Happy birthday mama!

In mijn omgeving zijn spijtig genoeg teveel mensen die hun moeder niet meer hebben.  Ik kan mij moeilijk voorstellen hoe zoiets moet zijn.  Hoe overleef je als kersverse mama zonder eigen moeder?  Hoe moet dat zijn om in het moederhuis of de rare periode die na die materniteit volgt geen moeder in de buurt te hebben?  En later, met opgroeiende kinderen?  Het is nu niet dat ik al mijn zielenroerselen deel met mijn mama maar we kunnen het wel heel goed vinden met elkaar.  Ik doe de dingen graag op mijn eigen manier en zij respecteert dat.  We zijn twee verschillende types.  Ze wordt waarschijnlijk soms een beetje gek als ik “bwah, we zien wel, komt wel goed” zeg.  En ik draai misschien wel eens met mijn ogen als ze overbezorgd is over mij of één van de kinderen.  Als ze denkt dat Linus koude voetjes zal hebben omdat hij bitter weinig kousen draagt of als Ilja er moe uit ziet.  Als ik heel trots laat weten dat ik een lang eind ging lopen en zij reageert met “je gaat daar toch niet in den donkeren gaan lopen hé?”  Ik kan voorspellen dat ze een “hoe gaat het met…”-smsje stuurt als één van de munchkins koorts maakt of teuterigachtig was met een optie op koorts.  Maar ik weet dat dit allemaal gewoon echt goed bedoeld is en dat ze gewoon een moeder is.  Een oma is.  En dat doen moeders en oma’s nu eenmaal.  Ik leg mijn pollekes samen omdat ik ze nog heb, die mama van me.  Ze is niet alleen een moeder, ze is ook een dochter.  Momenteel is ze een sandwichmoeder.  Zo noemen ze, dacht ik, dames van haar leeftijd die naast het zorgen voor kinderen en kleinkinderen ook de zorg voor een ouder opnemen.  Samen met haar zussen en broers en een team van het Wit-Gele Kruis en Familiehulp neemt ze de zorg voor onze 99-jarige grootmoeder op zich.  Dagelijks staan ze voor haar paraat.  Ik vind het een prachtig voorbeeld van hoe iemand gewoon thuis kan blijven wonen door mantelzorgers.  Vandaag is mijn mama jarig.  Ze wordt er 61.  Binnen een aantal dagen gaat ze verdiend op  pensioen.  Haar hele leven heeft ze keihard gewerkt.  Eerst als psychiatrisch verpleegkundige bij hele moeilijke patiënten, later als verpleegkundige bij het Wit-Gele Kruis.  Mijn ma is de enige persoon die ik ken zonder smartphone, nu ze binnenkort een nieuwe telefoon nodig heeft omwille van haar pensioen gaan we hier samen voor zorgen: “Je gaat dat moeten uitleggen hoor, Lot, ik ken daar niks van”.  Ewel ma, binnenkort heb je veel meer tijd om zo’n dingen uit te pluizen.  En dan whatsapp ik foto’s door van Linus met twee paar kousen aan en Ilja die van contentement zijn tong uitsteekt! 

Santé!