wel eens de krant voor koop.
Wie weet schrijf ik ooit ook nog eens mijn Doodgewone Dingen neer!
hoi, The Fall heb ik gezien en ook The Affair. Maar op een gegeven moment (ergens halfweg seizoen 2) ben ik afgehaakt, ik kon ineens die haar kop niet meer uitstaan. Vreemd want in het begin vond ik het echt mooi!
Oh, dat laatste. Hier nog iemand die daar gelukkig van wordt.