Tijdens een vorming op mijn werk gisteren werd ik nog maar eens getriggerd. De lesgeefster wou duiden hoe kinderen leren loskomen van hun ouders en dat die eerste stappen worden gezet in hun puberteit. “Dat kun je soms merken aan hoe de achtergrond van hun smartphone of tablet verandert. Ineens geen foto meer met hun ouders of broer of zus maar iets met hun vrienden of iets in hun interesseveld.” Daarbij vroeg ze bij wijze van steekproef aan de deelnemers van de vorming wat er op de achtergrond van onze smartphone stond. “Mijn vriendin”, “Mijn gezin”, “Mijn hond”. Kortom, bij degenen die antwoordden was dat allemaal iemand die hen dierbaar is.

Mijn achtergronden zien er zo uit:

Ja, ik was even getriggerd. Er zijn tijden geweest waarin ik na zo’n vraag volle bak ging twijfelen aan mezelf. En eventjes voelde ik me weer zoals drie jaar geleden, die rare moeder die worstelt met dat ouderschap waar iedereen mee lijkt te goochelen. Begrijp me niet verkeerd: ik ben nog altijd die worstelende moeder. Ik ging intern met mezelf wedden dat ik vast de enige was in de ruimte zonder foto van een geliefde op de gsm. Maar het patroon van negatieve gedachten kon ik gemakkelijk doorknippen. Ik begon te lachen achter mijn mondmasker. Ik moest me zelfs inhouden om mijn smartphone niet te tonen aan mijn buurvrouwen.

Zo ben ik gewoon. Punt.

18 reacties

  1. Great minds think alike – denk ik dan weer… Heb nog nooit een foto van mezelf, mijn lief of mijn zoon op mijn achtergrond gezet (ik weet perfect hoe ze er uit zien), maar wel van een plek waar ik graag aan terug denk (tegenwoordig staat er daar al drie jaar een strand in Egypte op te blinken…). Daar is niks mis mee, en er is ook niks mis met mensen die een foto van hun lievelingsmensen er op zetten, als die daar nu graag naar kijken. Al vind ik het nog steeds gek dat je een foto van jezelf op je achtergrond zet… of is dat, als je je gsm zou verliezen, dat ze dan sneller weten van wie die is? 😉

    Beantwoorden

  2. Ma da’s zeker! You do you, perfectie is ook voor niemand weggelegd so why bother striving for it (ook al klinkt het raar dat zoiets uit mijn mond komt :p). Maar ge zijt ook een goed mama’ke wat mij betreft, dus goed bezig 🙏

    Beantwoorden

  5. Na het lezen van je blog bedenk ik me dat ik nog steeds geen achtergrond op mijn inmiddels 3 maanden oude telefoon heb.
    Ik ben meer van de foto’s van een mooie zonsondergang oid., ik ga meteen op zoek 😉

    Beantwoorden

  6. Hier staat een bos op de achtergrond met op de boomstam voor in het beeld, een wegwijzer met ‘yes you can’ op. Ik denk niet dat mijn kinderen zich daardoor minder geliefd voelen.

    Beantwoorden

  8. Ik werd ook gelijk getriggerd door de vraag. Ben je egocentrisch als je jezelf als achtergrond hebt? Vroeger had ik een beeldje van een hardloper en nu eentje met mezelf op mijn patchwork, hetgeen heel veel tijd en werk heeft gekost.

    Beantwoorden

  9. Hihi, grappig toch dat bijna iedereen die reageert óók geen foto van lief, kind, gezin… op zijn telefoon heeft staan. Ikzelf ook niet. De achtergrond op mijn gsm is nog steeds dezelfde afbeelding als toen ik hem kocht, nl. één of andere sterrenhemel. Ik heb er nog nooit bij stilgestaan dat dat iets over mij zou zeggen.
    Ik zou me er trouwens enorm aan storen als er allerlei icoontjes over de gezichtjes van mijn kinderen zouden staan.
    You do you en je doe da goe!

    Beantwoorden

  11. Hier ook nog steeds de sterrenhemel of zoiets op mijn smartphone, omdat die het minste storend is als beeld achter al die pictogrammen. Ik gebruik mijn smartphone echt wel veel en net omdat het zo onopvallend is mag dat beeld blijven.
    Op mijn tablet (die meestal gewoon thuis gebruikt wordt) staat een foto van mijn dochter, maar dat is omdat zij die daar jaren geleden zelf heeft opgezet omdat ze mijn achtergrond lelijk vond 😉
    Hier ook meer fan van structuren of een landschapsbeeld als achtergrond.

    Beantwoorden

Geef een reactie op Liese Reactie annuleren