stoutbeen

“Schatje ga jij nu nog een puddingsje eten?  Je gaat weer maagpijn hebben hé…”  Maar de vorige twee waren maar kleintjes…Twee uur later dacht ik bij mezelf in bed “pfff had ik maar geluisterd”.  Mijn maag was één klomp pudding die zijn weg zocht elke keer als ik me draaide.   Eigen schuld, als ik me zielig voel dan wil ik iets smoefelen.  Een aangezien er geen smoefeling in huis komt hier, dan moet je er zelf maken.  Pudding is het ideale comfort food, gemakkelijk klaar en je hoeft er niks speciaals voor in huis te halen.  De reden?  Een pijnlijke behandeling met cortisone in mijn staartbeen.  Ik weet ondertussen waarom ze je sederen voor zo’n infiltratie.  Het moment waarop de hele kamer begint te draaien en je je afvraagt of dat wel normaal is dat alles op je afkomt, komt de dokter op zijn kousenvoeten vertellen dat er weinig of geen verbetering te bemerken valt na de vorige behandeling.  Van een buzzkill gesproken zeg.  Hij hoopt dat het nu wel opgelost wordt.  “Super” was het enige dat ik naast een opgestoken duim kon zeggen. Toen ik even later de slappe lach kreeg en niet eens wist waarom eigenlijk, moest ik nog meer lachen.  “Voila, u bent klaar mevrouw, u mag vanaf nu doen wat u wilt”.  “Ik ga hier gewoon blijven liggen” bleek niet het juiste antwoord want hij had zijn tafel nog nodig.  (Dan hoop ik voor hem dat hij nooit met mensen met autisme moet gaan werken.)