Er zijn zo van die dingen die evident geworden zijn in de laatste jaren.  Ik laat materiaal vallen.  Ik mors met dingen.  Ik stoot me ergens tegenaan.  Dat is standaard dagelijkse kost bij mij.  Het helpt als je je erbij neerlegt, best niet letterlijk want scherven brengen misschien geluk, je wil ze niet bepaald vereeuwigen in je kaakbeen.  Maar de laatste tijd komt er al eens iets nieuw bij.  Zo heb ik het laatste jaar meer en meer last van autoziekte.  Wreed elegant is dat nu niet bepaald, en dat naast mijn aangeboren lompheid, ik maak het niet meer goed met een stel hakken. De eerste keer dat ik dit reisongemak voorhad kwam ik lijkbleek toe bij onze afspraak en na een blikje cola en net niet op het vloerkleed kotsen, ging het voorbij.  Daarna is het heel lang niet meer voorgevallen.  Maar recentelijk komt het soms wel eens op als ik als passagier meerijd en niet weet waar de locatie zich juist bevindt.  Vreemd genoeg, als mijn chauffeur het ook niet weet dan word ik niet wagenziek, maar als de chauffeur (de immer beklaagde Pieter dus meestal) het wel weet zijn en dus vlotjes doorrijdt dan heb ik het soms zweten.  Letterlijk.  Onvoorspelbare bochten, en telkens in mezelf denkend dat we er bijna zijn terwijl het zo nog niet is, dan kan het wel eens prijs zijn.  Mijn maag begint te keren en ik zucht gelijk een bomma die een kwartier te vroeg op haar bus staat te wachten.  Mijn concentratie gaat er ook helemaal op achteruit en alles wat in die misselijkheid wordt gezegd is verloren info.  Gemakkelijk om uw foutjes achteraf in af te schuiven.  “Had jij mij dat gezegd?  Ik weet van niets.. . .Oh, maar ik was waarschijnlijk wagenziek toen, je weet dat je me dan geen belangrijke info moet geven.”  Daarna ga ik nog eens ostentatief een braakneigingske onderdrukken en wat zweet van mijn voorhoofd vegen.  Quite the actress me.

Er verscheen net een schildpad in het nieuwsoverzicht van facebook.  Juk.  Van schildpadden krijg ik een draaierig gevoel in mijn maag.  Schildpadden en nekhaar bij mannen.  “Maar de vorige keer waren het nog cavia’s” zal de aandachtige volger opmerken.  Inderdaad, maar van cavia’s draait mijn maag niet.  Cavia’s zijn gewoon kakdieren die ze moeten laten uitsterven onder het motto “nutteloos voor de dierenwereld”.  Maar schildpadden.  Met hun vies slijm, hun kromme poten en hun venijnige kop.  Naar het schijnt bijten die ook als ze zich bedreigd voelen.  Dat er maar nooit een schildpad komt happen of hij belandt onder mijn schoenzool.  De zool van mijn vuile schoenen uiteraard, ik maak er geen botje aan vuil aan die vieze beesten.  “en wat ga je doen als je zoon later om een schildpad of een cavia komt vragen?”  No son of mine will vraag me for a cavia!  *vinger in de lucht*strengeblik* I take care of that wi moat!

“Beste klant, 

We hebben uw e-mail goed ontvangen en stellen alles in het werk om u binnen de 24 uur een antwoord te bezorgen (weekend en feestdagen niet meegerekend). 

Ook indien wij meer tijd nodig hebben om bijkomende opzoekingen te doen sturen wij u een bericht. In dit geval ontvangt u binnen 8 dagen (weekend en feestdagen niet meegerekend) een definitief antwoord van ons. 

Met vriendelijke groeten,”

 

Zo’n antwoord.  En dat voor een online aanvraag om ons van de postlijst van 3 Suisses te halen.  Hoeveel mensen moeten hiervoor in het werk gesteld worden misschien?  Ik vraag me af of dit in de volgende mail zal staan:

 

“Beste klant,

Jean-Louis die normaal voor de mailing lijst van de post kijkt, die is ziek.  Dus An ging het van hem overnemen.  Ze was het echter niet zeker of ze dat wel mocht doen van hem.  Dus ze heeft naar zijn huis gebeld, maar Jean-Louis was er niet mee gediend aangezien hij net had overgegeven omdat hij de plaag heeft.  Hij snakte naar haar dat ze hem niet moest storen, dat hij slingerziek was.  Dus legde ze vlug de telefoon in en probeerde ze haar plan te trekken.  Ze vroeg het aan Francois die naast Jean-Louis op de bureau zit.  “Mag ik die mensen hier van die postlijst schrappen?”  Francois stak zijn handen in de lucht en trok zijn wenkbrauwen op “Tjah. . . zo’n dingen. . . dat moet je niet aan mij vragen, ik behandel enkel de internet-affaires, niet de affaires met de post.”  An werd er een beetje gedemotiveerd van.  Subiet haalde ze die mensen hier van de mailing lijst van 3 Suisses terwijl ze niet zeker wist of het wel mocht.  Bij deze, An weet niet of het mag, ze zal het vragen aan Jean-Louis als hij terugkomt uit ziekteverlof, hopelijk heeft hij al gedaan met overgeven want ze is van plan om binnenkort haar nieuwe outfit eens aan te trekken.  Dus als we dan nog meer tijd nodig hebben voor de bijkomende opzoekingen zult u een nieuw bericht ontvangen. (weekend en feestdagen niet meegerekend want dan zitten we in onze luie zetel of zijn we ziek van uit te gaan).

Met vriendelijke groeten,

 

(Het moet er zeker bij vermeld worden dat de inspiratiebron Kangoeroecorrespondentie is (zie linksboven))

Dat het terecht was.  Dat is het enige wat ik op onze uitlachers van vandaag kan zeggen.  Het is ook belachelijk wat we vrijdagavond uitgestoken hebben.

In het scenario: wij.  Aka Pieter en ik.

De setting: de wagen.

De locatie: Antwerpen, meerbepaald…de file naar Antwerpen.  De eeuwig durende, ellenlange, tergend traag doorrijdende file.  De laat-mij-uit-de-auto-ik-ga-in-het-kanaal-springen-veel-te-saaie-file.

Het doel: bij Beth Ditto geraken in de Lotto Arena voor een hevige roddel

De situatie: Elke tien minuten dat we ons langer en langer in de ellenlange file bevonden begon mijn humeur van 10 boven het vriespunt te zakken tot 2232 onder nul.  Hoe langer we op de nummerplaat van onze voorganger zaten te staren, hoe meer ik in mezelf dacht “kill me, now, please do it”.  Ik begon nog net niet met mijn voorhoofd op het dashboard te bonken maar ik was net die optie aan het overwegen, tot mijn lieftallige echtgenoot na anderhalf uur file spottend zei:”Ik heb goesting om mijn kar te draaien.  Gaan we naar huis?” Dat klonk zo bevrijdend!   Het was alsof je tegen een kleuter vroeg “gaan we naar Plopsaland in plaats van naar school?” Het was zo leuk om dat te horen dat ik tot zijn verbazing antwoordde “Ja, we gaan naar huis, ik zie het niet meer zitten.  Rij maar af en we keren terug!”  En zo geschiedde het.  Twee uur onderweg van Kortrijk naar Antwerpen om dan in Antwerpen zelf onze kar te draaien en Gossip te laten stoven in hun vet.  En content dat we waren dat we thuis waren.  En slapen dat wij gedaan hebben.  ‘t Was echt leuk vrijdagavond.

Het gevolg: om onszelf af te straffen voor onze veel te dure uitstap gaan we de komende periode niet meer naar optredens (behalve naar Werchter).

Derover hé.

Ik dacht nog bij mezelf de laatste weken “er komen precies zo weinig rekeningen binnen”.  Jinxed it!  Net een halve maandwedde overgeschreven…

 Ik had het weer in mijn kop daarnet.  Nadat ik gisteren in De Kruitfabriek geRihannad werd, moest ik vanmorgen surfen naar “We Found Love”. Repeat, repeat, repeat!  Geweldige dansplaat volgens mij. Repeat nog een keer!  Nu, ik moest toch nog naar de bibliotheek vandaag om nog maar eens een bibliotheekboete te betalen dus eerst eens vlug Ieper-stad in…misschien stond die cd wel in promotie in Free Record Shop.  Alles ging goed, zelfs een parkeerplaatsje dichtbij want ik had niet de indruk dat het wreed warm was.  Tot ik uit de auto stapte.   “Niet wreed warm” bleek een understatement. Een ijskoude wind sloeg mij in het gezicht, in één keer ging al mijn haar de lucht in en zag ik totaal niets meer voor 10 seconden.  Aan de parkeerautomaat bleek ik enkel 2eurostukken en een berg rostjes bij me te hebben.  Gelukkig aanvaardde het ding 5centstukken en ik had 14 minuten om mijn ding te doen.  Tijdens het terugstappen van de automaat vloog er nog patat een esdoornblad in mijn gezicht, ik schrok me een accident.  Ik vermoed dat het een hilarisch zicht moet geweest zijn, een vrouw in de lucht zien springen door een blaadje dat van een boom waait.  Mijn schuldgevoel negerend haalde ik de mustiekat uit de warme auto, hij was inderdaad niet te content maar na enkele hobbelkasseien vond hij het al minder erg.  Met mijn hair in de wair (en misschien de afdruk van een esdoornblad op mijn snoet…Hey, I just love Canada ) toegekomen in Free Record Shop bleek mijn gedachtegang juist geweest.  Alles van Rihanna stond in promotie, alsook de nieuwe cd.  You can call me housebjète now.  ( = huisbiet?).  Daarna zo rap of tellen terug door het ijskoude Ieper naar de wagen terwijl ik tegelijkertijd besliste dat de bibliotheek toch maar voor morgen zal zijn….een beetje beschamend, ik doe 16 km voor een paar cd’s…van Rihanna dan nog. (ik moet zelf lachen als ik hier herlees!)

Het moest er toch even afgewerkt worden. Al die indrukken, die nieuwe informatie. Deze keer ging ik niet gaan lopen maar nam ik trekker en dweil bijgot! Stel je voor dat ik dat telkens zou doen als mijn hoofd vol zit. In plaats van naar nulbraintelevisie te kijken of gewoon stil in de zetel voor mij uit te staren met mijn duimnagel in mijn mond, het zou hier nogal blinken. Anyway, het is mijn lucky periode dacht ik daarnet nog. Vorig weekend een etentje gewonnen, en dat terwijl we net een diner binnen hadden. Vandaag had ik ook bereveel geluk. Na het winkelen trok ik demonstratief mijn koffer open maar de comisjeszak was blijkbaar omgerold in de koffer. Dat resulteerde in een geweldig spannend tafereel waarbij de inhoud van de zak al naar buitenrolde toen de koffer nog maar 20 cm open was. Ik zag het gebeuren en duwde de koffer vliegensvlug weer toe, recht op een uitgelaten doos appelsap uiteraard. De lucky kant van het verhaal: een glazen pot tomatensaus die kon ontsnappen rolde over het trottoir maar bleef intact, alsook de geplette doos appelsap. Ik –als ongelovige- weet niet welke goden ik moet bedanken omdat die doos niet openspetterde in onze koffer. Dubbel geluk dus. Tien minuutjes later was de lucky week blijkbaar voorbij, want er viel een glazen pot sla-kruiden uit de kast waardoor ik mijn vers gekuiste keuken alweer mocht vegen, kruiden en glas, geweldig lekker geurend door elkaar. Alles terug normaal en gezellig rommelig dus!

Toch een vreemde gewaarwording, zo’n tand die afbreekt in je mond.  Ineens voelde ik, na een verkeerde beet, een hard gekraak en meteen daarna korrelden er stukjes tand tussen mijn lippen.  Creepy, gelukkig gaat het over een terugkerende droom die zo danig levensecht is, ik zou het nooit willen meemaken,  zo’n vies gevoel!  Het gebeurt ook nooit dat ik in de spiegel kijk in mijn droom dus ik zag nog nooit een half-afgebrokkelde tandenmond.  Volgens de droomexperts op google.be kunnen kapotte droomtanden wijzen op allerhande zaken die onderhuids spelen.  In feite zou zo’n droom te wijten zijn aan elke situatie die zich in je leven voordoet.  Dromen over tanden?  Je bent onzeker.  Dromen over tanden uitspuwen?  Je maakt je zorgen over geld.  Dromen over gebroken tanden?  Een stukgelopen relatie.  Ja zo kan ik ook droomexpert worden.  Zou dat goed betalen?  En ik heb deze week ook over mijn schoonvader gedroomd, die was DJ op een feestje waar we aanwezig waren en ineens moest hij zijn DJ-set onderbreken om zijn telefoon op te nemen.  En dat tijdens Insomnia van Faithless!  Schande Roger!  Schande!  (de droomexperts konden geen trefwoorden vinden onder “schoonvader” dus de uitleg moet ik schuldig blijven….)