Eén ding is zeker…

De laatste was niet de meest eenvoudige week.  Het hoeft niet altijd happy happy joy joy op de blog te zijn denk ik, ook al zou ik dat wel willen….

Maandag

Maandag kwam ik vermoeid thuis na een weekend nachtdiensten.  We troffen wat voorbereidingen voor de begrafenis van meme en ik had een afspraak bij de tandarts.  Een jaar na mijn valpartij leek het misschien wel eens het uitgesproken moment om nog eens een controle te laten uitvoeren van mijn voortanden.  Alles was in orde en de tandarts zorgde nog voor een “groot onderhoud” waardoor ik lichtjes bloedend en met een verdoofde mond de kinderen op school kon ophalen.  Eén ding is zeker: toen ik ze oppikte aan de schoolpoort zagen ze er alletwee niet te best uit.

Dinsdag

Dinsdag was de dag van de begrafenis.  Ilja stond op met gigantische oorpijn, hangend aan zijn vader.  Linus snotterde erop los.  Op voorhand hadden we besproken dat Ilja kon aansluiten op de begrafenis maar dat we Linus naar school gingen brengen.  Een peuter beseft nog niet voldoende wat er gebeurt en een uur stilzitten is nu ook niet echt iets voor een 2-jarige denk ik.  We maakten nog vlug een afspraak bij de huisarts waardoor we ons massaal moesten opjagen om op alle plekken tijdig te arriveren.  Eén ding is zeker: dinsdag was een dag in mineur.  Hoe dankbaar we ook zijn voor het lange leven van onze meme, zo jammer is haar overlijden.

’s Avonds had mijn echtgenoot examen op de avondschool.  De kinderen waren laaiend enthousiast toen ik vroeg om nog een good-luck-pose aan te nemen:

Woensdag

Een ellenlange dag op het werk omdat er na mijn dienst nog een nieuwjaarsreceptie was gepland voor ouders en familieleden van de bewoners.  Eén ding is zeker: het was een beetje overleven op het laatste restje energie.

Donderdag

Op donderdag was er nogmaals een 11-uren-dienst.  Opgelucht dat ik aan mijn collega’s kon zeggen dat het niet zo geweldig ging met me.  Ik denk dat het beter is om me kwetsbaar op te stellen en eerlijk te zijn dan om een façade op te trekken en maar gezellig door te doen zonder een kik te geven.  Eén ding is zeker: erover praten helpt.

Vrijdag

Vrijdagvoormiddag nam ik de tijd om mijn ontplofte huishouden onder handen te nemen.  Ik had de kinderen nog niet gezien in de week maar dat had hen er niet van weerhouden om geweldig veel vuile was te produceren.  Ilja vertrok vrijdagavond op chiro-weekend dus het was een race tegen de klok om alles tijdig klaar te krijgen en te zorgen dat hij voldoende kousen mee had.  In de namiddag ging ik werken.  ’s Avonds bleek de jongste telg gesneuveld met koorts en moesten we opa to the rescue oproepen want de enige plek waar de kleine snotter thuishoorde was in zijn bed.  We zetten Ilja af in Nieuwkerke waar hij compleet opgefokt zijn bedje spreidde.  Eén ding is zeker: daar ging niet veel geslapen worden

Zaterdag

Vrijdagnacht was een night from hell.  We lagen alletwee te draaien en te keren en ik eindigde in de zetel met mijn leesboek.  Zaterdagochtend hadden we maar één kindje.  Het viel ons op dat het zoveel rustiger was ook al misten we Ilja aan de ontbijttafel en was ik wel curieus hoe ze het stelden.  We besloten om nog eens zoals vroeger naar de zaterdagmarkt te stappen om verse bloemetjes.

Eén ding is zeker:  Linus liet zich de alleen-tijd met zijn mama en papa welgevallen.

Om 16u werd Pieter verwacht op het openingsweekend van een nieuwe motorzaak / interieur-winkel / hippe bar in Poperinge om de baardige mannen onder handen te nemen.  Ik vergezelde hem nadat ik Linus bij oma en opa had afgezet.  Eens eventjes alleen wij twee in combinatie met wat pintjes aan de toog en een fijn optreden.  Enkele uren iets volledig anders, het deed mij deugd.

Daarna werden we nog bij onze (schoon-) zus en -broer verwacht voor een etentje.  Het is altijd een waar festijn om bij schoonbroer “Joene” te gaan eten.  Als gediplomeerd kok zou het concept “Shitty dinner” niet in zijn systeem passen, hij kan als de beste koken en daar mochten we van meegenieten!

 

Zondag

Bij het slapengaan op zaterdagnacht had ik lacherig gezegd “haha, ik ga voor de zekerheid mijn wekker zetten”.

Om 8:45 werd ik echter wakker gerinkeld door mijn gsm!

Kwart voor negen???  Hadden wij zo lang geslapen?  En waarom heeft Linus ons niet wakker geroepen?  Ahja, hij slaapt bij oma.  Ik kon het maar niet geloven.  Toen ik opstond was alles precies anders.  Na een periode van weinig en slecht slapen, wentelen en keren had ik gewoonweg een nacht doorgeslapen.

Alles had ineens meer kleur en ook aan mijn gezicht was er iets:  de zakken onder mijn ogen waren weg.  Mijn hoofd voelde zo licht, de betonblok die zich al enkele weken op mijn wenkbrauwen had genesteld leek verbrijzeld. Eén ding is zeker: de wereld ziet er zoveel beter uit met een beetje extra slaap!  Het was toen pas dat ik besefte hoe de vermoeidheid en de slechte nachten zich hadden opgestapeld.

We pikten de kinderen op.  Uiteraard had ik gelijk gekregen en was er niet veel geslapen op het Chiro-weekend, maar daar dienen die weekends ook voor denk ik.  Een badje was aangewezen want “op chiro-weekend moet je een beetje vuil zijn”.

Hij luisterde goed naar die raad want zijn handdoeken en washandjes zaten nog onaangeroerd in zijn valies.

Bij de hereniging met broertje aten we frietjes van de frituur om daarna allen in platte-rust-modus te gaan.

Deze namiddag en avond wordt de chillax-modus verder gezet om er vanaf morgen weer tegenaan te gaan!

Eén ding is zeker: alles gaat voorbij.

(of toch veel)