Ik gok dat ik voor de eerste keer zal verbranden in het derde weekend van april.  Enkel mijn wezen en het v-tje van mijn t-shirt.  Daarna komen mijn armen, mijn tenen, mijn hoofdhuid als ik weer eens vergeten ben mijn bruine petje op te zetten.  Mijn benen zullen wit blijven.  Of knalrood met witte stippen.  Pigmentvlekjes noemen ze dat dacht ik.  Na twee dagen is de roodheid weg en zijn ze weer zo wit als vantevoorn.  Mayonaisekitte , bleekscheet, wittekitte of gewoon de lacherige blikken als ik mij durf in een rokje tonen.  Ik ben het al allemaal gewoon.  Ik begin er zelfs naar te verlangen.  Naar mijn witte benen bloot, naar teensletsen klepperend op de macadam, naar de wind die onder mijn armen door waait.  Naar naar buiten kunnen lopen -omdat je iets in je auto bent vergeten- zonder dat je opnieuw je jas moet aandoen.  Naar de strijd met Ilja om een zonnepetje aan te doen.  Naar het kinderbadje.  Naar het gezucht van de medemens “het is te warm, veel te warm, het is altijd alles of niets in België”.  En nu is het niets.  En willen we alles.

“Mama Pinguïn is heel trots!  Op! Haar! Baby’s!”  Dat schelt door de badkamer als Ilja duchtig probeert de babypinguïn te klikken in de buik van de Mama Pinguïn tijdens zijn badmoment. “Kun jij babypinguïn nummer zes vinden?”  “Nee, dat kan ik niet, ik ben nog maar anderhalf jaar oud en mijn moeder kan het ook niet want ze heeft geen goesting om nummer zes te gaan zoeken” Om het misschien duidelijker te maken, het gaat om een badspeeltje waarbij plastic pinguïns de hoofdrol spelen.  De stem die uit het speelgoedje komt is Hollands.  Zoals elk babyspeelgoedje dat zo’n tergend luid lawijt kan maken.  Dat sprekend speelgoed begint ook soms uit zichzelf te tateren, zonder dat je er ook nog maar een vinger naar uit steekt.  Dan zit je kind al een kwartier op zijn gemak in zijn bed, kun je eindelijk je voeten optrekken in de zetel en even later hoor je uit de speelgoedbak een Hollandse stem tieren “Joepie de poepie!”  Inderdaad, ik zit eindelijk in mijn zetel: joepie de poepie!  Toch verkozen we gisteren op weg naar de wijvendate de Hollandse GPSstem van Anita boven de Vlaamse Ellen.  Anita heet trouwens helemaal niet Anita, haar naam is Claire.  Dat ze Claire heet heb ik ook maar ontdekt omdat mijn copiloot aan het prutsen was aan de instellingen (en daarna het mooie doosje waarin ik de GPS bewaar vertrappelde, stout Ann-Sophie, stout!).  Ellen had haar dagje niet vermoed ik.  Je houdt het niet voor mogelijk maar hoe kun je nu saai spreken op een GPS?  Een beetje enthousiasme kan ook hé Ellen, er mag al eens een “we zijn er bijna” bij of “het is maar een kwartiertje meer als je niet verkeerd rijdt”.  Soit, Anita, Claire en de Mama Pinguïn, allemaal stemmen die in ons leven aanwezig zijn.  Dus als ik Ilja binnenkort om pindakaas hoor vragen, ik zal maar niet raar opkijken, hij wordt mee-opgevoed door een bende enthousiaste Hollanders.  En “Ik vind jou lief mama”, dat klinkt eigenlijk ook echt wel lief in het Hollands. (dat zegt Baby Pinguïn 3 als je de moeite doet om hem te vinden.)

We hebben het gejinxed.  Meer valt daar niet over zeggen.  Of toch.  Toen we gisterenochtend ervaringen uitwisselden wist mijn echtgenoot te vertellen dat de kleine steeds grote boodschappen doet vlak voor hij naar de crèche vertrekt.  Met andere woorden: hij schijt zijn pamper vol op de meest ambetante momenten.  “Maar het was lang geleden nu”.  Ja.  Juist.  7u05 goed op tijd om op het gemak te vertrekken naar de opvang, jasje aan, muts, schoentjes aan?  Jaja, alles ok.  Tot ik hem oppakte…een natte plek…op zijn jeansbroek.  Shit.  Letterlijk, want toen ik zijn broek uitdeed was het shit all over the place.  Om het even plastisch uit te drukken…ik moest rollende onderdelen tegenhouden bij het verversen.  En uiteraard, zoals het een goede broekschijter betaamd, als je iets doet, doe je het goed.  Tot op de body was alles bepleisterd.  Een blik op de horloge deed me even lichtjes in paniek schieten.  In speedtempo alle kleren uit, in bad gegooid, de kraan er opgezet (ter info: dat waren de kleren, de peuter bleef op het verzorgingskussen).  Het huis rond gecrossed met zijn blote bips want reservekleertjes klaarleggen, dat is precies nog nooit in mij opgekomen.  De tijd bleef tikken, er kwamen natte washandjes aan te pas.  Een beetje in rep en roer merkte ik dat Ilja de substantie wreed interessant vond, vooral toen hij met zijn handjes alles begon te ontdekken en OH KIJK, je kunt dat openwrijven!!!  Plasticine!  Geweldig!  Op mijn horloge zag ik dat ik al op weg moest zijn naar mijn werk.  Toen ik in het rond keek moest ik even van mijn hart een steen maken want het was niet om aan te zien.  Vliegensvlug naar de opvang vertrekken, de tijd nemen om treffelijk afscheid te nemen en dan rustig naar het werk rijden om daar netjes op tijd toe te komen.  Nu weet ik waarom ik tijdmarges inreken.  (Tussenin nog een telefoontje naar de wederhelft dat hij het kokhalsalarm mag instellen bij thuiskomst van zijn werk).

De 10 geboden van de 17-maander

1. Je moet op het eerste knopje van de wasmachine duwen om ze in gang te steken.  Tegelijkertijd gaat de mond van uw moeder open en komt er “neeeeen” uit.
2. Dat is nu je nieuwe naam: “neen”, je achternaam is Ilja “Neen Ilja”
3. Alles wat je kunt verslepen kun je gebruiken als opstapje om ergens op te klimmen.
4. Als je op de omgekeerde curverbox klimt en je kletst eraf, niet afgeven, gewoon opnieuw proberen, je geraakt aan de top, je geraakt er!
5. In de zetel sta je recht, “poepe zitten” noemen ze dat.
6. Eten steek je zelf in je mond, met je handen, met je lepel, of je eet het gewoon van de vloer als je gedaan hebt en je terugpasseert bij de voederplek.
7. Als je een crèchegenoot tegenkomt op straat begin je naar elkaar te roepen, dat is de code.
8. Katten achtervolg je tot ze letterlijk de muren oplopen, dat vinden ze leuk.
9. Als ze uw broek verversen draai je zoveel als je kan op je buik, dan roepen ze je nieuwe naam verschillende keren, kwestie dat je eraan kan wennen.
10. Alles wat van je moeder of vader is is interessant en wil je hebben, vooral hetgeen ze op hoogte leggen, ze willen dat je erachter klimt.