De 7 Ge’s

Gezeten: Onder een steen. Althans zo voelt het toch. Letterlijk en figuurlijk. De laatste twee maanden spendeerde ik mijn vrije tijd vooral aan mijn studie en dat heeft wel zijn sporen nagelaten. Vooral de voorbije week was zwaar, ik wou persé een taak afwerken zodat deze tijdig kon ingediend worden en ik zo een tweede zit kon vermijden. Maar dat bleek toch intensiever dan ik had verwacht. Ik voelde aan de hoeveelheid informatie die ik nog moest verwerken en aan mijn tempo dat de tijd door mijn vingers glipte. Normaal hou ik schoolwerk en studie enkel voor tijdens de week maar ook het voorbije weekend moest ik doorwerken. Woensdag is meestal een dag waarop ik op dienst sta maar ik had nachten deze week waardoor ik thuis was met de kinderen. Niettemin zat ik toch weer twee uur te tokkelen terwijl zij zich bezighielden.

Getwijfeld: Uiteraard. Want de intensiteit van de laatste twee maanden en het feit dat ik deze week echt op mijn tandvlees geraakte zorgde daar wel voor. “Ik ga mezelf er niet aan dooddoen” had ik gezegd alvorens ik de studie aanvatte. Deze week ben ik echter wel mijn eigen grenzen overschreden en dat moet ik nu wel even bekopen met een stijve nek en vooral: een menage dat ontploft is. Je kon het hier ook eerder al lezen: het heeft wel veel van mij gevraagd. Maar dan herlees ik een reflectie die ik schreef in mijn taak. “…als ik dit krantenartikel lees voel ik meteen waarom ik voor deze opleiding heb gekozen. Er gaat iets bruisen in mij als ik over klinische psychologie lees”. Zelfs tijdens de typmarathon van de voorbije dagen voelde ik nog de liefde voor de studie. Maar ook het feit dat mijn examen vorige week niet te best is verlopen voedt mijn twijfel. Ik moet gewoon eens een periode een leeg hoofd hebben om te herbronnen.

Gezocht: nieuwe sneakers. Niet dat ik dat woord ooit gebruik, ik zeg gewoon “baskets”. Maar dat blijkt iets helemaal anders te zijn in schoenenland. De zool van mijn All Stars is losgekomen. Toch vreemd, want ik kocht ze vorig jaar in New York, meestal gaan All Stars toch langer mee dan één jaar? Gelijk hoe, natte voeten: de horror!

Gevierd: Linus. Want die jongen is gewoonweg 4 jaar geworden zonder dat we het hebben zien aankomen. Bijna letterlijk. Op paasmaandag vierden we uitgebreid. Ik was alleen mijn ouders vergeten uit te nodigen. Ohja, en kaarsjes te kopen voor op de taart. En de jaarlijkse kroon te maken. En blijkbaar ben ik ook vergeten om een gezinsfoto te nemen deze keer, want dat doen we veel te weinig. Een selfie hier en daar wel eens maar een foto waar we eens alle vier full frontal op te zien zijn. Valt het op dat ik mezelf wat voorbijgelopen heb de laatste weken?

Gelezen: Stoner van John Williams, op aanraden van een vriend en zowat heel blogland. Terecht aangeraden trouwens want ik genoot er enorm van. Vorige week begon ik ook aan “Notities uit de jungle” van Hanya Yanagihara. (Ik zou hier keihard een West-Vlaming-grapje over kunnen maken ware het niet dat ik die g- en h-grapjes totaal niet funny vind).

Gevolgd: een lezing van Nina Mouton. “Mild Ouderschap” gaat over hoe je kinderen anders kunt benaderen door hen meer in hun gevoel te erkennen. Door je empathisch op te stellen en op die manier te vermijden om de strijd aan te gaan. Het is ook een lezing waar je niet buitenkomt met het gevoel van “Ik deed altijd alles verkeerd”. Althans dat gevoel had ik toch. Maar de theorie die ik in mijn hoofd heb rond opvoeden en hoe ik deze in de praktijk breng: dat ligt niet altijd in dezelfde lijn. Ik merk ook: als ik mentaal of fysiek vermoeid ben is het veel moeilijker om me empathisch op te stellen en zit ik veel vlugger tegen mijn spreekwoordelijke plafond. Er is werk aan de winkel.

Geschreven: veel te weinig voor mezelf. Ik voel het terwijl ik hier nu aan het typen ben. Zoals ik het voelde bruisen voor psychologie tijdens het verwerken van krantenartikels, zo voel ik mijn gedachten uit mijn vingertoppen stromen bij het bloggen. Ik mag gewoon zo lang niet wachten om er aan te beginnen.

•