Windows l8 mij uit

Mijn laptop is stout.  Als ik mijn internet opstart doet hij dit:

“Deze webpagina is niet beschikbaar”.

Er is nochtans internet, ahja, ik zit erop op de andere laptop.  Hij wil zijn mening niet herzien.  Beschikbaar maken staat niet meer in zijn agenda sinds het voorbije weekend.

I call it kaka.  Ik kan mijn favorieten raadplegen maar als ik ze aanklik blijkt de pagina niet beschikbaar.  Ondertussen leg ik me erbij neer dat “de tank” misschien zijn laatste adem aan het uitblazen is want de laptop werkte de laatste tijd misschien wel vlugger, hij is met zijn 7 jaar misschien wel al een beetje oud (of is dat niet oud?  Ik heb daar eigenlijk geen verstand van jong, echt niet).  Maar in vergelijking met de laptop waar ik nu op werk -nagelnieuw en eigendom van de echtgenoot- is mijn laptop wèl vertrouwd.  Ik weet waar ik moet klikken om mijn favoriete blogs te vinden (jajaaa, ik heb favoriete blogs).  Op deze windows 8 dinges moet ik zoeken zoeken zoeken.  Waar mijn pagina’s nu weer staan, hoe ik extra tabbladen kan toevoegen, hoe ik überhaupt iets moet uitklikken (–> naar beneden slepen dus).  Al dat modern gedoe, ik krijg er grijs haar van (oh my god, deed ik zonet een moeder-uitspraak?!).  Tegelijkertijd typt hij wel geweldig zalig, takketakketak.  En er is een aparte numpad.  (numpad? is dat eigenlijk wel een woord?).

Soit.  Na een nachtdienstwerkweekend ben ik precies een beetje uitgeteld.  Vrijdag lachte mijn zoon een stuk van zijn tand bloot waardoor we nog holderdebolder naar de tandarts mochten sjezen om dat te laten nakijken.  Ok, het is een melktandje, maar toch, een stuk uit een voorste tandje valt toch wel op en ik wou het zekere voor het onzekere nemen.  De tandarts veilde het scherpe randje er vanaf en voor de komende vier (?) jaar loopt hij dus met een iets minder aantrekkelijke voorgevel rond.  Het kon erger.  Hij kon ook nog getoucheerd zijn in zijn gezicht.  Of wacht.  Hij was eerder in de week al thuisgekomen met een serieuze buil, dus dat was ook al gearrangeerd.  Een kind van zijn moeder.  Lomp en blauw.

Er ontstond vorige week ook een lichte paniek in mijn gedachtegang.  Een onrust zeg maar.  De onrust die veroorzaakt wordt door het feit dat mijn broer trouwt.  Binnen ongeveer twee weken.  En ik heb nog niets om aan te trekken.  Ik voel dat eventueel meelezende mannen met hun ogen aan het rollen zijn. Ja rol maar, maar twee weken is echt niet meer lang om iets te vinden.  (ondertussen doet windows 8 iets waardoor ik een heel deel van mijn tekst kwijt bent.  Of laat ons eerlijk zijn, ik doe iets en windows 8 reageert door alle schermen te sluiten.  Zo gaat het niet lukken hé om overeen te komen!  Een beetje compassie met een nitwit is hier wel op zijn plaats.  Kak)  Ik ging tijdens gestolen uren wel al een paar winkels binnen voor ik ging gaan werken.  In één winkel vond ik wel een leuk kleedje maar ik wou nog even afwachten op misschien iets beter.  De winkeldame was wel helemaal de max.  Het klikte meteen tussen ons.  Ze voelde instinctief aan dat ik er wel goed tegen kan als iemand zegt “dat staat je niet” “daar toon je te dik in” of “het is mooi maar ik denk dat je mooier kan zijn”.  Als de onrust ontstaat begin ik meer op de winkeldame te vertrouwen.  Misschien moet ik me maar eens volledig Jani-stijl overgeven aan een winkeldame.  “Kleed mij, in een kleedje, niet te speels, niet te serieus, wedding-worthy en niet te oud.”  En uiteraard.  Ik moet er slank uitzien.  Dat willen we namelijk allemaal, er slank uitzien.  Verdoezel de laagjes zo goed als je kan!  Dan kan ik het gewoon op de winkeldame steken als niemand mij complimenteert met mijn outfit. (of het aandurft om te vragen “voor wanneer ist?”)