Worst Housewife Ever part how much?

Het kan gebeuren dat ik op middagen alleen thuis wel eens voor de TV eet en mijn honger naar reality-tv stil in combinatie met een portie verse spaghetti of in deze tijden een weightwatchers-gerechtje.  Ik neem het er wel eens van na een voormiddagje met een hyperactieve peuter in huis.  De hele voormiddag ben ik bezig tussendeuren dicht te doen, legomannekeshelmpjes uit zijn handjes prutsen, de droogkast weer af te leggen en het kleine spook achterna te zitten als hij mijn gsm nog maar eens steelt.  Dan profiteer ik wel eens om tijdens zijn middagdutje even tijd te nemen voor mezelf.  Me opladen voor de volgende shift waar hij om appeltjes smeekt, bekers water laat vallen of er met een alcoholstift vandoor gaat.  Ik ga er niet om liegen, hoe graag ik ze ook zie, thuis zijn met mijn kinderen, ik vind dat vermoeiend.  Wat het er niet gemakkelijker op maakt is omgaan met mezelf en mijn slordigheid.  Ik probeer het, maar het blijft steeds een strijd met net diè persoon die er iets aan kan veranderen: mezelf.  Eén die ik nooit lijk te winnen.  Mijn slordigheid verslaat mij.  Ik win niet van de slechte gewoonte om niet achter mijn eigen gat op te ruimen.  Thuis vind ik het moeilijk om mijn focus op één iets te leggen, ook al omdat ik steeds weer onderbroken word door een pamper, een e-mail, een playmobilpoppetje dat vastzit in een camion of gewoon 15 keer “mamaaaah?”.  Als ik aan het koken ben gebeurt het minstens één keer per week dat ik iets laat aanbranden.  Was plooien gebeurt in verschillende shiften.  Regelmatig moet ik een gewassen keukenhanddoek uit de peuter zijn handen redden of er loopt al eens een kleuter rond met een verse onderbroek op zijn hoofd.  Toen ik me vandaag neerzette met mijn “kleurige kalkoenschotel” was het weer om zeep, tussen telefoneren en kijken naar Mijn Pop-Up Restaurant door was ik enigszins “vergeten” dat de keuken nog moest opgeruimd worden.  Met mijn bord leeg, mijn maag gevuld, Linus stemmetje door de babyfoon taterend, kom ik terug in de keuken:

Shit.  Een catastrofe.  Elke vrije dag opnieuw ziet mijn keuken er ’s middags zo uit.  Hoe is het mogelijk?  Ik word er moedeloos van.  En het is puur mijn eigen schuld.

Na een koffietje en een tandje bij ziet het er zo uit:

Toch stukken aangenamer om in te vertoeven, al zeg ik het zelf.  Ik hou dat beeld voor mij als ik de chaos creëer, het is vaak in mijn gedachten, maar toch lijk ik mijn slechte gewoontes niet te overwinnen.  En de kinderen maar stimuleren om op te ruimen!