Tijdens één van de weinige gesprekken die ik met mijn echtgenoot de voorbije weken voerde (ik denk dat wij dringend eens samen weg moeten gaan) kwam het vanmorgen op een herinnering aan drie jaar geleden. Hoe heel die periode in een waas ons is voorbij gegaan. Het was een eigenaardige periode die nooit meer terugkeert. We namen grote beslissingen na een twijfelperiode. Op verschillende gebieden werd een nieuwe start genomen. Ik kijk wel eens terug in mijn blogarchief op bepaalde datums maar ook in de foto’s op mijn computer staan bakken herinneringen geparkeerd.
In juni 2015….
Was ik in zwangerschapsverlof en zat ik met een twee-maandertje in huis!
Werd de ton op de koer voor het eerst een bloemen-oase…
Was er de komst van Schanulleke!
Konden ze elkaars’ haar nog niet uittrekken omdat er nog geen voldoende opstond…
Werd deze rakker vier!
In juni 2018:
Krijg ik zo’n filmpjes doorgestuurd via Whatsapp…
Blijven de bloemen een constante op de koer!
Verwelkomen we Chewbacca!
Vierden we deze rakker zijn zevende verjaardag!
Maken de broertjes ruzie om wie de kattenmand mag dragen…
Hoe zeggen ze dat? The days are long but the years are short. Ik ben gigantisch veel vergeten van het jaar 2015, niet alleen door het slaaptekort met de baby maar ook door de vele veranderingen dat jaar. En nu? Nu is het nog altijd fijn vertoeven op die bloemenkoer, met een andere kat en met twee ruziënde kinderen. Een update in 2021!
Ik vind dat zo mooi verwoord, the day are long but the years are short. Volgens de mama’s in mijn omgeving vat dat het perfect samen.
days natuurlijk 😉