door Op een ochtend kwamen de tranen. Tegelijkertijd waren ze een verandering in mijn patroon al wist ik dat toen nog niet. Ik wist niets meer. Na maanden mezelf voorbijlopen struikelde ik en viel neer. Ik werkte fulltime en ging op mijn vrije dag elke week naar school om mijn A1diploma te halen. Er waren weken dat ik niet thuis was, soms had ik een blok van 14 dagen werken gecombineerd met schooldagen. Tijdens de vrije uren die me restten werkte ik mijn schooltaken af, hield ik mijn lessen bij en hield ik huishouden in ons pas gekochte huisje. Er waren heel veel dagen dat ik vergat brood te kopen, dat de diepvries leeg was of dat de wasmand niet meer leeg geraakte. Ik voelde me schuldig. Tegenover mijn werk waar ik meer en meer het gevoel had dat ik tekort schoot, tegenover mijn partner die ik nooit zag, tegenover mijn huis dat er altijd rommelig bijlag, schuldig, incompetent en uitgeput. Na een zoveelste nacht woelen, draaien en keren was ik op. Ik had een week niet geslapen en tegelijkertijd gewerkt, ik bleef de hele tijd perfectionistisch mijn schooltaken op orde houden, slechts 75% scoren was geen optie. Maar body says “no”. Ik stond wenend op en stopte niet meer die dag met tranen plensen. Ik was op, mijn lichaam moest even niets doen. De alarmbel rinkelde volle bak. Ofwel koos ik ervoor om overspannen te blijven en tegelijkertijd de dieperik in te gaan, of ik deed er iets aan. Ik bleef verplicht van mijn lief thuis die dag van het werk en ging naar de dokter. Mijn dokter raadde me aan om te gaan sporten, gaf me een slaapmiddel en liet me slapen. Het weekend daarna was ik een ander mens. Gaandeweg leerde ik in de periode die erop volgde om mijn lichaam te leren aanvoelen. Mijn perfectionisme was een fucker, hij moest dood. Ik schakelde tijdelijk een poetsvrouw in om mijn huis op orde te houden en de 4 uur waarin zij kwam deed ik schoolwerk, de rest van de week deed ik zo min mogelijk voor school. Al na enkele dagen beter slapen begon ik reeds de medicatie af te bouwen. Ik leerde relativeren, rust inbouwen (middagdutjes!) en “niets doen”. Ik startte ook met lopen, drie keer per week verplichtte ik mezelf om te lopen. Vermoedelijk heb ik met al die maatregelen de dieperik vermeden, vanaf toen ging alles weer beter. Uiteindelijk studeerde ik af (nog net 75%, hehe) en werd ik verlost van de lasten van de school, het was nodig, maar het diploma ook en het heeft me geen windeieren gelegd. Een jaar later werd ik zwanger maar koos er bewust voor om na mijn bevalling niet meer fulltime te werken en tijd in te bouwen voor mijn baby, mijn nieuwe leven te leren kennen. Ook nu, met de tweede zwangerschap, koos ik bewust om 4 jaar tijd tussen te laten. Sommigen denken misschien dat ik het mezelf gewoon gemakkelijk maak, maar ik weet wat de achterliggende redenen zijn van mijn chilligheid. Sinds ik overspannen was weet ik dat een depressie een gemenerik is die achter iedereen zijn hoekje loert, gelukkig had ik de optie om voor de andere hoek te kiezen. Het leerde me dat je moet zorgen voor je lichaam en je geest en dat je voor een deel zelf aan de basis daarvan staat. Uiteraard kunnen externe factoren je leven drastisch in een bepaalde richting sturen en daar kan ik niet over meespreken. Ik weet één ding: relativeren en destressen is belangrijk, want eens uw kopje vol zit, dan moet het eruit, of het legt je lam.
Vandaar dat mijn bestaan zo stressvrij mogelijk is. Ik maakte het zelf zo. En slaap is de basis van mijn rustig bestaan. Ook al zegt Danko Jones van niet:
ohja: en blogbrunchen hé, blogbrunchen 🙂
Shout your heart out 
Oh yes. Prachtig geschreven, in één adem er uit. Weer zo herkenbaar: als het op is, is het op en moet je luisteren naar je lijf.
Fijn dat je er ook bij gaat zijn, ik zoek je daar tussen de massa !
jaja, zeker doen! Mijn lief was al aant lachen “ga je dan een sticker moeten dragen met shoutyourheartout op?” Ik vermoed eigenlijk dat het wel zo gaat zijn 😀
Ik heb dat even nagevraagd of dat kan, ik wacht het antwoord af.
Haha en anders zoek je er een met donker haar en een frontale verdikking he! 🙂
Zo herkenbaar. Mijn tranen kwamen dan nog op het werk, ik zag gewoon het bos tussen de bomen niet meer. De dokter deed me bijna 2 weken bijslapen overdag. Kinderen op automatische piloot wegbrengen, ophalen, eten geven, wassen, in bed stoppen. En sindsdien is er hier ook een kuisvrouw. Soms zegt je lichaam stop. En zijn we dankbaar dat erger is vermeden. Tot op de brunch misschien 🙂
Been there, done that. Ik herken met andere woorden veel van wat je schrijft. Depressie is een nietsontziend monster met hele grote blikkerende tanden. Het heeft me destijds hard gebeten, zodat ik nu ook pakken meer me-time inlas.
Kortom: alle bewondering voor je ingesteldheid.
Ik had gelukkig iemand die net op tijd aan de alarmbel trok omdat ze zag dat ik (door die externe factoren waarover je het hebt) eronderdoor ging. Ik wuifde het weg, maar ben achteraf bekeken toch blij dat ze (samen met m’n osteopaat) het me durfde zeggen & ik naar een psychologe ging om alles op een rijtje te zetten. Ik heb geleerd om zelf op tijd aan de alarmbel te trekken & me-time in te lassen als ik het nodig heb. En de rest van de wereld kan dan eventjes ontploffen. Damn, ‘k ga er toch een eigen logje over moeten schrijven geloofk…
Dankjewel ! Soms is het een ‘nadeel’ aan de virtuele wereld, soms lijkt het alsof al die mensen supermensen zijn en het onmogelijke mogelijk maken.
Moedig van je om het op te schrijven, het zal andere mensen zeker moed geven om ook te durven zeggen ‘nu even niet’.
Hm. Ik herken het. Niet persoonlijk, wel heel dichtbij.
Blij dat je erbij zal zijn. Kom goeiedag zeggen, hé? Ik heb er geen idee van of het daar druk zal zijn (en of ik iedereen ga herkennen).
Je ziet dat het recht uit je hart komt en in een keer alles op tafel te gooien. Soms heb ik het gevoel dat ik die kant uitga, maar probeer dan met alles te stoppen en eens even niets te doen.
Ik sta paf van je verhaal. Althans van de manier waarop je het op ons loslaat, zonder franjes, de manier waarop je met je neus voorop in een dal viel en er weer bent uitgeraakt. Chapeau (of, in ’t Westvlams: ‘Klakke’) Liese!
Amai, en ik maar denken dat jij chill geboren was. Ook klakke van mij. 😉
Af en toe de boel de boel laten en wat gaan destressen (hoe dat dan ook is)…alleen zo kan ne mens ons soms zo hectische leven vlotjes bolwerken volgens mij. En blogbrunchen uiteraard 🙂
Een zware les kreeg je daar te verwerken! En moedig dat je dit hier neerpent! chapeau!
En trouwens…. wat is er mis met het jezelf makkelijk maken? Het is niet omdat iedereen maar blijft doorhollen, in volle vitesse richting bakstenen muur, dat jij (en ik) dat ook moeten doen. Ik ben er ook mee gestopt, en dan wel helemaal. Ik werk niet meer buitenshuis, werk deels voor mijn man zijn bedrijf (ik weet het: pure luxe) en neem verder de meeste taken van de kinderen en huishouden op me. En ik maak tijd voor mijn passie (dagboekschrijven) – en als dan de strijk moet wachten dan is dat zo.
Heel mooi geschreven, goed dat je kon ingrijpen en de kans hebt gekregen het anders te doen.
Bewondering aan deze zijde. Om de manier waarop je ermee omging en hoe je heel bewust de beste les leerde die je eruit kon leren. Chapeau!
Schoon. En zeer herkenbaar.
Mijn blogbericht (dat nog in de maak is) gelijkt hier op! Mo jongens toch, wat steken wij allemaal uit?
Ik heb al veel te oppervlakkig gereageerd omdat ik blij ben dat je naar de blogbrunch komt, terwijl je hier heel diepgaand en openlijk een verhaal van vallen en opstaan vertelt. Het enige geluk dat wij (ja hoor, ik ook) hebben is dat je van zoiets veel kunt leren en voor een deel anders naar het leven gaat kijken, waardoor iets negatiefs uiteindelijk een bonus wordt voor het leven !
“Ofwel koos ik ervoor om overspannen te blijven en tegelijkertijd de dieperik in te gaan, of ik deed er iets aan.”
Straf dat je daar in staat was om de goede keuze te maken; ik dacht op datzelfde kruispunt dat één dagje “niets” doen (as if, want met een malend hoofd was de rust ver te zoeken) wel voldoende zou zijn. Bleek dus van niet… Gelukkig kan je ook in de dieperik nog keuzes maken en gaat het nu weer wel de goede kant uit (en dan valt mijn dieperik wel nog mee in vergelijking wat ik bij sommige anderen hoor).