door “Onderweg naar Frankrijk”, dat stond deze voormiddag gepland in mijn bullet journal. Drie daagjes op bezoek bij de kasteelvrouw en haar gezin, proeven van de Franse zomer, bijpraten. Ik heb het gisteren afgebeld. Linus is niet in zijn sas. Al enkele weken is hij een wispelturig rakkertje met een gigantisch gevoel voor slechte timing. Niettemin blijft het een geweldig manneke met de meest aanstekelijk lach.
Ik noem hem regelmatig “Wallace” van Wallace and Gromit, met zijn dikke kaakjes ziet hij er net zo uit als hij lacht.
Nu hij net 15 maanden is geworden is het steeds meer duidelijk aan het worden dat we met een stevig karaktertje te maken hebben. Die jongen weet wat hij wil. De weg om het te bekomen is niet altijd duidelijk voor ons, maar hij gaat er volle bak voor. Mijn echtgenoot zegt dat hij mijn karakter heeft, ik weet het niet zo goed. Ilja heeft wel zijn papa’s karakter, daar zijn we ondertussen ook wel al uit.
Uiteraard is alles interessant, alles behalve het aangeboden speelgoed. Zo is het superleuk om de salontafel te beklimmen om van daarop de zetel te bereiken. Het lukt nog niet altijd even goed, maar stoelen, de poef, de schommel en de glijbaan, die vormen al geen uitdaging meer. Het zwembad in Center Parcs was dan weer een fantastische uitlaatklep voor hem, toch moesten we ogen op ons zwemgat hebben, hij deed stoten waar zelfs vreemde mensen stonden van te kijken, recht voor onze ogen. En wij maar achtertjoolen om te voorkomen dat hij nog maar eens met een bloedlip of een bult op zijn voorhoofd eindigt.
Sociaal is hij wel. Hij zal niet direct in iedereens’ armen springen maar als je op zijn hoogte gaat terwijl hij op de grond zit heb je meestal wel touche! Hij kent ook geen schaamte om bij vreemde mensen eten te gaan schooien. Een dame die een koekje uitdeelt in het park aan haar kinderen, een papa met een ijsje, hij heeft het altijd gezien en kruipt er volle bak en met een verbeten blik naartoe. Met zijn twee ankerende handjes zit hij voor ze en als ze eventjes niet kijken zou hij het zelfs gewoon uit hun handen durven trekken. Boefbeerken.
En stappen? Neen, nog steeds niet. Misschien heeft dat wel met zijn frustratie te maken, al komt hij overal waar hij wil zijn, als het niet al kruipend is dan conduirt hij zijn moeder wel om hem te brengen.Of hij doet het op zijn eigen manier:
Ik moet het niet rooskleuriger voorstellen dan het is: we maken momenteel een moeilijke periode door met hem. Hij kan nog niet praten behalve: mama, papa, poesje (elk dier dat enigszins op een poes gelijkt), jaja (Ilja), en Boele (de hond van mijn schoonouders, dat is een uitzondering op de poesjes-regel). Dus duidelijk maken wat er scheelt is niet simpel. Om de één of andere mysterieuze maar helse reden weent hij heel veel als we in de auto zitten. Een rit van 100km kan drie kanten uitdraaien: hij valt in slaap (zalig! boeken lezen! rond je kijken! niksen!) hij blijft wakker maar is content rond zich aan het kijken of hij beurelt de 100km bij elkaar. De laatste twee weken is het echter altijd het laatste geweest. Als we op voorhand incalculeren dat naar Frankrijk rijden zo’n 3 tot 4 uur in beslag neemt en hij maximum 2 uur aan een stuk slaapt overdag, dan hebben we nog steeds kans op 2 uren getier in de auto. Mijn linkerschouder doet nu al pijn van telkens zijn voetjes te pakken, beertjes aan te bieden, een flesje water 100 keer op te rapen terwijl hij op de achterbank ongelukkig zit te wezen en zichzelf zowaar uit zijn autostoel tracht te maneuvreren. In Nederland vorige week ben ik gewoon gestopt achter een tuutje in de winkel voor hem in de hoop dat hij daarmee misschien rustig zou kunnen zijn, maar zoals ik reeds schreef hij wil het absoluut niet, hij weigert zelfs om het in zijn mond te steken.
Deze ochtend gingen we naar zee, hij was lekker rustig in de auto, amuseerde zich in het zand en wou graag stappen aan de handjes. Bij terugkeer is hij in slaap gevallen, we genieten van de momenten waarop het geen gestresseerde boel is en we eens gewoon naast elkaar kunnen zitten op een dekentje zonder dat iemand zich over Linus ontfermt of hem achterna zit. Tijdens de lastigere momenten lachen we veel weg. We weten ook wel: alles gaat voorbij, ook deze periode waarin hij zo grappig klein is. En ook dit zal ik missen.
Aan de andere kant: het is een manneke in volle groei, hij kan heel vrolijk zijn en komt regelmatig knuffelen. Zijn Wallace-lach is om bij te smelten en zijn bruine kijkers kunnen iedereen verleiden. Hij heeft een wijzend vingertje waarmee hij alle speciale dingen in de wereld aanduidt. Want hey, een vogel in de lucht, een blaadje aan de bomen of voor het eerst echt de zee zien: dat blijft iets speciaals. Net als hij.
Ik schreef 100 dagen geleden ook een update-post, ook 200 en 300 dagen geleden was er zo’n postje.
Shout your heart out 
Keihard herkenbaar. Van de ene op de andere week was dat lief zijn weg. Veranderde hij in een norse mini-peuter, waarbij niets goed genoeg was. We dachten echt dat hij ‘om zeep’ was, dat hij zo’n kind zou worden dat zich overal op de grond zou gooien in de Colruyt, tieren voor het minste en ons slagen zou geven. Heeft enkele weken geduurd en sindsdien is duidelijk geworden dat hij inderdaad een soort karaktertje heeft gekweekt.
Het enige wat ik kan meegeven als tip is veel geduld uitoefenen (en boy, it will be tested), streng zijn en niet van je standpunt afwijken. Hij zal je willen testen op alle mogelijke manieren, maar hij moet duidelijk blijven voelen (niet letterlijk) dat jullie de baas zijn. Want je ziet het nu niet, maar jullie zijn de enige zekerheid in zijn leven momenteel. Hij wil lopen, maar het lukt nog niet. Hij wil praten, maar verder dan dat komt het niet (troost u, den onze heeft dezelfde woordenschat en is net twee jaar geworden).
Ze worden zich veel meer bewust van de wereld rondom hen, maar begrijpen het niet altijd. Dat zorgt voor veel frustratie, dat langzaam maar zeker gaat overgaan in de ‘nee-fase’. Laat dat een troost zijn: het is een fase, zoals we er elke drie maanden wel eentje ontdekken. Hou vol, zie hem graag en véél, en alles komt goed.
ik zie hem doodgraag
Daar twijfel ik niet aan. Vloek eens, jank eens een potje, pick yourself up en blijf hem verder graag zien. En dan komt alles zeker goed.
Jamaar…als je hem af en toe zelf een koekje geeft, moet hij niet gaan schooien hé 😀😀😀😀
Grapje, nochtans, toen wij hem zagen was dat het braafste ventje!
ja, stout is hij niet echt te noemen, eerder: sterk aanwezig 😉
Echt karakterventje 🙂
Hij heeft mss reisziekte? Had dat ook als kind, wreed ambetant en die pilletjes smaken slecht. 😁
nog moeilijk om uit te zoeken vind ik aan die leeftijd.
Boeferke –》 heel de mama.
Altijd in gedachten. ..hetiseenfase hetiseenfase .. en blijven herhalen.
En idd tussentijds vollenbak genieten!
ja inderdaad, ik besef wel dat het nooit meer terugkomt deze periode, de negatieve kanten ervan, maar ook de positieve!
Hij is duidelijk geen kind van de facteur 🙂 !!!
Mooie leeftijd, hij zal nog zoveel veranderen de komende maanden…
mss is mijn vent wel de facteur???
Ja, dan hoop ik dat hij wél een kind is van de facteur, natuurlijk.
Heel misschien is hij gefrustreerd dat hij nog niet kan zijn als zijn broer. Het lopen lukt niet, het praten ook niet al te goed. Maar roepen en tieren des te meer. Ik hoop dat hij ( zoals mijn zoon) veel kalmer wordt en zich goed in zijn vel voelt. En voor ondertussen, heel veel sterkte!
merci Christa, je kan gelijk hebben, want hij ziet de hele dag een rondcrossende kleuter die honderduit babbelt, en daar moet hij tegenop boksen 🙂 (soms letterlijk)
Ja, ja, dat zal wel beteren, maar ondertussen kan een karaktertje van 400 dagen toch maar een kasteelreisje boycotten 🙂
Balen allicht dat. Al een geluk dat dat kasteel niet direct wegloopt!
tis da, mijn vriendin zei het ook: “we zitten hier nog heeeeel lang hoor!” 🙂
Gewoon het hoofd koel houden. (Tip: een zak ijs op je schedelpan pleuren kan hierbij serieus helpen.)
of je hoofd tegen een zak ijsblokken kloppen, dat kan ook helpen misschien
Autsch, dat klinkt inderdaad wel heavy. Courage! Het zal idd wel frustratie zijn, maar daar ben je intussen vet mee, hé. Het komt goed … vroeg of laat. Ik duim dat het snel zal zijn!
Seg, voor een reisje van die afstand, is dan om 20u ofzo vertrekken geen optie? De kindjes zijn dan normaal denk ik toch al moe en zullen gemakkelijker in slaap vallen, maar jullie hoeven dan toch niet tot een kot in de nacht te rijden. Op dat uur zal er ook weinig file zijn, dus de reistijd wordt niet onnodig verlengd. Ik denk dat wij het zo zouden proberen, als we 3 à 4u zouden moeten rijden …
ja, maar eens hij slaapt en hij wordt wakker gemaakt (om hem terug in bed te stoppen) is hij wakker en zet hij graag twee tot drie uren de boel op stelten, net op het moment waarop iedereen dan wil slapen….
Zou hij misselijk zijn in de auto? Had ik ook als kind, is echt ellendig. Gemberdruppeltjes proberen?
Wie weet. Maar zou hij dan niet moeten overgeven of bleek worden? Het is ook niet altijd zo, soms kleine ritten veel gebrul en langere ritten dan rustig. Er is gewoon geen staat op te maken
Herkenbaar, Mateo was ook zo’n pittig ventje, nog steeds. Vermoeiende kids, ik was soms heel blij dat ik hem bij zijn vader kon afgeven :-), hoe erg is dat hé. Ik heb het gevoel dat de mijne hoogsensitief is net zoals ik en dat teveel prikkels hem onrustig maken, net zoals wanneer het niet loopt zoals hij het in zijn hoofdje heeft ( hij heeft dat van geen vreemden :-)). Ook hier is het soms nog eieren lopen en mss is dat wel de grootste fout die ik gemaakt heb, me constant aanpassen aan zijn grillen,….
hmja, ik kan niet steeds toegeven, Ilja is er nog waaraan ik moet tonen dat bepaald gedrag van de jongste niet kan. Hij keek zijn ogen uit gisteren, toen Linus tierde om een boterham zette ik hem eventjes apart in de gang tot hij was gekalmeerd. Ik kan niet meegaan in zijn grillen, dat zou niet fair zijn tgo mijn oudste kind waartegen ik steeds consequent ben
Amai, wij hebben ook wel een lastige periode meegemaakt met Sep, maar dat was enkel omdat hij tussen de oorontstekingen zweefde. Verder kan ik echt niet zeggen dat dit herkenbaar is. Al kan dat nog komen natuurlijk, zowel bij Sep als misschien bij Baby 2… (dan kom ik zeker bij jou te rade ;)). Ik kan mij wel vinden in één van de commentaren hierboven: misschien zijn het frustraties omdat hij bepaalde dingen nog niet kan? Hopelijk voor jullie, dan zou het over moeten zijn als hij het wel kan 🙂 Veel goede moed alleszins!!
bedankt! de laatste dagen lijkt er enigszins een beetje betering te zijn….
Ai toch, ik hoop voor jullie dat het inderdaad gewoon frustraties zijn omdat hij bepaalde dingen nog niet kan en dat het snel betert! Dat van dat aangeboden speelgoed oninteressant vinden is wel erg herkenbaar: sinds die van ons kan kruipen is speelgoed totaal niet meer interessant. Alle dingen waar hij niet aan mag komen daarentegen … 🙂
ik moet al enkele maanden van “neeeeen” doen. Hij begrijpt me maar al te goed maar hij probeert het nog steeds maar al te graag 🙂
Hier ook een 15maander die precies net uit een sprongetje komt….
Alhoewel sprongetje,zeg maar SPRONG! Heel content tot hij iets moest doen of dat wij iets deden dat hij niet wou….
Ook in de auto regelmatig miserie… Maar sinds kapitein winokkio in de cd-speler zit worden we regelmatig getrakteerd op iets wat moet doorgaan als meezingen… Dat maakt het iets aangenamer dan het krijsen…
ik heb hier bumba herontdekt. Helemaal wild is hij van die gele pop
Hehe, herkenbaar… Gek hoe zo een gele clown met zijn brabbelt zo een impact kan hebben op die kinderen.