Sjakosjen, battles picken en tijd voor ons twee.

Een dagdienst stond er gisteren op mijn uurrooster: nine to five.  Als ik zo’n dag naar het werk vertrek ziet mijn achterbank er zo uit:

Ik sleep op woensdag soms als eens iets extra mee naar het werk voor een activiteit, Linus had extra pampers nodig in de crèche.  Mijn werkhandtas zit gelukkig niet te supervol of ik sleur mij een accident tegen dat ik goed en wel ben vertrokken.

Na het werk had ik een poweruur.  Om 17u trok ik de deur dicht.  Ok, ik bleef helemaal niet hangen om te tateren of om nog vlug iets af te werken, neen, ik was van plan om “mul te geven”.  Meestal ben ik op dat uur redelijk opgejaagd in het verkeer, ik ben het namelijk niet gewoon om op een standaard-uur te stoppen met werken.  Het verkeer loopt dan wel eens strop, al kan ik daar in De Rustige Westhoek echt niet over klagen denk ik.  Of ik me nu opjaag of niet, ik geraak er even snel, dus ik koos om rustig aan te schuiven.  Tegelijkertijd gaf ik mezelf een speekselmedaille voor het besluit om toch nog op het werk naar toilet te gaan.  Ook toen iemand het leuk vond om nog eens supertraag door het groen te rijden waardoor ik nog langer mocht wachten nam ik mezelf voor om niet te zitten stressen.  Dus reed ik 20 minuten over 9 km.  Om 17u25 zat Linus in de auto, om 17u35 vertrok ik op de parking van de tweede kinderopvang.  Ik onderhandelde onderweg over hoe we de rest van de veel te korte avond gingen vullen.  Bij het thuiskomen ging Ilja zoals afgesproken meteen naar de badkamer voor het bad.  Ik kleedde Linus uit en zette ze samen in het water.  Om 18u was de kleinste reeds gewassen en in zijn pyjama.  De oudste badderde nog wat verder.  Daarna werd hij geholpen met de pyjama, ook al kan hij dat zelfstandig, soms kies ik de gemakkelijke, discussieloze weg.  Pick your battles!  Om 18u20 kwam Pieter thuis, ik was Linus’ nachtvoeding aan het geven.  Toch wel, dat kind gaat om 18u30 gaan slapen en trekt dat tot de dag erop.  En ja, ik besef dat dat een zegen is!  Ilja at ondertussen een boterham en ging dan na zijn televisiemomentje om 19u naar boven: high five, low five, fist, elbow, shoulder, knuffel en kus later kon ik tegen Pieter babbelen.  En ineens waren er twee uren voorbij.  En dan vragen we ons af waar de tijd naartoe vliegt eigenlijk?

De vorige maandag had ik avonddienst, Ilja had pedagogische studiedag.  Ik werd gestraft, hij wou het spel: “De wolf en de 7 geitjes” spelen.  Only the most boring game ever!  Het is een spel dat is meegekomen van toen wij kind waren.  Echt, wie dit spel ontworpen heeft, die zouden ze op staande voet moeten ontslaan.  (Of een hele middag “De wolf en de 7 geitjes” laten spelen!)

Die kinderen op die foto op de doos zien er echt ge-entertaind uit, ik vraag me af hoeveel snoep ze hebben gekregen om tijdens dat spel zo geamuseerd te poseren.  Gelukkig kon Ilja zich vinden in mijn theorie over het saaiste spel ever en konden we vlug overgaan naar Memory waarbij ik genadeloos werd afgekuist.

Linus vond het dan weer geweldig dat zijn held thuis was.  Zo kon hij weer over brandweerwagens klauteren en duplo-politiekantoren afsabbelen.  Dat gaf mij meer ruimte om iets te doen in het huis zoals verder schrijven aan the neverendingstory met als titel: “de was”.  De voortdurende instroom aan vuile was proper krijgen en weer in de kasten deponeren.  Gelukkig vind ik dat nog een redelijk leuk werkje.  Er zijn andere taken waar ik liever een aapje voor zou inschakelen.   Iedereen kent dat wel zeker?

Ik verschiet soms van Linus’ maat.  Hij moet nog 11 maanden worden.  De kleertjes van Hema vind ik de max.  Deze trui kocht ik nieuw toen Ilja baby was en werd al door 6 jongetjes gedragen.  Er is in mijn al- dan-niet-zo-kieskeurige-ogen niets aan te merken.  Kwijl, spuug en snot, dat gaat hier dagelijks terug in de wasmand dus best dat ik wat voorraad heb.

Komend weekend nemen we als koppel wat tijd voor onszelf om er daarna weer volle bak tegenaan te gaan met de kinderen.  Op naar de lente, echt wel!