door Hij kan niet meespreken als ik hem vertel over een vrijdagavondtantrum bij de kleuter, dus doe ik het weinig tot niet. Ik kan niet meepraten over de verschillende auteurs waar hij reeds de boeken van recenseerde. Mijn boekenkennis is slechts een fractie van de zijne, zijn kennis over de sociale sector is dan weer minder courant. Onze levens lopen niet echt gelijk. Hij leest en schrijft als broodwinning, ik doe het als hobby en enkel als ik tijd vind. Hij kan met woorden toveren, terwijl ik maar wat in het wilde weg tokkel. Ik werk voor en met mensen, hij werkt veel in zijn ééntje. Wat we wel delen is ons nest. Onze jeugd en het gezin waarin we zijn opgegroeid. Ons introvert karakter en onze eendenpluimen. Ik ben blij dat ik twee kinderen heb, alleen al omdat ik weet hoe het voelt om een bloedband te hebben. Om te weten dat ik keihard mijn gedacht mag zeggen tegen hem en hij me daarvoor niet zal verstoten. We bemoeien ons bitter weinig met elkaar maar bij de belangrijke mijlpalen trachten we er altijd te zijn. Zoals de “geboorte” van zijn nieuwe boek.
Het voelt alsof ik vanavond naar een babyborrel ga. Het kindje genaamd Volt. Hoe het boek ook zal uitdraaien: deze tante is apetrots!
Shout your heart out 
Er staat één foutje in dit logje… Je tokkelt niet in het wilde weg – je schrijfsels zijn een plezier om te lezen.
Proficiat met je broer en zijn nieuw spreekwoordelijk kind.
Ben ook al erg benieuwd naar zijn boek. Wens hem ook maar een proficiat van mij!
Dat zal wel zijn dat je trots bent!
En misschien heeft hij in een schrijfflow ook wel in het wilde weg getokkeld…
Tokkelen in het wilde weg: jij? Ik dacht het niet! Ik kom hier zo graag lezen omdat jij doodgewone dingen zo mooi kan verwoorden: dat is een gave.
Benieuwd naar deze nieuwe telg in de familie. Alvast een dikke proficiat voor je broer!
Zeg van schrijven kan jij ook wel wat hoor! Het zal wel zijn!