weet je nog die keer…

Dat is zo’n verhaal waar we later gaan aan terugdenken en zeggen “weet je nog…” zei mijn echtgenoot gisteren troostend.  Ik tjaffelde verder om terug in de zetel te landen.  Na enkele dagen met lichte lage rugpijn  en een goeie sessie bij de osteopaat ging ik dinsdag zonder veel rugpijn werken, het ging goed, niet te wild, maar het lukte.  Woensdagochtend werd ik veel te vroeg wakker, draaien, keren, niets marcheerde zoals het moest.  Ik besloot op te staan en in beweging te komen.  Dat ging dan weer wel, de trap af, de klassieke dingen ’s morgens.  Chauffage opzetten, koffie maken, toiletbezoekje, je kent dat wel.  En ineens werd ik onwel.  Moest ik nu overgeven?  Wat was er gaande?  Ik zette me op de stoel aan de keukentafel, het tafellaken begon te draaien.

Toen ik mijn ogen opende hoorde ik luid gebonk, techno?  Ben ik in bed?  Ik zag de keukendeurmat met de poesjes op, bloedspetters.  Fuzzy.  Op de grond?  Er was pijn maar ik wist niet wat nu juist pijn deed.  Ik begon te roepen naar mijn slapende echtgenoot.  Zonder gehoor.  Ik riep luider.  Er liep bloed in mijn mond.  Geen antwoord.  Was hij hier niet? Ik voelde mijn bloedende lip, of was het mijn neus?  De deur geraakte open, een verlossend antwoord van boven, hij was er toch.

Met een coldpack tegen mijn gezicht stonden we een uur later op spoed.  De kleren die ik door mijn rugpijn zo moeilijk had aangekregen moest ik weer allemaal uitdoen.  Er werden electroden op mij geplakt, bloed afgenomen en een irritante bloeddrukmeter blies met de regelmaat van de klok zichzelf aan en af.  Een bloeddrukval door een pijnscheut was hun vermoeden.  Ik kreeg een zware pijnstiller op mijn tong geduwd.  Een uur later duwden ze me naar de scanner, alles werd een beetje moeshie.

In de scanner werd mijn hoofd bekeken.  “Hou uw mond even dicht aub”.  Mijn dubbele lippen en het ademen door mijn gezwollen neus bemoeilijkten deze opdracht.  Ik weet nog steeds niet waar mijn mond begint en waar hij eindigt.  Wie kiest vrijwillig om lippen te laten opspuiten?  Serieus, die zijn overduidelijk nog nooit op hun gezicht gesmakt!

Woensdag spendeerde ik in de zetel met de rug, de spiegel vermijdend, eten in stukjes gehakt.  Door de pijnmedicatie sliep ik de voorbije nacht enorm goed, deze morgen was de rug beter.  En nu?  Na een voormiddag rusten en op het gemak doen is de meeste pijn voorbij.  Was er woensdagochtend iets in mijn rug geschoten waardoor ik ben flauwgevallen?  Heeft het zichzelf ondertussen weer opgelost?  Geen idee maar het was een vreemde ervaring.  Het besef dat je eigen lichaam je lam kan leggen in één seconde.  Ik doe het nog even rustig aan.  Met een kleuter en een peuter in huis is dat niet ideaal, heffen en tillen werd afgeraden, maar er werden oplossingen gezocht en het komt wel goed.

Als kind lachten we altijd ons moeder uit omdat ze haar spaghetti in stukjes sneed om te eten, maar kijk, ze had gelijk: dat smaakt ook naar spaghetti.