“Een mens moet eigenlijk veel opladen in zijn leven hé”. In een gesprek met een vriendin vorige week begon ik op te sommen: “Smartphone, draadloze koptelefoons, laptop en niet te vergeten: onszelf!” Het is van belang dat we vermijden om volledig opgeladen te moeten worden. We moeten erop letten dat we onze persoonlijke batterij niet laten zakken tot de resterende 10% batterijvoeding zoals mij dat zo vaak gebeurt met mijn laptop. “Deze laptop is in batterij besparende modus”. (Miljaar, waar is die prieze?)

Ik maak er een gewoonte van om mezelf tijdig op te laden voordat mijn batterij volledig plat is. En ik weet dat het een veelgebruikt voorbeeld is in zelfhulpboeken en wolkenquotes op het internet maar sommige clichés zijn gewoon echt waar: “Je laadt je batterij van je smartphone tijdig op, doe dit ook met je eigen batterij”. Er ligt een soort schroom over “tijd nemen voor jezelf”. Ik hoor wel eens mensen zeggen “ik heb helemaal geen tijd om op een random dinsdagvoormiddag een wandeling te gaan maken” “ik heb daar de ruimte niet voor, sommige mensen moeten werken hé”. Ik snap dat wel. Dat is niet evident en niet iedereen werkt in een flexibel uurrooster als ik. Ik heb het geluk dat ik dat wel kan en ik benut dat geluk ook. Ik vind dus ook niet dat ik mij hiervoor moet verantwoorden. Want ik werk hard en ik werk veel, maar ik neem ook de tijd die ik nodig heb om tot rust te komen. Dat betekent ook dat ik dingen opgeef. Dat ik bewust “neen” zeg tegen sommige gezellige voorstellen, maar ik heb er dan ook totaal geen last van als ik iets mis. De befaamde FOMO* dat is mij vreemd. Ik hou er van om eens volledig op mezelf te zijn zoals deze ochtend in het bos. Dat is mijn opladen. En ik voel aan mezelf, als ik dat niet genoeg doe, als ik die momenten naar de achtergrond schuif om allerhande redenen (“geen zin”, “andere dingen te doen”, “geen tijd”) dat net dàt de momenten zijn dat ik het meer dan ooit nodig heb. Dat zijn de dagen dat mijn kop overstroomt. Op die momenten verslijt mijn batterij en ziet ze af van die keuze om in mijn hoofd te blijven zitten. Dus het is een onderhoud van mezelf. De momenten dat ik die solitaire wandelingen aan de kant schuif is één van mijn rode vlaggen. En eigenlijk is een wandeling altijd een oplossing. Ik word er rustiger door, ik maak schoon schip in die razende kop van me, ik ben in beweging en ik krijg frisse lucht.

En er is altijd wel iets te zien.

*FOMO: Fear Of Missing Out (maar dat wist je al hé). De slak lijkt het zich niet aan te trekken…

12 reacties

  2. Yep, ik herken het. Ik zit ook vaak in een soort “vage tunnelvisie” / in mijn eigen wereld waarin ik denk dat er geen plaats is voor rust.

    Tot ik dan eens effectief opsta, me echt letterlijk wakker schudt om dan te beseffen dat ik fout ben :p

    Beantwoorden

  8. Goeie gewoonte inderdaad. Ik ben zo een verschrikkelijk iemand die haar gsm-batterij wel altijd laat crashen omdat ik denk dat die 1% eindeloos meegaat hahaha. Bij mezelf let ik er wel beter op, en da’s het belangrijkste, right :D. Of ja: het hangt er wel een beetje vanaf. Ik ga bijvoorbeeld niet vaak dingen afzeggen dus als ik een bomvolle week heb, dan is het wel eens moeilijk. Maar ik let er wel beter dan vroeger op dat ik niet elke dag iets inplan of zo. Vroeger had ik daar allemaal geen last van en hoe meer hoe liever, maar nu probeer ik 2-3x per week iets in te plannen en voor de rest gewoon te chillen of te zien wat er op mij afkomt.

    Beantwoorden

  10. Ik word daar eerlijk gezegd soms nijdig van. Ik werk momenteel niet, maar ook toen ik werkte had ik tijd nodig voor mezelf, of ik crashte compleet (ik crashte al vaak genoeg 50% of 75%). “Heb jij daar tijd voor, daar heb ik de tijd niet voor hoor”. Ja jammer voor jou dan, maar soms moet je tijd maken voor belangrijke dingen. En zelfzorg, ik vind dat nu eenmaal belangrijk.

    Beantwoorden
  11. Pingback: Linkjesliefde #15 – fiekefatjerietjes

Geef een reactie op saturnein Reactie annuleren