Op een ochtend kwamen de tranen.  Tegelijkertijd waren ze een verandering in mijn patroon al wist ik dat toen nog niet.  Ik wist niets meer.  Na maanden mezelf voorbijlopen struikelde ik en viel neer.  Ik werkte fulltime en ging op mijn vrije dag elke week naar school om mijn A1diploma te halen.  Er waren weken dat ik niet thuis was, soms had ik een blok van 14 dagen werken gecombineerd met schooldagen.  Tijdens de vrije uren die me restten werkte ik mijn schooltaken af, hield ik mijn lessen bij en hield ik huishouden in ons pas gekochte huisje.  Er waren heel veel dagen dat ik vergat brood te kopen, dat de diepvries leeg was of dat de wasmand niet meer leeg geraakte. Ik voelde me schuldig.  Tegenover mijn werk waar ik meer en meer het gevoel had dat ik tekort schoot, tegenover mijn partner die ik nooit zag, tegenover mijn huis dat er altijd rommelig bijlag, schuldig, incompetent en uitgeput.  Na een zoveelste nacht woelen, draaien en keren was ik op.  Ik had een week niet geslapen en tegelijkertijd gewerkt, ik bleef de hele tijd perfectionistisch mijn schooltaken op orde houden, slechts 75% scoren was geen optie.  Maar body says “no”.  Ik stond wenend op en stopte niet meer die dag met tranen plensen.  Ik was op, mijn lichaam moest even niets doen.  De alarmbel rinkelde volle bak.  Ofwel koos ik ervoor om overspannen te blijven en tegelijkertijd de dieperik in te gaan, of ik deed er iets aan.  Ik bleef verplicht van mijn lief thuis die dag van het werk en ging naar de dokter.  Mijn dokter raadde me aan om te gaan sporten, gaf me een slaapmiddel en liet me slapen.  Het weekend daarna was ik een ander mens.  Gaandeweg leerde ik in de periode die erop volgde om mijn lichaam te leren aanvoelen.  Mijn perfectionisme was een fucker, hij moest dood.  Ik schakelde tijdelijk een poetsvrouw in om mijn huis op orde te houden en de 4 uur waarin zij kwam deed ik schoolwerk, de rest van de week deed ik zo min mogelijk voor school.  Al na enkele dagen beter slapen begon ik reeds de medicatie af te bouwen.  Ik leerde relativeren, rust inbouwen (middagdutjes!) en “niets doen”.  Ik startte ook met lopen, drie keer per week verplichtte ik mezelf om te lopen. Vermoedelijk heb ik met al die maatregelen de dieperik vermeden, vanaf toen ging alles weer beter. Uiteindelijk studeerde ik af (nog net 75%, hehe) en werd ik verlost van de lasten van de school, het was nodig, maar het diploma ook en het heeft me geen windeieren gelegd.  Een jaar later werd ik zwanger maar koos er bewust voor om na mijn bevalling niet meer fulltime te werken en tijd in te bouwen voor mijn baby, mijn nieuwe leven te leren kennen.  Ook nu, met de tweede zwangerschap, koos ik bewust om 4 jaar tijd tussen te laten.  Sommigen denken misschien dat ik het mezelf gewoon gemakkelijk maak, maar ik weet wat de achterliggende redenen zijn van mijn chilligheid.  Sinds ik overspannen was weet ik dat een depressie een gemenerik is die achter iedereen zijn hoekje loert, gelukkig had ik de optie om voor de andere hoek te kiezen.  Het leerde me dat je moet zorgen voor je lichaam en je geest en dat je voor een deel zelf aan de basis daarvan staat.  Uiteraard kunnen externe factoren je leven drastisch in een bepaalde richting sturen en daar kan ik niet over meespreken.  Ik weet één ding: relativeren en destressen is belangrijk, want eens uw kopje vol zit, dan moet het eruit, of het legt je lam.

Vandaar dat mijn bestaan zo stressvrij mogelijk is.  Ik maakte het zelf zo.  En slaap is de basis van mijn rustig bestaan.  Ook al zegt Danko Jones van niet:

http://www.youtube.com/watch?v=s23kPstE15c

ohja: en blogbrunchen hé, blogbrunchen 🙂

Uitdaging 3: ik dacht.  ’t Is niets voor mij, ik heb geen trucjes nodig om de dingen te doen bollen, ik doe maar iets. Maar blijkbaar doe ik toch meer voor mijn eigen gemak dan ik dacht….

Hoe zorg jij ervoor dat alles blijft bollen? Heb jij trucjes die ervoor zorgen dat je nooit te laat komt, dat je ondanks je drukke leven toch twee keer per week in de fitness opduikt, dat jij altijd iets op tafel kunt toveren als er onverwacht vrienden langskomen, of een ander talent waarvan mensen denken: hoe doet die dat toch?

Eerst en vooral: ik heb geen druk leven.  Als ik de “ploetermoeders” bezig lees of hoor dan kan ik mij daar niet in vinden.  Ik kon daar voor kiezen om geen ploetermoeder te worden en dat heb ik ook gedaan, ik werk maar 4/5e sinds ik een kind heb.  Met ons flexibel uurrooster valt dit alsnog niet te onderschatten: avonddiensten, nachtdiensten, weekendwerk, het hoort er allemaal bij.  En ja, ik hoor je roepen van achter je scherm:”Wacht maar!” want inderdaad, er komt een tweede kind bij.  Maar ook daar heb ik bewust mee gewacht tot mijn eerste een beetje ouder was.  De mensen die na een jaar kiezen voor een tweede kind: chapeau voor jullie, maar niets voor ons.

Maar ik maak het mezelf ook wel gemakkelijk.  Hierbij enkele puntjes die ervoor zorgen dat ik mezelf niet verlies in vanalles:

1) Vanaf ik mijn echtgenoot leerde kennen en we samenwoonden heb ik hem geleerd hoe hij moest strijken.  Hij draagt graag en veel een hemd en liefst dagelijks een vers.  Al goed en wel, ik wil ze wassen en ophangen, als hij ze zelf strijkt.  Mijn eigen kleren strijk ik enkel als het erover is.  Als het een beetje een oog heeft laat ik dat zo.  En in feite strijk ik dan nog niet zelf, ik leg het op de strijkplank en mijn lief strijkt het mee.  De mannen die beweren dat ze niet kunnen strijken: komaan…losers.

2) Ik moet er natuurlijk wel rekening mee houden: als ik beslis om niet te strijken dat mijn echtgenoot dus in charge is van de strijkmand.  Als die uitpuilt moet ik mij daar dan ook maar niet aan ergeren.  Ik heb ervoor gekozen.  (En als je dat ergens aan de kant zet waar je het niet ziet, dan kun je je er niet aan ergeren.  Punt)

3) Ik stofzuig elke dag. Dat duurt ongeveer 10 minuten maar het effect is voortreffelijk en ik kan poetsen een week uitstellen.

4) Ik ben niet milieubewust.  Ik gebruik mijn wasmachine – droogkast – afwasmachine – broodmachine elke dag.  Sorry. Compenseert mijn britakan dat misschien een beetje?

5) Ik trek mij van niets aan.  Loop ik tot 11u in mijn peignoir rond maar heb ik ondertussen wel het middagmaal reeds klaar: so be it.  Heb ik het middagmaal nog niet klaar terwijl ik me nog niet heb gewassen.  Jah, dan is het ook maar zo.  Als de deurbel dan gaat dan heb ik ze soms toevallig niet gehoord.

6) Ik leer mijn zoon zelfstandig zijn.  Ik heb maar weinig werk meer aan hem ’s morgens.  Hij moet me ook helpen in het huishouden,  iets wat hij geweldig vindt.  De afwasmachine helpen legen, de was wegleggen in de kasten, de kousen paren, zijn bord afruimen, vuile kleren wegdragen.  Het zijn allemaal kleine dingen die hij kan doen.  En verdikke: dat hij maar een beetje werkt voor kost en inwoon!

7) Ik voel mij niet schuldig als ik diepvrieseten klaarmaak.  Wat is er daar bijgot eigenlijk verkeerd aan?

8) Ovenschotels maak ik altijd in extra porties, de rest vliegt in de diepvries (zie hierboven).

9) Omdat ik het haatte om ramen te lappen en dat graag uitstelde (net als alle poetswerk in feite, maar ramen hadden toch echt wel nog een langer houdbaarheidsdatum volgens mij), heb ik vorige maand 100 euro gespendeerd aan een Kärcher WindowVac.   Ik kocht er ineens een telescopische steel bij -er zijn hier nogal grote hoge ramen, wat zeg ik in feite nogal veel grote ramen.  Je mag me bedanken voor de gratis reclame Kärcher.  Ik kan anders nog steeds een hogedrukreiniger voor het terras gebruiken anders…

10) Ik stel niet teveel eisen.  Niet aan mezelf en niet aan anderen rond me.  Ik moet niet persé tien boeken gelezen hebben op een bepaalde tijd, mijn huis moet niet elke week met nat gedweild worden.  Ik wil er toonbaar uitzien, maar ik hoef niet dagelijks uit een doosje te komen.  Ik flip niet als de wasmand blijft staan.  Flipping out only makes things worse!

11) Toen ik nog werkte was dat vaak tot 20u.  Ik zorgde ervoor dat ik na mijn werk geen afspraken meer had (tenminste afspraken waar ik zelf de controle over heb, soms kan het niet anders).  Zo kon ik op mijn gemak naar huis gaan en thuis lekker niets meer doen.  Ik doe ook weinig of niet aan morele of sociale verplichtingen.  Als ik ergens ben, dan is dat omdat ik daar wil zijn en dat ik daar mijn tijd wil aan spenderen.  Zo ga ik volgende week naar het eetfestijn van de ouderraad van Ilja’s school.  Niet omdat ik me daartoe verplicht voel, gewoon omdat ik er zin in heb.  Ook bloggen is iets dat ik enkel doe omdat ik het zo leuk vind.  Ik heb geen blogplanning of een schrift vol ideeën.  Ik volg mijn hart.  Mijn typvingers volgen vanzelf.

Zoals het waarschijnlijk redelijk doorschemert: ik zit niet vlug op de kast.  Niet om het stof weg te nemen, niet om mij daar een beetje een potje te zitten ergeren aan vanalles.

Deze week is Oon aan de beurt om de lakens uit te delen.  Het thema is Energy & Positivity.  Oon in kwestie doet het aan eten denken.  Ikzelf haal weinig energie of positiviteit uit eten.  Tenzij iemand anders het voor mij klaarmaakt en ik er geen poot moet naar uitsteken.  Dan vind ik het ineens wel leuk, maar voor de rest kan koken/eten mij gestolen worden.  Het is een noodzakelijk kwaad.  Worden er hier dan nooit mensen uitgenodigd om te komen eten?  Toch wel, toch wel, en ik doe wel degelijk een effort om het hen naar hun zin te maken.  Maar mijn energie haal ik uit het bezoek op zich.  De afspraak is belangrijker dan de (maag)invulling ervan. Ik ben nogal een dater.  Ik had het er zondag nog over met een vriendin:  mijn vriendschappen vragen een investering.  Het vergt energie en tijd om constant over en weer te mailen/smsen/bellen, maar ik hou aan mijn vriendinnenafspraakjes.  Of vriendenafspraakjes.  Althans, als je zelf moeite doet om erin mee te gaan.  Ik blijf niet aandringen om af te spreken, als de persoon in kwestie verschillende keren afbelt of geen alternatief voorziet, dan laat ik het even bezinken.  It works in two ways en soms vindt de andere het niet zo belangrijk als ik, so be it.  Het is een beetje zoals realtime Facebook: alle nieuwtjes wil ik weten van de persoon in kwestie.  Wat ook opvallend is: ik heb niet één grote bende vrienden.  Ook al kennen veel van mijn vriendinnen de andere vriendinnen, toch blijft de oorsprong van de vriendschap los van elkaar.  Wat kan ik zeggen: eens je onder mijn vel zit geraak je er niet zomaar onderuit.  En daten zal je!