door Het moet ongeveer begonnen zijn in de laatste week van december, begin januari, toen we aan zee waren. Het moment waarop ik besefte dat ik eigenlijk nog niet naar huis wou. Ik wou niet terug naar het eerder jachtige leven dat we geleid hebben in het najaar. Niet terug naar: elkaar afwisselen in het werken/zorgen voor de kinderen, rushen om het huishouden rond te krijgen en constant met vanalles tegelijk bezig zijn. Ook al sluimerde het besef wel al een tijdje, de halve week aan zee heeft me pijnlijk duidelijk gemaakt dat ik teveel deed. Doordat ik mezelf hiervan opzettelijk lamlegde viel het me dan ook extra zwaar om na de vakantie terug op gang te geraken met mijn studie. Ik begon stilaan te beseffen hoe hard ik mijn rust miste. Hoe fel ik mijn blanco dagen nodig heb om mezelf op te laden. Mijn dagen moest ik weer indelen van schoolpoort naar studieboek naar winkel en vlug verder naar het werk. De weerstand die ik voelde opkomen om er terug in te vliegen vrat bakken energie. Al enige maanden was ik aan het twijfelen of ik het nog ging verder zetten maar de voorbije week heb ik beslist om er een punt achter te zetten. Maar alléé, je had toch altijd goeie punten? Ja, meestal wel maar alles wat ik daarnaast deed gebeurde maar half. De opleiding die ik volg(de) was er één om een diploma te hebben waarmee ik mensen beter kan helpen, maar ik vind niet dat dat ten koste mag zijn van mezelf en/of mijn gezin. Ik heb besloten om mezelf nu wat tijd te geven, ook al voelt het als een verlichting, toch moet ik nog eventjes rouwen om mijn keuze. Ik zal een deel van dat verhaal wel missen en blijf enorm geïntrigeerd door alles wat te maken heeft met denkpatronen doorbreken, focus leggen, gewoonteverandering, interacties tussen mensen. Ik zal altijd een persoon zijn die wil blijven leren, dus ik vermoed dat ik in de toekomst wel een andere, specifiekere opleiding ga volgen. Maar voorlopig laat ik het even op zijn beloop en zet ik mijn voelsprieten uit naar de wereld rond me want blijkbaar draait die ook nog?
Shout your heart out 
Goeie focus!
Knap dat je deze beslissing genomen hebt en niets zegt dat er later geen moment komt waarbij je de draad weer opneemt. x
Sterk. Beter dit dan je compleet vastrijden. En al wat je geleerd hebt, heb je geleerd. Dat betekent niet dat het allemaal verloren is. Integendeel, je hebt het net waardevoller gemaakt. Goe bezig!
Ik snap dat je erom rouwt, maar het heeft ook geen zin om jezelf de grond in te ploeteren… Er komen ongetwijfeld nog wel mogelijkheden. En nu eerst tijd om wat op adem te komen!
Bewondering voor je beslissing. Aan jezelf denken (en aan de mensen die belangrijk zijn in je leven) is absoluut geen zonde, integendeel.
Had al zo’n vermoeden. Proficiat voor wat je hebt bereikt en proficiat dat je bent gestopt! Wat maakt jou blij? Is hier ook al lang ons motto. Luisteren naar je buikgevoel is meestal een goeie keuze. Geniet!
Ooit las ik dit boek en noteerde het zelfs op mijn blog. Voor mij was het helpend. Misschien heb jij er iets aan.
Uit James Patterson “Een hart van glas”:
“Dit is zo belangrijk. Dit is het verhaal. Stel je voor dat je leven een spel is waarin je met vijf ballen jongleert. De ballen heten werk, gezin, gezondheid, vrienden en integriteit. En je houdt ze allemaal in de lucht. Maar op een dag dringt het eindelijk tot je door dat werk een stuiterbal is. Als je hem laat vallen, stuitert hij gewoon weer terug. De andere vier ballen – gezin, gezondheid, vrienden, integriteit – zijn van glas. Als je er dar een van laat vallen, is die onherroepelijk beschadigd, gebarsten of misschien zelfs versplinterd. En op het moment dat je de les over de vijf ballen werkelijk begrijpt, heb je een begin gemaakt met het brengen van balans in je leven.”
Groot gelijk! Ik ga ook nooit stoppen met leren (kan in m’n job ook moeilijk anders) maar de druk die op een opleiding ligt, zou me verlammen. Ik wil bijleren op mijn tempo, wanneer het mij past. We doen met onze klas mee aan kwartiermakers, een project waarbij we elke dag in de klas een kwartier lezen. Ook de leerkracht leest mee. Dat is m’n vast momentje op de dag waarop ik ‘studeer’. En dat is ook het enige wat nu haalbaar is. Al je inzichten die je op deed, neemt niemand je nog af. Luisteren naar je hart is nu het enige juiste!
Goed om even de tijd voor jezelf te nemen.
Vriendelijke groet,
Moedig!
Neem je tijd, kom tot rust.
Stille groet
Ellen
Je zult het je een beetje beklagen, maar zulks zal vervagen door de deugd die het je zal doen.
Wijze beslissing, vind ik. Het leven heeft zoveel (meer) te bieden als je je ervoor openstelt.
Lijkt me inderdaad een moeilijke knoop om door te hakken, maar zoals je zegt, het mag niet ten koste gaan van jezelf!
Toch stoer. Chapeau.
Een moedige beslissing! Maar die topkerels en jij verdienen dat!
Een dappere beslissing. Om je gemengde gevoelens erover enigzins te helpen: je verworven credits blijven een aantal jaar geldig (3 jaar dacht ik, maar dat zoek je best eens op om zeker te zijn), dus als het een van de volgende jaren ineens veel kalmer wordt zou je kunnen verdergaan van waar je nu al geraakt bent in plaats van helemaal opnieuw te beginnen. Op momenten dat je het er erg moeilijk mee hebt, helpt dat misschien. Plus, wat je geleerd hebt neemt niemand je meer af.
Moeilijk, maar een zeer waardevolle beslissing. En het verdriet erom is begrijpelijk en menselijk. Topmadam gij!
Moedige beslissing! Veel mensen zouden te ver gaan, maar jij staat tijdig op de rem. Zie het niet als verloren, alles wat gepasseerd is, zit in het hoofd (ook al zit het nu alweer iets verder weg). Ik snap dat je rouwt, heel menselijk ook. Niks dan bewondering voor de manier waarop jij in het leven staat.
Ik probeer hier nu en dan een reactie te plaatsen, maar dat lukt mij zelden. Dit is poging zoveel dus 🙂
Ik denk vaak aan je post en een boek dat ik gelezen heb over de moed om te stoppen. Het was Engelstalig, maar het deed me wel beseffen dat het soms echt moedig is (maar bovenal moeilijk) om te stoppen. Zo lees ik alle boeken uit, zelfs al zijn ze slecht, ‘want ik heb er al zoveel moeite in gestoken’. (Ik heb nog veel te leren !).
Ik kan ook lang rouwen om iets wat ik – in mijn ogen – niet heb volgehouden. Ik krijg dan meestal troost van het lief dat zegt: dat heeft niets met niet volhouden te maken, dat heeft te maken met het opnieuw bekijken van je prioriteiten.
Alvast veel duimpjes voor jou. Knap wat je gedaan hebt, knap wat je beslissing is. Knap dat je durft te kiezen. Ik kan er alleen maar van leren! Dankjewel!
Het is dus gelukt, het was een fout in mijn automatische formulieren.