door Linus is een kindje van extremen. Extreem content, extreem boos, extreem stil (als hij slaapt), extreem luid. Hij kan ook extreme uurtjes hebben. Zo’n uurtje waarbij het kot op stelten staat en hij weent voor alles wat in de categorie “bleitbaar materiaal” is. Niet bij mama op de arm kunnen, niet geraken aan het speelgoed dat hij nodig heeft, niet met moeders’ gsm mogen spelen, moeten in het park zitten omwille van de veiligheid, honger hebben, moe zijn. Vooral dat laatste is een moeilijk bleitmomentje. Hij is moeilijk te troosten als hij moe is, het is ook soms gewoon echt nog te vroeg om hem in bed te stoppen, hij gaat nu al om 18u gaan slapen. Op de arm, van de arm wrikkelen, op de schoot, eraf willen, nergens goed zijn. Het gebeurt dat ik zijn blauwe beertje neem om hem te troosten want een tutje heeft hij niet. Ik kocht verschillende soorten en bood hem al een aantal keer één aan, maar nooit houdt hij een tutje in zijn mond. Hij sabbelt eventjes en keilt ze dan keihard weg. Of hij komt het mij gewoon teruggeven met zo’n blik van “ik kan hier niets mee doen”. Ook bij het slapengaan heeft hij geen tutje, het blauwe beertje is zijn bedpartner. Hij duwt het tegen zijn mondje en “flokt” daaraan. Het is niet zo dat ik tegen tutjes ben, Ilja had er ééntje. Eerst overdag en ’s nachts, later enkel ’s nachts. Hij stond het af aan de sint toen hij 3 jaar was. De schade aan zijn tandjes was wel zichtbaar en herstelde zich gelukkig achteraf. Dus in feite ben ik aan een kant wel blij dat Linus geen tutje heeft, zo hoef ik ook de strijd niet aan te gaan om dat dingetje ooit af te schaffen. Aan de andere kant is een tutje wel handig als troost tijdens moeilijkere momenten. Bij Ilja kon ik met het tutje ergens aangeven dat het tijd was om te kalmeren, het hielp hem ook om in slaap te vallen, ook bij langere autoritten was dit een heilig middel.
Het lijkt me nu ook wel laat om nog een andere serie tutjes aan te schaffen, in feite lukt het wel zonder al moet ik altijd zorgen dat één van de drie blauwe duiven proper is.
Hebben jullie kind(eren) een tutje? Ging het ook mee met zwarte piet op de boot terug naar Spanje?
Shout your heart out 
1 kind met tutje die hem, rond zijn tweede verjaardag zelf in de vuilbak gooide wegens “voor baby’s”
2 dochters die nooit een tut wilden (en idd, wat een ellende om ze getroost te krijgen toen ze kleiner waren :-O)
1 kind die stevig tutterde tot hij 2,5 was. Toen beet hij de tut kapot en er kwam geen nieuwe meer.
Hier dus gelukkig geen drama’s om het af te leren, het verliep vanzelf. Ik ben wel blij dat ze nu van de tut af zijn. Ons 7-jarig nichtje neemt nog haar tutje er bij als ze moe wordt en dat vind ik iets minder charmant om eerlijk te zijn… (om nog maar te zwijgen van de gevolgen voor de stand van haar tandjes 😦 )
Alle 3 een tutje, maar gelukkig nooit extreem en ze mochten mee met de Sint 🙂
Toeval, maar morgen eindigt het tutjestijdperk voor mijn oudste!
Wou vroeger ook geen, maar na 10 weken sukkelen om haar te kunnen sussen werd mij een tut aangeraden in volledig rubber, geen zicht maar het hielp!! En deze tutten zijn gebleven…
Tutje bleef al eindje in bed, maar na tandartsbezoek werd het door de tandarts ingedramd dat het tijd werd om afscheid te nemen. (3j2m)
Het mocht nog blijven tot einde schooljaar,want dan staat er een cadeau klaar! (fiets met steunwieltjes) Ondertussen zegt ze zelf dat de tutten morgen in de vuilbak vliegen, benieuwd!!
Best dat je dit niet moet afleren, vind het niet evident!
Toeval, maar morgen eindigt het tutjestijdperk voor mijn oudste!
Wou vroeger ook geen, maar na 10 weken sukkelen om haar te kunnen sussen werd mij een tut aangeraden in volledig rubber, geen zicht maar het hielp!! En deze tutten zijn gebleven…
Tutje bleef al eindje in bed, maar na tandartsbezoek werd het door de tandarts ingedramd dat het tijd werd om afscheid te nemen. (3j2m)
Het mocht nog blijven tot einde schooljaar en dan staat er een cadeau klaar! (fiets met steunwieltjes)
Ondertussen zegt ze zelf dat de tutten morgen in de vuilbak vliegen, benieuwd!!
Best dat je dit niet moet afleren, vind het niet evident!
Ik ging zo’n moeder zijn die principieel haar kind geen tutje ging geven… Na drie dagen onnozel worden omdat het huilen maar niet stopte, gaf ik toch eens stiekem het tutje dat in de blauwe doos zat. En oh wonder: het was stil. Het hielp hem écht als troost en hij geeft het vier lange jaren gehad, in vele vormen en maten. O wee als het tutje niet mee was als we boodschappen gingen doen, hij schreeuwde moord en brand.
Mijn principes van vòòr ik een kind kreeg, heb ik ondertussen al duizend maal veranderd of over boord gegooid. Ach ja.
Ik kan geloven dat Linus geen tut wil, je steekt ze omgekeerd in zijn mond 🙂
Die van mij hebben alle twee getutterd, ik heb daar geen seconde aan getwijfeld zelfs (noem het een hardnekkige familiegewoonte) De oudste was al in de materniteit met niets te troosten. Die heeft haar eerste tut (een heel ouderwetse met een ronde speen i.p.v. een afgeplatte) van een vroedvrouw gekregen die haar wonder boven wonder stil kreeg.
Allebei hadden ze een tutje 🙂
De ruil van een tutje tegen een walkman, ging vrij vlot 🙂
Ik heb mijn tutje ook afgegeven aan Sinterklaas, leuk dat die traditie nog altijd bestaat :-).
Mateo had een tut en die is tot mijn grote verbazing ook meegegaan met de Sint zonder al teveel problemen, want hij was er behoorlijk verhangen aan…..
Mijn kinderen zijn, voor zover ik weet, onbestaande. En om nu op je vraag te antwoorden: geen tutjes, dus.
Ik gebruik soms een tutje om mijn kak op te houden.
Mo etje, da’s erover :-p
Allez, gij!
Tutje, en ik probeer daar niet te veel over na te denken verder. Vaak heel nodig hier, bv inderdaad in de auto als het te gevaarlijk is om met een jengelend boos kind op de achterbank te rijden.
Tutje was een geschenk, tot ze rond 6 maanden was. Dan was het de hel en mochten we elk drie keer opstaan snachts omdat ze niet meer kon ademen door haar neus van het snot, tutje uitspuwde en wakker werd.. zo rap als tellen tutje afgeschaft, in 123 was dat geklonken. Haar beer is haar beste vriend bij moeheid, troosten… wat mij betreft, geen slechte zaak.
Hier geen tutje want ons zoontje duimt. Nu is hij nog veel te klein om dat af te leren, maar ik vermoed dat het tegen dat het zover is het een helse karwei zal zijn, want een duimpje kan je niet meegeven met de Sint 🙂
Milan was verzot op zijn tut, Noach moest er niks van weten. Noach had op school in de kleuterklas verteld dat Milan een tut had en andere kindjes hadden er mee gelachen… hij is thuis gekomen en de tut vloog in de vuilbak. Zijne beer heeft hij nog steeds nodig in zijn bedje… ook al is hij al 11 🙂
Zoon had een tuut en heeft die ingeruild voor een slaapknuffel die hij per se wou. Iets met ijzer smeden. Opeens sliep hij, vroeger dan voorzien want hij ging ze ook aan de sint geven, tuutloos.
Dochter wil (helaas) geen tuutje, en het is (voor papa en oma en zo) inderdaad soms lastig om haar getroost te krijgen.