Ik kreeg van Pé een nominatie voor een Liebster Blog Award.  Blijkbaar is dat zo’n kettingbrief zoals we vroeger moesten versturen.  “Stuur dit naar 10 van je vrienden, doe je het niet dan zal er je iets slechts overkomen”.  Oh neen!  En in mijn klas zaten maar 10 mensen dus dat was een helse karwei om telkens 10 nieuwe mensen te vinden.  Ik vind het nu ook wel moeilijk om 11 andere bloggers te taggen want ik lees waarschijnlijk zelfs geen 11 blogs…ik doe mijn best…

Ter info: De Liebster Blog award is blijkbaar een soort van kettingbrief-achtige award waarbij bloggers elkaar nomineren. Op die manier ontdek je nieuwe blogs en kom je iets meer te weten over je collega blogger.
Je schrijft een inleidend stukje waarbij je diegene die jou nomineerde vernoemd mét link, je voegt een afbeelding toe en beantwoordt de 11 vragen die je worden gesteld. Daarna nomineer jij op je beurt 11 bloggers en breng je hen daarvan op de hoogte én verzin je een interview met 11 vragen voor hen. 

De vragen die ik van Pé kreeg:

Waarom ben je begonnen met een blog?

ik had teveel vrije tijd, begon blogs te lezen en zo kreeg ik weer zin om te herstarten

Hoe kom je aan de naam van je blog?

een beetje denkwerk, een beetje wat ik doe en hup daar had je de naam

Omschrijf jezelf in enkele woorden

horen – zien en soms zwijgen , down to earth , de kinderhand is gauw gevuld , happiness is just around the corner , you don’t know what you’ve got until it’s gone , ok, dat zijn een beetje spreuken en van die dingen maar dat typeert wel waar ik achter sta.

Bergen of de zee?

Als ik maar weg ben, take me anywhere!

Wat is je beroep?

Ik ben begeleidster bij personen met een verstandelijke beperking.

En als je een ander beroep kon gaan uitoefenen, welk zou dat nu zijn?

Ik ben razend benieuwd hoe het er in marketing aantoe gaat, ik benijd interieurvormgevers, maar iedereen die iets kan betreffende woningbouw zonder dat ze er een stielman voor moeten aannemen krijgt mijn grootste respect.

Ga je naar de bioscoop om films te zien?

Onder andere.  En om me te ergeren aan de anderen hun popcorngekraak, aan de kostelijke prijzen, aan bakvissen die giechelen, aan mensen die praten tijdens de film, aan mensen die te luid praten tout court.  Voor mijn gemoed kijk ik dus beter thuis naar een film. . .

Sport je en zo ja welke sport?

Ik ga drie keer per week gaan joggen.  Lees: rood aanlopen, zweten uit mijn haar, mezelf oppeppen om verder te doen, zappend op mijn gsmradio, daarna kijk ik heel trots naar mijn runkeeper hoe ver en hoe fantastisch ik het wel niet heb gedaan om dan stoefend thuis te komen.

Andere hobbies?

In bloggen kruipt tijd, ik lees ook altijd.

Heb je een wagen? Dewelke?

Ja, twee zelfs. . . luxe die jammergenoeg niet overbodig is, anders deed ik er één weg.  Een toyota Yaris die 14 jaar geworden is dit jaar en een mommiemobiel toyota corolla verso waar er zo danig veel plaats in is dat dingen beginnen rondrollen als je een bocht neemt

En last but not least (en let op uw woorden :-)); kat of hond?

Ja, ik ben een kattenmens, altijd al geweest.  Marbel is mijn 4 jarige kattin, (zie foto), ze werd een beetje emotioneel verwaarloosd toen onze zoon werd geboren waardoor ze minder aanhankelijk is maar ik zie ze nog steeds heel graag en soms komt ze nog wel eens shnuggelen, of voor mijn voeten lopen als ik met een berg was passeer, of springt ze op de keukentafel om eten te stelen.

Ze heeft niet altijd zo’n fluogroene ogen, enkel als ze vindt dat het maar eens genoeg moet zijn met foto’s nemen en er eens aan whiskas mag gedacht worden.

De blogs die ik tag:

An Nelissen 

Joke Depouvre

Elise schrijft

sofinesse

storm

we zijn nog maar aan vijf zeg

sstrid

LJ

kristien

das 8

nog 3…

ja gow, we stoppen ermee…8 moet voldoende zijn.

De vragen voor hen zijn:

1) Wat is het irritantste van het irritantste dat er bestaat?

2) Favoriete CD ever?

3) Hoe zou je reageren als er iemand die je maar half kent zegt “amaai, das echt typisch jij hé”

4) Welke slechte eigenschap bij iemand kan je nog door de vingers zien?

5) Wanneer moest je nog eens echt dringend naar het toilet zonder dat er één in de verste verte te bespeuren viel?

6) Erger jij je ook soms aan facebook?

7) Noem één iets dat je alleen maar doet als er niemand in de buurt is.

8) Verzamel je iets?

Voila, that should do it. . .gemakkelijk bloggen, het mag al eens op zondagvoormiddag hé!?

Ik kan mij, net als een paar anderen die ik ken, of laat ons zeggen veel anderen, nogal enerveren in sommige dingen.  In eerste instantie in laptops die niet werken zoals het moet, maar ook in mijn bureaustoel hier die telkens uit elkaar valt als je hem ook nog maar één millimeter tracht te verzetten.  Neen, zelfs als je nog maar denkt om er één vinger naar uit te steken dan maakt hij al uit-elkaar-val-manoeuvres.  En uiteraard, irritatie in frustratiebook.  Elke keer als ik dat nieuwsoverzicht bekijk erger ik mij aan spelletjesverzoeken, aan zaagstatussen en aan de “like, share, win”-wedstrijden.  Was het niet dat ik maar al te graag snuister in een ander zijn affairen, maar is dat toch allemaal leuk. . . . Uiteraard moet je Shout Your Heart Out wel leuk vinden hé, ook al kun je er niets op winnen.  Bij die wedstrijden die telkens de helft van het statusoverzicht inpalmen komt er daar dan zo’n tuinset op je scherm om eerst te liken en dan helemaal niet te winnen of je ziet een paar oorringen megagroot voor je ogen bengelen.  En schoon dat dat allemaal is, inderdaad.  Maar de winnaar van zo’n wedstrijd, preus gelijk veertig, met een smile tot achter zijn oren, dat heb ik nog nooit zien verschijnen.  Zo iemand die met zijn benen languit op zijn gewonnen tuintafel ligt, zoals ik dat zou doen moest iemand dat aan mijn deur leveren. . . . dat is de foto die ik wel eens zou willen zien.   Of ze mogen mij ook gewoon een tuinset opsturen, ik wil gerust naast het reclamebordje poseren en apetrots vermelden dat ik dat gewonnen heb bij die prachtige firma.  Ik doe er zelfs een tandpastasmile bij.  Of, hey, doe maar twee tuinsets, één voor mij om reclame voor te maken, en één om te winnen via de blog.  ’t Is kwestie van overeenkomen hé Extremis.

Het gebeurt al eens dat iemand me aanspreekt over de blog.  Eigenlijk zijn het enkel de mensen die het leuk vinden die erover beginnen.  Er is nog nooit iemand komen zeggen “jong toch, ik erger me evenveel aan uw irritant gezever als aan zo’n oranje kanariepietje dat zo helemaal tilt slaat tijdens het schuifelen”.  Ik vraag me of mensen dat zouden durven eigenlijk.  Het zou toch soms wel eens opluchten als iedereen gewoon eens zijn gedacht zou kunnen zeggen zonder aan de gevolgen te moeten denken.  Niet dat er veel gevolgen zouden zijn aan iemand die komt zijn beklag doen over mijn internetactiviteiten (en dat klinkt louche).  Of, misschien moet ik daar nog eens over nadenken, haha, maar soit.  Ik kan me wel voorstellen dat de regelmatige postjes, die in nieuwsoverzichten verschijnen, mensen kunnen irriteren.  And in the end, don’t we all wanna be liked?  Jaja, jij ook, geef maar toe!  Dus vanaf nu komen de blogberichten op de pagina van Shout Your Heart Out op facebook in plaats van op mijn persoonlijke pagina.  Http://www.facebook.com/shoutyour  (de heart out kon wegens onbekende redenen niet aanvaard worden).  Dat is uiteraard betreden op eigen risico.  De zever gaat gewoon door, gewoon door.

In de  bron-van-frustratie-top 10 staat toch zeker op één van de bovenste plekken: een computer die niet werkt, of meerbepaald het internet.  Dan denk je rustig iets op te zoeken of eens op het gemak je facebook te checken zonder dat kinderhandjes vanonder je bureau ineens op de mousepad komen slaan of kabels beginnen uit te trekken, en dan marcheert het niet.  Ik word daar ongecontroleerd geagiteerd van.  En het wordt met de seconde steeds erger en erger.  Elke pop-up die ervoor zorgt dat het probleem niet voorbij gaat, die wordt uitgescholden tot hij nerveus klikkend verdwijnt.  Mijn laptop heeft ook al enige dienstjaren (6 jaar, bomvol foto’s, een diploma op bereikt en ondertussen al aan blogbericht 200) dus dat ding werkt ook al niet meer naar behoren.  Mijn cursor verandert dan in zo’n blauw draaiend cirkeltje, het cirkeltje van de ergernis noem ik het.  De laptop zelf begint dan ook zo’n irritant nadenkend geluidje te maken. Volgens mijn babe ligt dat aan het feit dat ik hem er niet op laat prutsen om het goed te krijgen “dat staat vol brol, laat mij eens doen”, maar ik vind het niet leuk als iemand anders aan mijn laptop zit.  Die is van mij, een beetje in stof, een beetje lomp en volgepropt met allerhande programma’s die ik maar één keer gebruikt heb.  Dus als het ding niet werkt voor de zoveelste keer moet ik sterk de neiging onderdrukken om hem met een daverende knal tegen de muur te gooien.  Ik moet er gewoon van wegstappen, rustig in en uit ademen, denken “het is niet erg, het komt altijd goed, geef het tijd”, het tijd geven zoals ik mezelf beveel, en dan komt het goed.  Maar tijd. . . daar bedoel ik echt tijd mee.  En pop-ups.  En blauwe ergerniscirkeltjes.  En nadenk-krrrrrr-krrrrrr-geluiden.

Twitter mailde gisteren.  Ze doen dat regelmatig eens want ze willen mij als vriendin houden.  “Of ik mijn login en paswoord wel nog wist?”  Bajaak gij Twitter, ik weet dat nog, ik heb alleen geen goesting om nog in te loggen.  Het probleem is niet mijn wachtwoord onthouden, het probleem is Twitter zelf.  Ik snap er geen jota van.  Google leert me net dat de jota een letter in het Griekse alfabet is, want ik wist ook niet wat een jota was.  Dan kun je er al zeker geen jota van begrijpen veronderstel ik.  Tot daar.  Twitter en ik, die relatie zal niet werken vrees ik.  Er is onvoldoende voeding om de relatie te onderhouden, te weinig wederkerig respect.  Je ziet het, zij mailen mij, ik mail niet eens terug.  Dat zegt genoeg.  Met de smartphone is het al even erg.  Ik wed dat er van alle soorten geweldig amusante doedingetjes op zitten maar ik gebruik daar niets van.  Ik heb nog maar één app gedownload –> instagram.  Ik gebruik die dan ook bitter weinig.  Wie van mij regelmatig een smsje krijgt zal waarschijnlijk ook wel merken dat mijn vingers toch wel te dik zijn voor zo’n touchscreen.  Daarnet smste ik “Geb jij die uren gepot in het balonmetje” gelukkig wist mijn wederhelft wat ik daarmee bedoelde want altijd maar opnieuw dat wissen en hertypen, je zou er een jota van worden.

Sinds enkele jaren is shoppen geen ontspanning meer. Terwijl ik vroeger graag en veel winkelde en daarmee gepaard ook veel miskopen deed begin ik het nu meer en meer te ontzien om een jeansbroek te vervangen. Ik draag ze dan ook tot op de draad, en als ze zo danig comfortabel zitten is het soms echt moeilijk om er één weg te doen. Als ik iets koop dan is het meestal tijdens een vluchtig winkelbezoek gecombineerd met andere boodschappen. De tijd dat ik echt nog eens ging winkelen om te winkelen, ik spreek van een jaar geleden (Maasmechelen Village…de buit: 1 trui). Na mijn bevalling heeft het ook meer dan een jaar geduurd eer ik me weer gemakkelijk voelde in een jeansbroek. Maar nu is het dus echt tijd voor een nieuwe. Ik bezit 3 exemplaren die goed aanvoelen momenteel, wat volgens mij echt te weinig is. Wetende dat ik bijna dagelijks een jeans draag staat dat gelijk met heel veel wassen. Een gewone jeansbroek vinden dit seizoen lijkt heel moeilijk, ofwel moet die paars, okergeel of petrolblauw van kleur zijn. Ik wil geen paars, okergeel of petrolblauw, ik wil jeansbroekkleur, liefst donkere jeans. En ik wil er niet teveel moeite voor doen en al zeker geen 12 exemplaren passen, na 4 pasbeurten heb ik er al genoeg van en geef ik het op. Bij het vluchtig gewinkel gisteren kwam één der winkelergernissen weer naar boven: de winkeldames….Het was vrijdagavond, akkoord, voor iedereen, ik begrijp dat. Maar met 4 dames in het midden van de winkel staan kletsen terwijl het jeansbroekenstandje één grote jeansmesthoop is, daar krijg ik dubbel de kriebels van. Ik weet ongeveer mijn maat, maar als je elke broek moet gaan vastnemen om te zien of dat hem nu effectief is, dat vind ik nogal tijdrovend en enorm enerverend. Gisteren was het nu niet het geval, maar laatst werd ik zo kleinerend aangesproken door een winkeldame. Niet te doen, er zijn niet veel mensen die me op mijn paard kunnen krijgen, maar mijn voeten zaten al danig in de stijgbeugels nadat ze oogrollend haar preekje had gegeven over “ja madamtje, daarvoor ben je veel te laat hoor, je moet eerder komen als je die maat wil!” terwijl ze haar gezwarte wenkbrauwen omhoogtrok en een tssss-geluidje maakte riep ze me nog honend na “die maat is er al laaaaang uit!” En weg was ik….al laaaaang uit de winkel. Vandaag ga ik het echt niet nog eens proberen, leve de pyjama, de laptop en www.esprit.be niemand die me bekijkt alsof ik dringend op fatcamp moet als ik om maat 33 vraag (43 in mensentaal), gratis levering en gratis retour! Olei!

Als we binnenkort (haha binnenkort) verhuizen en veranderen van internetprovider moet ik me misschien wel eens een volwassen e-mailadres aanschaffen. Mijn e-mailadres is te simpel. Ik krijg wekelijks e-mail van mensen die ik niet ken. Ik spreek niet over de gewone spam, maar het zijn ‘volwaardige’ e-mails die verkeerd toekomen. In de laatste maanden was ik een deelnemer in een mailloop rond het organiseren van een Mexicaans feestje, adres en alles bekend (project X iemand?). Iedereen koos een datum en er werd wild met suggesties gegooid rond het eten (fajitas! Geroosterde hamsters misschien?…). Een beetje later was er een Duitse die naar haar vriend mailde “Ich liebe dich…blablabla”. Vorige week werd het helemaal te bont gemaakt. Een berekening van een lening voor een Hollands koppel dat een woning wou kopen. Soms doe ik de moeite om terug te mailen dat het adres fout is, vooral als ze blijven mailen met het zangkoor dat dringend moet repeteren, inclusief welke (in mijn ogen) saaie liedjes ze gingen zingen. Ik had zin om terug te mailen “boooorrrringggg, uw publiek zal zijn gat lichten jong met zo’n saaie nummers!” of “Mexicaans eten? Is dat niet passé? Jullie gaan toch niet van die belachelijke sombrero’s dragen hé?” “Ich liebe dich? Das gleicht an nichts hé, bitter wienig originiel zunne!” (in de veronderstelling dat ze mijn Liese-duits verstaan uiteraard). Wat ik wel heel erg aandoenlijk vond de laatste keer was de papa die naar zijn dochter mailde “dat hij het zo leuk vond dat ze op bezoek was gekomen” toen heb ik wel teruggemaild dat hij best eens zijn ontvanger herbekeek, wie wil nu zoiets saboteren?