Linus 2 jaar!

Bij het teruglezen van de post van een jaar geleden dacht ik “djeezes, er is eigenlijk veel en ook niet veel veranderd”.  Alles wat ik daar schreef is nog steeds van toepassing, het hevige kindje dat altijd maar rechtdoor gaat, het boefbeerken dat houdt van rabbelen in de zetel met broer: gewoonweg exact hetzelfde.  Komt daar nu bij dat hij keihard erop los tatert “kijk mama, mooie kraan” of hoe hij hartverscheurend om “Iljaaaaa, Iljaatjeeuh” riep toen ik zijn grote broer afzette voor een activiteit van de jeugddienst tijdens het paasverlof.  Ze kunnen niet met elkaar en niet zonder elkaar.  De onderlinge liefde spat ervan af maar het keert zo vlug om in afpakkerij.  Die kleine is ook niet bang om zijn vier jaar oudere broer een mot te verkopen als het hem niet aanstaat.  Rechtdoor zegt ‘m.

Toegegeven, zijn heftige karakter is redelijk vermoeiend.  Zo is een dagje met Linus thuis niet echt ontspannend te noemen dezer tijden.  Toch weet hij dagelijks mijn hart tot pulp te herleiden, so cute I wanna squeeze his little face off.  En hey, heavy of niet, we moeten weten dat hij er is hé, een cliché, weeral.

Het schattigst is zijn totje als hij knikt en “ja” roept op zowat elk aanbod van voeding.  Of hoe hij “goed” antwoordt als we hem vragen “hoe is’t Linus?”. Hij kan extreem grappig dansen, ik doe er spontaan bij mee.

Klimmen is zijn middle name.  Erbij vallen gebeurt jammergenoeg ook veel te veel.  Zo werd hij in januari reeds genaaid aan zijn kaak en begin deze maand verloor hij een stuk tand bij valpartij.  “Dat is zo’n kind” hoor ik veel.  Ik moet ze gelijk geven;  dat is zo’n kind.  “Je gaat daar nog mee op de spoed zitten hoor!”.  Ik vrees er ook voor.  Dat is zo’n kind.  Maar wel een heel schoon kind.  Een jarig kind.  Ons kind.

#Linuslove.  Al twee jaar.