Peuterpuberteit my ass!

“Laten we het niet jinxen!” een uitspraak die nogal vaak over de tong gaat hier.  Ik zou er beter ook naar handelen verdikke!

Toen een vriendin van me eens vroeg of mijn peuter al eens een scène heeft gemaakt in de winkel moest ik precies eens goed nadenken en kon ik alleen op “ahja, hij heeft eens zitten roepen achter een potje yoghurt” antwoorden.  Boy was I wrong, oh so wrong!  Een scène noemde ik dat!  Ik heb vandaag mijn mening herzien, zeker na wat hij me vandaag geflikt heeft in den aldi  (gelukkig niet de lokale aldi, maar die bij oma thuis).

Hij moet nog maar het logo van Renmans zien of zijn ogen beginnen te blinken voor “een schelleke”.  Als ik de schelletjeswinkel voorbijwandel om effectief Aldi binnen te gaan begint het.  Spel en miserie.  Hij laat zich hangen en begint te roepen dat hij een vleesje wil.  Een uitleg lijkt overbodig, het kind wil een schelleke.  Ik pak hem op (14 kg dames en heren, powerlifting heet dat) en hou hem vast terwijl ik hem probeer te kalmeren.  Failed.  Hij begon toen nog maar pas aan het echte verzet, hoofd achterover, heel het lijf achterover, roepen, tieren, olei, het was toch zo tof.  “Moet mama jou terug in de auto steken?” JAAAAAA!!! tierde het weerbarstige lijfje naar me.  “Goed.  Dan ga je terug naar de auto”.  Kind op de arm, handtas over de schouder, “excuseer mag ik eens voorbij?” aan de kassa.  Langs alle kanten grote ogen die me vragend en veroordelend volgen.  Wat gaat zij nu doen met dat kind?  Ik zag die vraag door hun ogen in hun hersenpan voorbijkronkelen.  Ik moest me inhouden om niet keihard “kijk naar uw Milsani melk!” te roepen maar ik zei niets en probeerde de worstelende massa in mijn armen onder controle te houden.  Op de parking was het hek helemaal van de dam.  Tieren en tuuten dat het een lieve lust was.  Terug in de autostoel besefte hij dat ik het meende.  “Mee naar Aldi!!” “Ga je flink zijn in de Aldi?” snikkend kwam het tot een puppy-face en een waterige “ja, flink zijn”.  Gekalmeerd en mooi stappend aan mijn hand gingen we terug de winkel binnen.  Hij mocht de lasagne dragen, op de band leggen en betalen van me.  “Is het dat wat hij wou?” vroeg de kassierster?  “Neen, hij wou alleen zijn gedacht” was mijn antwoord.  Gapers!

Consequent zijn is saai.