door Kelly schreef deze week blogpostje over hoe haar Flo Flo werd. Toen we Ilja’s geboorte aankondigden heb ik voor de zekerheid “een zoontje” gezet op het kaartje. Ilja is namelijk een jongens èn meisjesnaam. In Nederland wordt Ilja regelmatig aan kleine juffrouwtjes gegeven. Hoe we erbij kwamen?
We gaan terug naar het jaar 2006. Mijn lief en ik zijn ongeveer 3 maanden samen, het is zomer, het is warm er is niets te doen behalve uitgaan, lanterfanten, slenteren en in zijn geval: muziek gaan spelen. Het was de meest onbezorgde tijd, ik zou er wel eens een paar daagjes naar willen terugkeren. Op een beachfestival in één of andere Belgische badstad, die details ben ik helemaal kwijt, wandelen we over het festivalterrein als iemand mijn lief goeiedag zegt. Hij zegt mooi “goeiedag” terug, achter zijn rug richt hij zich tot mij “verdikke, ik ken die kerel wel maar ik ben zijn naam vergeten. Ik weet wel dat hij een heel mooie naam heeft”. Ik reageer langs mijn neus weg: “Het is toch nooit geen Ilja zeker?” waarop hij verbaasd uitroept:”Jawel! Hoe weet jij dat?” Gewoon, omdat ik dat ook een heel mooie naam vind. Daar op dat moment werd beslist: als we ooit een zoon gingen krijgen dat we het kindje Ilja gingen noemen.
Toen ik weer zwanger werd was het moeilijk. We hadden nooit echt moeten zoeken naar namen gezien we redelijk vlug wisten dat de boreling een zoon ging zijn en die naam dus al 5 jaar vastlag. Als mama van een zoon was ik uiteraard een klein beetje gebrand op een dochter. De eerste 18 weken wisten we nog niet wat het ging zijn. De namen waren ook nog niet beslist, verre van zelfs. Op een avond in oktober was er op deze streek “Lichtfront” Mijn lief was die avond een fakkeldrager en ik volgde het spektakel op WTV vanuit de zetel thuis, met Ilja slapend in zijn bed. Er werden interviews afgenomen op de verschillende locaties waar iets werd georganiseerd voor dit evenement. Op een gegeven moment gaat men vanuit de studio over naar de reporter ter plekke: Lauwke Vandendriessche en dan werd ik een klein beetje koekoek in mijn zetel. Hoe mooi was de naam Lauwke? en hoe goed paste die bij Ilja? Mijn fakkeldrager kwam thuis die avond en toen hij de naam hoorde was hij ook meteen verkocht.
En dan bleek het een jongen te zijn…
Terug naar af. Ik heb het lang niet geweten. Maakte enkele lijstjes waar verschillende namen opstonden en weer sneuvelden. Imre was een kanshebber, maar het zoontje van vrienden heet zo, ik moet altijd aan hem denken bij die naam, het paste niet in mijn hoofd. Linus stond ook op mijn lijstje. Ik gaf het aan mijn man hij zei meteen:”Neen, geen van heel die lijst, smijt maar weg, ik hoor niets graag!” Terug naar af. Hij ging zelf aan de slag, nam er een laptop bij en begon te zoeken naar namen. Ineens roept hij: “Linus! Dat vind ik nog een mooie naam!” Mo wuk eigenlijk?? Toen ik zei dat die naam ook op mijn weggegooide lijstje stond kon hij dat moeilijk geloven. Ik pikte die naam op in The Bridge. Het is een Scandinavische naam die mooi past bij het Slavische Ilja. Althans dat vind ik toch. Ilja wordt nogal vlug Illievanillie genoemd. Linus wordt soms Linus Bambinus genoemd. Of ik verwar ze met elkaar, dat gebeurt ook regelmatig “Ik ben wel Ilja hé mama”, sorry Linus. Euh Ilja.
en jij? Hoe komt jij aan de naam van je kind? Ga je je misschien je dochter Lauwke noemen? Laat het mij zeker weten dan 🙂
Shout your heart out 
“Mo wuk eigenlijk?” 😀
Mooie namen hebben die zonen van jullie! Ik ga hier nog niks verklappen, maar misschien komt er ook nog een voornamenpostje aan binnenkort bij mij 🙂
Ilja had ik nog nooit eerder gehoord, noch voor een jongen, noch voor een meisje. Bij onze Roeland zit er een Linus in de klas, maar dat is dan meteen ook de enige andere Linus die ik ken. Wat een cool verhaal over de naam Ilja! Het moest precies zo zijn 🙂
Wij waren hier :
http://www.dylanthomasboathouse.com/
toen we de toekomstige naam van onze oudste tegenkwamen (naam van één van de vrouwen van Dylan Thomas). De jongste haar naam komt gewoon uit een boekje met Ierse namen. We wisten helemaal niet hoe die uitgesproken werd (geen kat die dat kan als je het geschreven ziet, tot grote spijt van de dochter) maar bij Foleys in Gent wisten ze dat wel. De echtgenoot was direct verkocht, ik iets minder (omwille van dat moeilijk uitspreken)
Ik heb ooit eens de combinatie van hun twee voornamen gegoogled, en blijkt dat er in Polen ook twee zussen zijn die zo heten.
Zo kluchtig… Hier net hetzelfde gehad met Ferre… Ferre stond in m’n top 5, manlief hoorde geen één graag. Komt de dag erop thuis van z’n werk: ‘k Heb een naam wi: Ferre!’
Ja hallo?!
Onze ‘Thijs’ komt van een feuilleton op TV op de vroegere BRT ‘Een Mens Van Goede Wil’, van auteur Gerard Walschap (ver voor jouw tijd, welhere!). Dit was een jongen die het fantastisch goed meende, een zeer mooi karakter had, maar enkele keren hard met zijn ‘kop’ tegen de muur is gekwakt (figuurlijk). We gaven hem twee extra oer-Vlaamse voornamen die we graag hoorden, en één ervan werd gebruikt voor onze tweede zoon.
Mateo komt van een voetballer en bij ons was de discussie vooral de schrijfwijze, niemand heeft zijn goesting gekregen :-). Ik ben fan van Ilja en Linus, orgineel zonder te afwijkend te zijn,……en je hebt je kids ook iets te vertellen 🙂
Ach, alles beter dan Alphonsine, Albertine of Geraldine.
😁 van Geraldine is enkele jaren geleden een liedje gemaakt door een rockbandje. Ik kan het zo zingen maar vraag me niet om de naam van de groep!
Is het dit?
neen, maar dit is ook tof!
Zoons naam komt uit een boek, dochters naam las ik ooit op een blog (al schijnt deze blog verdwenen te zijn).
Ilja stond trouwens ook op mijn jongenslijst (op nummer twee), maar lief stelde zijn veto…
🙂
Wij hadden al jaren namen: Mira (naar zangeres Mira Bertels) en Kasper (naar Casper the friendly ghost). Maar mijn beste vriendin kreeg een Castor en dat vond ik mooier, dus Kasper ging eruit en werd vervangen door Stan. Toen dochter Mira geboren werd, verhuisde Stan naar onze tweede spruit, maar ergens tijdens de zwangerschap vond ik het plots niet meer passen. En toen hoorde ik een papa in de speeltuin naar Jack roepen en ons manneke had zijn naam!
Hahaha, “mo wuk eigenlijk” 🙂
Zo’n zalig toeval hoe jullie Ilja zijn naam gevonden hebben!
Een paar jaar geleden op vakantie in Frankrijk zaten we in een soort vakantiepark dus met vooral gezinnen-met-kinderen en daar was een papa met zijn zoontje van een paar jaar oud, en de naam van dat kind, daarvan wisten het lief en ik meteen: als we ooit een zoontje hebben, moet hij zo heten. We hebben de naam nooit tegen iemand anders durven zeggen want stel u voor dat ze ermee gaan lopen, en toch willen we gaan kinderen 😀
Geen moet dat zijn. Géén! 🙂
Ja gelijk hoe, je wil je naam niet gestolen worden, maar moest iemandnu dezelfde naam geven dan zou ik wel trots zijn eigenlijk. Raar he onze hersenen
“Mo wuk eigenlijk?” => hilarisch! 🙂
Mooie namen voor jullie zonen en ook het verhaal erachter!
Later deze zomer deel ik ook ons voornamenverhaal, nu hou ik de spanning er liever nog even in. 🙂
Ik ben curieus!!!
Wij zijn echt geen originele mensen, wij zijn de lijsten van Kind en Gezin afgegaan ;-). Nee serieus, ik vond een jongensnaam kiezen zo moeilijk. Ik had wel 10 meisjesnamen in mijn hoofd die ik meteen zou geven aan mijn hypothetische dochter, maar een jongensnaam dat was moeilijker. Arthur is altijd een favoriet geweest, maar ondertussen is die naam zo populair dat we daar snel van zijn afgestapt. Ik ben altijd van geweest van Joppe, geïnspireerd door Marc De Bel’s ‘De Katten van Kruisem’, maar dat zag mijn man niet zo zitten. We zijn dan effectief door de lijsten gegaan en daar waren drie namen: Emiel, Nand en Oscar. Heel veel getwijfel en niet zeker weten. Toen ik zwanger was, waren vrienden van ons ook zwanger (zij toch) van een zoon. Op een bepaald moment – toen we al weken aan het denken waren dat we er nooit gingen uitkomen – was ik op opleiding en opeens – ik denk dat ik niet zo goed aan het opletten was – wist ik: als onze vrienden hun zoontje Oscar noemen, dat zou ik écht vreselijk vinden. Op een of andere manier was mijn keuze gemaakt. Mijn man was er ook voor gewonnen. De bezorgdheid die ik had, was dat iedereen ‘Oscaaaaaar’ zou zeggen (met een platte A, ik ben afkomstig van de provincie Antwerpen). Ik twijfelde ook nog omdat ik de naam ‘te populair’ vond. Iemand gaf de suggestie het met een ‘k’ te schrijven: ligt ‘korter’ in de mond dus minder kans op Oscaaaar en is wat origineler. En van toen af waren we verkocht, en nu is het dus Oskar. En we zijn nog altijd zo blij met die keuze, want om de een of andere reden is het ook echt een Oskar :-). (We hebben daar trouwens al veel complimenten over gekregen, en dat vinden we stiekem wel fijn ;-)).
Toen Ilja op komst was waren veel vrienden en kennissen ook zwanger, dat gaf wel stress. “Wat als…”
Mooie namen! En ook genoten van je verhaal.
Ik neem dit onderwerp graag mee naar mijn blog 🙂
Lief van je om naar mij te verwijzen!
Hartjes voor Lauwke! Zo heette mijn pop vroeger, vernoemd naar een standbeeld in ons dorp dat als bijnaam Lauwke Poep had (geen idee waarom, maar ik vond dat als 3-jarige blijkbaar hi-la-risch).
Onze kersverse zoon heet trouwens ook Linus. De naam sudderde al heel lang in mijn achterhoofd, maar ik moest uiteindelijk mijn vriend wat overtuigen. Hij is IT’er en had schrik dat iedereen zou denken dat we onze zoon vernoemen naar de bedenker van Linux. En hij had gelijk, haha.
Waw een gelijkgestemde ziel qua naamkeuze! Linux is ook wel een pretty coole naam eigenlijk. Beetje matrixachtig 😂
Grappig dat ik tot een paar maanden geleden maar 1 Linus kende en sinds mijn bevalling de naam overal schijn tegen te komen.
Ik moet em nog schrijven deze post, maar staat op mijn lijstje! Maar wat een kanjer van een verhaal over Ilja. Prachtig! Ik hou mijn meisjesnaam nog, ik blijf hopen. Heel en heel vurig.