Een lach, een traan en graag nog een kipfilet.

De dame die de traiteurzaak openhoudt begint me te kennen nadat ik er verschillende keren om boodschappen ging. Ze is geen typische verkoopster en daarom kom ik er ook graag. Geen ongemakkelijk weerpraatje, geen zwier of zwaai. Ik koop, zij verkoopt en daar moeten geen extra woorden aan vuilgemaakt worden. Ze heeft wel een mistroostige blik in haar ogen. Het voelt alsof ze een zwaar verhaal met zich meedraagt. Als mijn kleuter zich op een dag heel vriendelijk gedraagt en ze hem hierover complimenteert laat ze even in haar kaarten kijken. Ze vertelt over haar onzekere puber thuis en hoe ze soms niet goed weet hoe ze dit moet aanpakken. Ik luister aandachtig, binnenkort heb ik er zelf één in huis. We praten wat heen en weer over onze twijfels bij de kinderen, onverwacht ontstaat er een dieper gesprek.

Een connectie maken met mensen, het blijft moeilijk vind ik. Het is gewoon ook niet evident om iemand effectief in je buurt te krijgen, ik probeer soms vruchteloos met Doodles en Whatsapp-groepjes om vrienden samen te krijgen. Veelal moeten we het staken omdat er geen gezamenlijke datum ontstaat en spreken we onderling met elkaar af voor koffie of een uitstapje met de kinderen. Ook die rakkers zorgen ervoor dat de connectie op tijd en stond verstoord wordt. Hoeveel gesprekken ik al heb moeten onderbreken omdat iemand mij ineens keihard nodig heeft om een schoentje te binden, om een wond te verzorgen of omdat er een acute aanval van honger is ontstaan. Deze fase gaat uiteraard voorbij, er komt een tijd waarop onze kinderen niet meer meegaan als we met vrienden afspreken. Dat ze liever alleen thuis gaan blijven om weet ik veel wat uit te steken. Dat ze onzekere verwarde pubers zullen zijn. (Ik kan er mij NIETS bij voorstellen, in mijn ogen zullen ze altijd klein blijven).

Ondertussen geniet ik van de kleine momenten waarop het wel lukt om te connecteren. Terwijl de winkeldame mijn kipfilet verpakt. Op een lunchdate met een vriendin. Tijdens een avondwandeling of op een feestje waar je ineens aan een tafel vol onbekenden fijne gesprekken voert over de dingen des levens. Daar krijg ik energie van.