door Gecitytript
Ik ging vorige week dinsdag nog eens op uitstap, ik had eventjes een schoolreisgevoel. Met Sofie had ik afgesproken om de memento woord route-wandeling te maken in Kortrijk. Ik moet eerlijk toegeven dat ik van de kunst niet zoveel heb opgepikt. We deden ons best om het parcours netjes te volgen maar we hadden vooral oog en oor voor elkaar eigenlijk. Het zonnetje was ons goedgezind, we stopten nog eens in onze favoriete boekhandel waar we netjes op anderhalve meter van elkaar door de lege winkel struinden. Soms moet het echt niet meer zijn.
Gefrustreerd
Ik moet zeggen dat ik vorige week donderdag en vrijdag niet te genieten was na de bekendmaking van de nieuwe maatregelen. Meteen was het weer volle bak schakelen om onze kinderopvang rond te krijgen en ook op het werk was alle hens aan dek om het haalbaar te maken binnen onze werking. Ik aanzie mezelf als een persoon met heel wat veerkracht, ik kan gemakkelijk relativeren en vlot omdenken. (Het heeft lang geduurd voor ik zoiets van mezelf kon zeggen). Maar donderdag kon ik dat absoluut niet meer. Ik ben trouwens nog altijd kwaad om die situatie. Ik kan het precies moeilijk loslaten. Komt daarbij dat ik op zaterdag nog een telefoontje van het CLB kreeg: “Uw zoon had een hoogrisicocontact op school: testing en quarantaine zijn nodig”. Echt jong. En weer mochten we onze planning gaan wijzigen aangezien de kinderen nu ook niet meer bij mijn ouders mochten gaan.
Geborreld
Er borrelen wat nieuwe projectjes in mijn hoofd. Voor de paaspauze (uhhh, dat woord!) had ik wat ruimte in mijn hoofd om nieuwe ideetjes uit te werken, deze zitten nu eventjes in de koelkast maar ik bewaar ze voor rustigere tijden.
Gevaccineerd
Aangezien de eerste vaccinatieronde op het werk tekort op mijn besmetting kwam mocht ik niet gevaccineerd worden samen met mijn collega’s. Overmorgen krijg ik mijn eerste vaccin dan uiteindelijk toch. Je moet weten dat ik altijd angstig ben om pijn te hebben, dat is trouwens de enige reden waarom ik geen tatoeages durf te laten zetten, dus het wordt weer wat stressen voor die prik. Ik ben gewoon een bigtime seute. Dat is een gegeven.
Gelezen
In functie van de opleiding die ik volg lees ik veel non-fictie over burn-out. Vorige week las ik een persoonlijk verhaal van iemand die een dubbeldiagnose burn-out en depressie tackelde. Ik vind het een echte aanrader, ook voor mensen die eigenlijk niets met die materie te maken hebben.
Gewandeld
Met Linus wandelde ik 10km over en weer naar het huis van een vriendin om een drempelpraatje te maken. Je zou denken dat een kind van bijna 6 perte totale zou zijn na zo’n wandeling, niets is minder waar. Onvermoeibaar die kleine. We spotten ook “baby-eendjes”. Echt too cute. De opmerking die Linus maakt op het einde: “Amaai, ik denk dat die mama veel werk zal hebben”. Geen idee waar hij zo’n dingen allemaal oppikt ;-).
Met blogvriendinnen Kelly, Josie en Tiny sprak ik af in Het Sterrenbos in Rumbeke en met Els deed ik ook een walk & talk in Ieper. Het valt me op dat ik mij meestal niet kan herinneren waar ik allemaal gewandeld heb tijdens zo’n wandeldate. Het gekwebbel onderweg zorgt er altijd voor dat ik de omgeving niet volledig in mij opneem.
(Nu ik deze blogpost schrijf merk ik dat de meeste contacten die ik de voorbije week had er kwamen door mijn blog. Ik deed ook met de andere Kelly een toer, ik zou het bijna vergeten!)
Gepodcastluisterd
Deze week wisselen we elkaar af in het werken maar ook in het “alleen zijn”. Ik glip wel eens weg met een podcast in mijn oren voor een korte avondwandeling. Werk en Leven beluister ik altijd vanaf hij (zij?) wordt gelanceerd. Na 51 afleveringen blijft het inspirerend om Kelly en Anouck bezig te horen!
Mijn bezigheden de voorbije week zijn eigenlijk veel korter samen te vatten: walk en talken, werken en planningen omgooien. En trunten en zagen. Dat ook vooral 😉
Je mag jezelf niet afbreken, L., je bent een heel straffe dame waar velen een voorbeeld aan mogen nemen!
xxx
Trunten … dat ga ik proberen te onthouden (heb het wel even moeten googlen).
Ja, niet gemakkelijk om werk en kinderen à la minute om te plannen. Bewondering voor de flexibiliteit van jonge ouders!
haha blij dat ik nog wat W-Vl woorden kan aanleren!
Schrap dat trunten en zagen, maar! Ik ben een expert (naar eigen zeggen als toeschouwer ;-)) en let me tell you: dat doe jij ab-so-luut niet.
Die paaspauze heeft trouwens meer weg van een plaspauze, niet?
Ik heb het artikel over het boek rond burn-out en depressie gelezen en vond dat alleen al boeiend. Misschien toch maar eens op mijn lijstje zetten.
Walkt en talkt ze nog en hopelijk niet meer te veel planningen omgooien.
een shit-pauze ja! 🙂
Die schrik voor een prik is geheel onnodig: je voelt die amper.
ja, ik weet dat rationeel gezien wel hé en ik begeleid ook regelmatig prikjes bij angstige mensen en dan hoor ik mezelf dingen zeggen die logisch zijn en doordacht. Maar als ik daar zelf zit….:-)
Volop geleefd en daar zitten mooie en moeilijke dingen in. Begrijpelijk dat de moeilijke dingen soms echt teveel zijn.
Ondertussen gaat het elke dag iets beter
In Gent zeggen we sinds kort: “Neute mag, pleuje nie.” Zaag dus maar eens goed, dat kan deugd doen. En het is ook wel terecht, ik zag de stress en de wanhoop bij velen pieken door die ‘paaspauze’. Als ik ga wandelen met vriendinnen, let ik ook weinig op de omgeving, we kunnen gerust meerdere keren dezelfde toer doen, ik merk het toch niet, haha.
Ah hebben ze het aangepast in Gent? 🙂
Sinds vorig jaar, denk ik, speciaal voor de pandemie 😉
Ik begrijp jouw frustratie volledig hoor! En je mag daar zeker over ventileren! Hier ben je meer dan welkom, dat weet je hé. Op voorwaarde dat ik mag terugzagen :p
Dat boek is een goeie tip, ga ik ook eens zoeken in de bib. Merci!
Ik weet ook niet of een podcast mannelijk of vrouwelijk is… Op den duur begint ne mens aan alles te twijfelen hé 😉
Tot snel! xxx
ja, misschien is het wel genderneutraal?
Als we nu niet mogen neuten of zagen, wanneer dan wel? Puur menselijk zeker dat het de ene dag vlotter gaat om te relativeren dan de andere.
ik hoop maar dat het nu al gauw begint te keren.
Ik ben eigenlijk blij dat je het woord kwaad gebruikt, want dat is exact hoe ik mij voel. Ik ben best flexibel, veerkrachtig, ik kan heel deze epidemie en bijhorende maatregelen gerust aan, maar van wat ze ouders met (jonge) kinderen aandoen word ik ook kwaad. Niet omdat ik het niet aankan, maar omdat het zo volstrekt onredelijk is en ver voorbij gaat aan alles waar je voor kiest als je kinderen neemt. Want dat doe je namelijk in de veronderstelling dat de maatschappij/de politiek het je wel nooit onmogelijk zal maken om voor (een dak boven het hoofd van) je kinderen te zorgen, en dat is precies waar ze nu heel erg hun best voor lijken te doen.
Neuten mag. Er wordt serieus wat jongleerwerk verwacht …
Ik geniet nog na van ons ‘schoolreisje’, ’t was echt tof en voor verhaling vatbaar!
Hier ook bezig in enkele burn-outboeken: Eerste hulp bij stress en burn-out van Elke Van Hoof en Nooit meer de oude van Mieke Lannoey (die werd eens besproken in een podcast van Werk & Leven). Benieuwd of jij nog goeie tips hebt!