PastaKaatjes en tralalaatjes

En ineens zijn we morgen “half oest“.  Er blijken verdikke nog maar 2 weken zomervakantie meer te gaan.  Neen, rouwig ben ik daar niet om.  Stiekem hou ik wel van de structuur die een gewoon schooljaar met zich meebrengt.  Ja, rol maar met de ogen, ik vind dat ook een “saaie-doos-uitspraak”.  Het feit dat Linus na het herfstverlof instapt en ik daardoor ineens meer ruimte krijg in mijn week zal er ongegeneerd ook wel iets mee te maken hebben.   Hij is er alleszins nu al klaar voor, hij tatert mij onder tafel, kan enorm goed zijn plan trekken en bruist van energie.  De laatste week plooi ik zelfs mini-onderbroekjes en voelt onze vuilniszak al een pak lichter gezien hij overdag droog is.

Op naar een pamper- en crèchefactuurvrij leven.  Tegelijk zal het een moeilijk moment zijn om de verzorgsters ginder achter te laten.

Niet alleen de pampers vliegen de deur uit.  Ook de buggy, het park, babyspeelgoed en de wandeldraagzak zwierde ik op tweedehands.be.  Het is niet de eerste keer dat ik zaken verkoop via die site en meestal verloopt dat heel vlot.  Ik probeer al eens om iets erop te zetten waarvan ik denk dat niemand er ooit interesse in zal hebben en dan blijkt dat mega-populair.  Zo vroeg ik 9 euro voor wat onderdelen van mijn eerste bugaboo die stuk is gegaan.  De respons was immens.  Ik verstuurde het frame en een wiel van die buggy naar Limburg voor 8,80 euro portkosten.  Mijn lief zegt altijd dat ik te weinig vraag, maar ik denk: als ik iets minder dan de gemiddelde verkoper vraag zal ik het gemakkelijker verkocht krijgen.  De laatste maanden ging er al vanalles over mijn virtuele toonbank: een smartphone, een microgolf, een diepvries en ook mijn oude fiets.  Van mijn mama kreeg ik de hare nadat ze samen met mijn pa voor elektrische fietsen ging.  Ik ben nooit een fietser geweest, in de laatste drie jaar zat ik evenveel keer op een fiets.  Met mijn stoutbeen is het ook niet echt aangeraden om verre afstanden te doen maar de 7 km naar het werk op een mooie zomerdag waren best wel aangenaam en ik brei er morgen een vervolg aan

Cool hé met zo’n mandje.

Het was ook voor het eerst dat ik één van mijn kinderen vervoerde op de fiets.  Voordien deed Pieter dat altijd.  Zo’n brullertje dat niet graag stilstaat is anders wel een redelijke stressfactor maar ik hoorde ook regelmatig “is leu-euk!” van achter mij.

De weken gleden geruisloos voorbij de laatste tijd.  Ik werkte fulltime de voorbije week waardoor ik vandaag extra genoot van mijn vrije dag.  Er stond reeds langere tijd een pick-nick-date geregeld met mijn vriendin en haar mènage.  We trokken naar het speelplein bij De Kosmos.  Een vergeten hoekje met een mooi speelpleintje en redelijk rustig om iets te eten.  

Niet alleen deed dit decor dienst voor enkele scènes uit Eigen Kweek het was vroeger  een (jeugd)hotel waar menig kinderen op kamp ging.  Nu is het vooral een bouwval die tot de verbeelding spreekt.  Het openluchtzwembad met het gigantische uitzicht doet nu dienst als speelweide.  We lieten het niet aan ons hart komen en brachten veel te veel eten mee.  De aanloop naar de pick-nick is deel van het plezier bij ons:

het pastaKaatje heeft alleszins gesmaakt.  Hoewel ik regelmatig de opmerking krijg dat ik nu mager genoeg ben (het ligt alleszins niet aan te weinig eten!) blijven mijn vingertoppen precies te dik om te smartphonen.  Op naar de volgende editie!