The green kotscleaningmachine.

Misschien even de situatie schetsen? Na een deugddoend weekend in Achouffe vertrekken we -koffertje vol- huiswaarts. De kinderen blijken wat op zichzelf te zijn en laten elkaar gerust. We roepen “halleluja” tussen onze tanden naar elkaar. Linus zit wat in zichzelf te zingen, Ilja leest zijn Geronimo Stilton boek op de achterbank. Zelf ben ik bezig in Stoner. Als we de hoogtes naar beneden komen, voel ik mijn maag opspelen. Ik kijk op van mijn boek en voel dat het tijd is om hem dicht te doen. Lezen in bochten is niet aan mij besteed. Jawel aandachtige lezer. Ik blijk ook sinds vorig jaar een lezend kind te hebben dat zich mooi rustig op de achterbank bezighoudt. Of ik hierbij stilstond. Uiteraard veel te laat. Terwijl mijn echtgenoot de mommymobiel door het landschap zwiert zie ik ineens op de achterbank mijn oudste zoontje groen worden. Hij bevestigt wat ik op dat moment denk: “Hij voelt zich niet goed!” waarna hij de bestuurderszetel onderkotst. De tien seconden die daarna voorbijgaan werden als volgt ingevuld:

Ik roep:”STOOOOP! Hij spuugt!” Mijn man parkeert zich langs de kant. Ik spurt uit de wagen naar de andere kant en probeer de gordel van Ilja los te krijgen. Uiteraard werkt dat niet meteen, want Murphy en al. “Vlug mama” weet hij me nog te zeggen. Linus begint hysterisch te krijsen: “IK WIL ERUIT IK WIL ERUIT!” Terwijl Pieter het kleutertje kalmeert krijg ik Ilja uiteindelijk uit de wagen en begeleid hem naar een grasperkje. Nadat ik uitleg dat hij best zoveel mogelijk vooroverbuigt om te kotsen doet hij netjes wat ik vraag en kwakt vlak voor onze voeten de rest van zijn ontbijt uit. Linus stopt met tieren en zit op papa’s arm. We meten de schade op in de wagen. Kots. Serieus veel kots. En stoffen automatjes en autozetels. Ik moet er geen tekeningetje bij maken zeker? Leve natte wegwerpwashandjes van den Aldi. Voor een keer is het milieu het laatste van onze zorgen.

Hoe we daar op dat moment stonden, de halve achterbank vies, materiaal langs de kant van de straat aan het afkuisen. Een kind dat zijn ondergekotste broek moet afstroppen “Er zijn hier toch geen meisjes aan het kijken hé?” het was ground for disaster. Maar zo voelde het niet. Wij vier. Eén kotsend, één tierend en twee handelend. Wij waren een unit op dat moment, een goed geoliede kotskuisende machine. Ik moest erom lachen want het typeert ons als gezin en de verbondenheid was op dat moment zo groot dat het hartverwarmend was.

Dat ik vandaag al de hele dag met mijn ramen open moet rijden, dat neem ik er dan graag bij.