Page 4 of 5

Geplaatst op

Leeuwenshnuggles en tengelaardigheid

Een halve week in asterisken

*  Dingen kunnen nogal eens uitgesteld worden hier.  Procrastinatie heet zoiets denk ik.  Zoals in ons vorig huis het uitgebroken bad zeker een jaar in onze tuin stond te wachten op een nieuwe eigenaar, zo vond ik deze week onze trouwfoto’s terug.  Het bad ging trouwens naar een bende koeien die er nu hun aperitief uit nemen.   Ahja, en die foto’s, die wachten op een foto-album. . .wanneer ging ik dat alweer doen?  Ahja ja, tijdens mijn zwangerschapsverlof 2,5 jaar geleden. . .Als ik deze middag naar de stad ga koop ik ineens een foto-album.  Het was wel even slikken toen ik ze bekeek.  In de voorbije drie jaar zijn al 7 koppels die op het feest waren uit elkaar.  Sommige van die mensen zijn al samenwonend, verloofd of zwanger met iemand anders.  Die weten niet van procrastinatie.

* De laatste “oude” patatjes werden vandaag verwerkt.  Ik kan er niet aan doen, maar als daar van die tengels aan groeien, ik krijg daar de creeps van.  Als kind moest ik al dikwijls de keldertrap trotseren, die was bezaaid met spinnen groot en klein, ze keken je soms al bedreigend aan nog voor je de deur halfweg had geopend.  En dan naar beneden achter een emmertje aardappelen.  Doodsbang dat er één van de spinnen langs mijn broekspijp omhoog ging klimmen.  Eens beneden lag er een berg aardappelen, tengels waar je maar kon kijken.  Ik probeerde er steeds naast te pakken, maar op de één of andere manier kwam ik toch steeds in aanraking met die vieze drendels die daaraan hangen.  Alsof ze je arm gaan vastgrijpen op het moment dat je dichterbij komt, when you least expect it * horrorfilm-muziek op de achtergrond * .  Gelukkig zijn we wel al aan de nieuwe patatjes nu.

wpid-DSC_0492.jpg

*  Wederom was het “neen!” gisteren in Bellewaerde.  Maar deze keer was het uit schrik.  De leeuw van Bellewaerde was eindelijk aaibaar, al was het enkel ikzelf die hem kon strelen,  het kleintje hing aan mijn rok, en de leeuw kreeg niet meer dan een high five.  Het viel wel op dat zijn pak precies eens aan vernieuwing toe is, alsof het een beetje teveel in de was had gezeten, de fuzzyness is er precies van af.

wpid-DSC_0482.jpg

En echt, die kerel die daarin zit, die mag van mij bakken geld verdienen, hopelijk voor hem moet hij vrijdag die komt niet werken. . .(33 graden anyone?)

Geplaatst op

“Poppy” zou toch veel beter klinken?

Wat er vooral opvalt als je in het westen van het westen (the far far west) woont, zijn de bewoners van het land onder je.  De Noord-Fransen dus.  Ik vermoed dat dat toch een ras apart is.  Je pikt ze er zo uit.  Ik besef heel goed dat wij als West-Vlamingen uitgelachen worden met onze taal (don’t worry niet-West-Vlaming, wij doen net hetzelfde met u), maar die Noord-Fransen, die beschikken precies allemaal over zo’n hese doorrookte stem. “Et bain oui“.  Soit, met een nest Noord-Fransen op de suske en wiske-bootjes zitten in Bellewaerde, het kan mij allemaal niet veel schelen als ik het verbaasde gezicht van mijn zoon zie wanneer hij mij hoort roepen van het verschot (iets banaals, zoals gewoonlijk, het zijn bijgot maar de  suske en wiske-bootjes).  Waar we vroeger smalend ons hoofd schudden bij blinkende auto’s die gewoon een toertje rond een bende kangoeroes rijden, staan we nu te zoeken wat er nog haalbaar zou zijn voor een peuter zonder veel vrees.  Het was een beetje krap met twee volwassen konten in zo’n bakje en een kind op de schoot, maar het was de pain in the ass waard om hem duchtig te zien meesturen zodat hij toch zeker geen kangoeroe zou raken.  De leeuw van Bellewaerde hebben we niet gezien.  Wel Liesa Naert en Albert de baby-giraf.  Djeezes, zo’n giraf van 6 dagen oud, dat is al groter dan mijn twee-jarige. Ok, dat ze het 6 maanden langer draagt zal er ook wel toe bijdragen maar respect mama giraf, zo’n stuk eruit persen, het moet allerminst deugd doen.  En na al dat zwoegen en zweten noemt iemand anders uw baby naar de koning van België.  Er zijn er die voor minder een postnatale depressie doen. . .

Geplaatst op

De roodstaartjes door de bjèten jagen.

Tussen het steenpuin in onze toekomstige tuin vertelde ik gisteren enthousiast over het speciale vogeltje met zijn mooie rode staart.  Ik spotte het tijdens het schilderen van mijn binnendeuren eerder die week.  Mijn echtgenoot kauwde zijn pistoletje met hesp verder en zei lacherig “een roodstaartje hé”.  Toeval leek me vijf uur later in het gezicht uit te lachen want op het feestje gisterenavond belandde ik bij een ornitholoog, althans dat maakte ik ervan.  Hij wist alleszins iets van vogels.  “Het gekraagde roodstaartje” zei de ornitholoog die ook psycholoog is gedecideerd.  (Pieter had het dus niet echt bij het verkeerde eind).  Ik heb dus een gekraagd roodstaartje in mijn hof.  En van het beestje naar het feestje. . . laat ons zeggen dat het een beetje uit de hand is gelopen.  Crimineel erover zou een betere benaming zijn.  Of misschien moet ik er gewoon over zwijgen, het gebeurt maar één keer per jaar dat het zo extreem is dat de volgende dag bijna volledig aan mij voorbij gaat.  Maar het was fijn.  Over vogeltjes gepraat, en over verre reizen maken.  En iemand schatte mij 32 jaar.  Die kreeg nog weinig aanspraak de rest van de avond, tenzij commentaar op zijn inschattingsvermogen.  Er waren ook nuchtere mensen.  Ergens in de minderheid. 

roodstaartje

Mooi hé.

Geplaatst op

Maar ik zie jou echt wel heel erg graag, en al van die dingen

Het wordt weer dag schat, bye schat volgende week.  Met twee nachtdiensten en twee wijvendates in de agenda, die, ok, ik weet het, ongelukkig gepland zijn.  Ja-ha ik weet het.  Maar het is soms echt moeilijk om met sociale sector-uren een datum te vinden die voor iedereen past.  Date één bestaat alleen maar uit sociale sector dames. (Ondertussen is die schat van in het eerste zinnetje al aan het denken “miljaar ik weet hier weer van niets”.)  Tegelijk moeten we zorgen dat we tegels kunnen bestellen, dat werkmannen in het huis binnenkunnen, dat offertes kunnen besproken worden.  Gelukkig coördineert die pracht-echtgenoot  (“Jaja, mij een beetje paaien met schat en pracht-echtgenoot al hier en al daar”) al die dingen en hoef ik mij enkel in te passen.  Aan de andere kant weet hij ook dat ik regelmatig volwassenen moet zien in mijn vrije tijd.  Dat er eens niet over kinderen moet gepraat worden en dat ik daar zelf graag tijd voor vrijmaak.  (“Inderdaad, als je te lang moet binnenblijven word je cranky”)  Zie je wel schat, je hebt helemaal gelijk, ik moet er regelmatig uit, das goed voor onze relatie.  En hoe noemen ze dat weer?  “See you less, miss you more?”  Ja ja.

Geplaatst op

Ik heb namelijk altijd gelijk

Je hoeft ons niet goed te kennen of hier veel te komen neuzen om te weten dat wij niet spectaculair doen.  Wij doen geen exclusieve party’s, wij kennen geen BV’s en wij reizen enkel als we een frankske overkomen, wat dit jaar zeker niet het geval zal zijn.  Costa del gazon noemen ze dat.  Als er al een gazon zal liggen naast ons huis.  Een vloer ligt er alvast niet meer.  Die werd gisteren gemolesteerd door een bende vrienden met berekrachten.  En materiaal.  Materiaal dat ik weinig tot nooit gebruik.  Ik ken er ook de naam niet van, als ik iets wil gebruiken dan beschrijf ik het: “die lange platten om onder de plinten te rammen”.  “Aaah de beitel”  “jaja, die” om dan blij te zijn dat ik krijg wat ik bedoelde.  Overdag kappen, beitelen en vooral geweldig leuk drilboren.  Het drilboren is gewoon zo tof omdat het zo’n bevredigend gevoel van vooruitgang geeft.  Je ziet de stukken gewoon in het rond vliegen.  Overdag stof eten, ’s avonds douchen en het vuil letterlijk van je af zien stromen om dan daarna echt te gaan eten in het geweldige VOLTA.  En nu het toch een beetje spectaculaire “kijk eens waar ik ben geweest- gedeelte”.  Niet alleen word je bij het binnenkomen overrompeld door een fantastisch gebouw, tegelijk krijg je ook een instant ik-wil-hier-blijven- gevoel, mede door de ontvangst waar menig Mijn Restaurant-gastvrouw nog een voorbeeld mag aan nemen.  De stukken chape, de zware tegels, het baksteensnot, het is ineens allemaal ver weg als je bediend wordt in zo’n omgeving.  En over het eten kan ik alleen maar zeggen: gewoon gaan, proeven en bevestigen dat het geweldig lekker is!  Ik heb gelijk, je zult wel zien–>ik heb gelijk!

Geplaatst op

Mind The Gap in je portemonnee!

Londen in 20 pijltjes

 

–>  Een meisje, dat met haar kauwgum bellen blaast en ze dan laat ploffen.  Gelukkig voor haar plakte de hele boel niet in haar gezicht, want kauwgum uit je wenkbrauwen prutsen, dat is een sticky situation!

–>  Een Japans dametje dat een kort rokje droeg met van die zwarte kniekousen eronder.  Zoals het 17 jaar geleden mode was.

–>  De Britten…en hun klederdracht, ook van 17 jaar geleden.

–>  Mind The Gap

–>  Mannen die op vrouwen trekken

–>  Vrouwen die op…ja, op wat eigenlijk, trekken (Ik ben zelf geen Doutzen Kroes, maar hoe sommige vrouwen er aangetoorteld bijlopen…alsof alle lelijkheid samentroept in Londen, oeps misschien een beetje gemeen maar mijn ogen deden er soms echt pijn van!….)

–>  Mind The Gap

–>  Look Left waar je steevast rechts kijkt

–>  Eekhoorntjes voederen in St James Park

–>  Een musical bezoeken, how very Londenish!

–>  Winkels, winkels winkels winkels winkels

–>  En toch maar één iets kopen (ik toch)

–>  Christmasshopping?  Ik zag er minder kerstbomen dan ik op de weg van thuis naar station Ieper zag!

–>  Veel te kleine Green Day t-shirts op veel te grote vrouwenlichamen

–>   Mind The Gap

–>  Oyster Card

–>  Om the gap te kunnen minden

–>  Moleskine Notebooks, in alle kleuren en groottes, speciale edities, prachtig met rekkertjes er rond…zo mooi dat je er direct in zou willen beginnen schrijven.

–>  “And I was like”…is al toch minstens even irritant als “Ik heb zoiets van…”

–>  MIND THE GAP!!!!

 

december2012deel2(londen) 008

Geplaatst op

До́брый день Vladimir!

Bij de autokeuring is het juist hetzelfde als bij de supermarkt.  Je hebt altijd het gevoel dat je de verkeerde lijn hebt gekozen.  Als de auto die 10 minuten eerder naast je stond ineens twee plaatsen vooruit rijdt kun je toch niet anders of een keer binnensmonds godveren.  Aangezien ik toch dikwijls overdag thuis ben, is naar de keuring gaan één van mijn jaarlijkse taakjes geworden.  Vorig jaar ging ik met onze twee wagens en nog eens met die van mijn grootmoeder.  En iedere keer was hij daar.  De Vladimir Poetin-look-a-like.  Zou iemand hem al ooit gezegd hebben dat hij op een Russische leider gelijkt?  Ik ben waarschijnlijk de enige die vindt dat hij op Poetin gelijkt, bijna iedereen die ik ken gaat naar dat keuringsstation en nooit reageert er iemand “ahja inderdaad” als ik dat vertel.  (Wat op zich een beetje lame is voor mij, gelukkig kan ik hier nog mijn ei kwijt.)  Gisteren was hij er uiteraard weer.  Ik had goesting om een foto te nemen, niet dat zoiets ooit gepermitteerd is, maar ik weet nu niet of die man het een compliment zou vinden om met Poetin vergeleken te worden.  Zo gaat mijn veel te lange wachttijd voorbij in de autokeuring.  En met naar Ilja’s tutje zoeken dat hij keihard onder de autobrug mikte toen die alweer beneden stond uiteraard.  “Kan dat nog een keer omhoog alsjeblieft?” tandenbloot!

Geplaatst op

Time grabs you by the wrist, directs you where to go

Kraken en spokken.  Dat is zowat het geluid en het gevoel van mijn scharnieren na een festivaldag.  Trappelen in de massa, lang rechtstaan op oneffen grond, moeilijk neerzitten, ik was het allemaal vergeten na twee jaar niet meer op een festivalweide te komen.  We hadden het perfecte festivalweer om in het parkstof op Green Day te wachten in Parijs, dat mijn douchewater bruin was deze morgen dat is een detail.  Ze waren de lange rit waard.  Mijn compagnie zou kunnen zeggen welke nummers ze wel en niet speelden en hoe goed of slecht die waren.  Bij mij telt enkel het feit dat ik niet kon stilstaan als referentie.  Dat de groepsleden ongeveer 10 jaar ouder zijn en ons dertigers (of ouder) 15 jaar terugkatapulteerden in de tijd zal ook wel iets te maken hebben met het fijne nazinderend gevoel.   Toch zijn hun nieuwe nummers ook kandidaten voor op de loop-pod, beat it Evy (ge zijt toch te zwanger om te lopen).

 Dendezen die die Y moest zetten, die zal ook even in zijn haar geschart hebben als hij voor het podium stond en de lichtjes ineens aanfloepten…

Geplaatst op

the new frontdoor

Sinds ik vroeg opsta is het ontbijt echt een maaltijd geworden.  Vroeger was dat koffie en met moeite een boterham, heel vaak niks.  Nu kan ik echt genieten van een rozijnenbolleke, een kop koffie of 7, yoghurtjes, eventueel een krant.  Als ik op hotel ben vind ik een uitgebreid ontbijtbuffet dan ook het toppunt van mijn uitstap.  Alleen jammer dat het precies niet echt gepermitteerd is om daar in uw pyjama toe te komen.  Want in pyjama ontbijten, dat is pas congégevoel.  Soit, ik zou mij alleszins al een deftig model mogen aanschaffen, als er één iets is dat ik zeker niet ga veranderen na mijn 30ste is het wel mijn slaapkledij.  Een veel te grote t-shirt van een groep die ik al dan niet ken volstaat.  En neen, er is niks veranderd deze nacht om OOh, ik werd 30.  Een jaar ouder dan 29.  Toen ik deze morgen in de spiegel keek zag ik er nog steeds hetzelfde uit, met een verschoten slaap-t-shirt en niet meer aan oogreinigingslotion gedacht na een zware avond met heerlijke wellness, lekker eten en een beetje teveel wijn.  Ik werd vroeg wakker, met een knorrende maag en begoest op een hotelontbijt.  Tevreden, verrast en jarig.

Op naar de scary age van 36!

Geplaatst op

when you’re having fun

Het is een cliché en technisch gezien kan het niet, maar iedereen zegt het toch: verlofdagen gaan rapper dan werkdagen.  Dus het moet wel zo zijn dat de seconden rapper tikken als je:

Op een terrasje zit in je favoriete Belgische stad.  In een Irish Pub voel ik me toch een klein beetje in het buitenland, al is België meer dan goed genoeg hoor als het niet regent.

Je maffe beesten met eigenaardige rechtstaandersmanieren tegenkomt.  Ik vergeet altijd dat flamingo’s bestaan.  En dat ze fantastisch roze van kleur zijn.  Welk ander dier (behalve een biggetje) is er nu roze van kleur?

Je zoon leert parkeren alvorens hij kan stappen.  Achteraf zagen we pas dat de wielen van dat autootje aan het afbrokkelen waren en dat hij afstevende op zijn allereerste autocrash.  Zijn allereerste stapje alleen zette hij gisteren, het tweede stapje viel hij echter als een pudding ineen.  Mijn hart maakte toch een sprongetje.

Je in een appartement van volwassen mensen zonder kinderen logeert.  In zo’n mooi appartement met vers geschilderde witte muren is het een beetje tricky om een 14maander met chocohandjes los te laten, maar het is gelukt.  Mits een beetje inventief zijn.

Ik was in hetzelfde appartement ook onder de indruk van het hoge “deco-boekjes-“gehalte van dit kruidenopbergsysteem.  Naaaaaais!

En er werd door onze schone zuster gekookt voor ons….thaaaaisssss!

Mmmmeer vakantie!