door Lontje
Terwijl ik mezelf toefluister:
“Rustig maar…”
Spatten hoopjes drift uit elkaar.
Kolkende boosheid doet een storm ontstaan.
Razernij wakkert de tornado aan.
Stampvoetend en sissend:
“Nu niet wenen!”
De kalmte giert het uit in mijn poging ze bij te benen.
Als ik samen met de spoken buiten storm
daalt de rust slechts neer in schijnbewegingen.
Smeulend huist de onstuimigheid.
Felheid flakkert verder in mij.
Shout your heart out 
Ojee! Jij bent heel boos!
Af en toe moet je dat eens toelaten, het kan zo opluchten daarna.
Ik ben wat bang voor wat er aan de hand is. Hopelijk heb je hiermee de ergste stoom afgeblazen.
Ola! Ik ben hier vlug uit de voeten!
Dit voelt zo herkenbaar, dat is een gevoel dat je heel mooi in woorden hebt omgezet.
Herkenbaar gevoel, mooi verwoord.
Hoe mooi geschreven ook, hopelijk hoefde het gevoel niet te lang te duren. Al weet ik uit ervaring hoe gesloopt je daarvan kunt zijn.
Herkenbaar!