Aan het gele strand met calypso-songs.

Terwijl Linus zijn erwtjes verorbert draait hij zich om, op het land achter ons huis zijn de duiven wormpjes aan het pikken nadat het omgeploegd werd.  “De duiven dansen!” roept hij, tegelijk vliegt een erwtje uit zijn mond.  Ik kan hem geen ongelijk geven, hun wiegelende staartjes doen me inderdaad terugdenken aan de dansvloer op het trouwfeest afgelopen weekend.  Via Spotify laat ik hem Het Duivenliedje horen.

De playlist speelt verder en ik word naar mijn jeugd terug gekatapulteerd.  “Het Gele Strand” en “Rose” zijn blijkbaar ook nummers die ik woord voor woord kan meezingen.  Ik wijs mijn moeders’ Dual platendraaier als de schuldige aan.  Marijn Devalck ken ik vooral van “Mijn Gedacht” en grappen over Bomaworsten maar het zat ver in mijn achterhoofd dat hij ook kan zingen (en dat hij ooit een zwaar verkeersongeluk had waarbij hij bijna zijn stem kwijt was!).  Ik blijf in mijn kindertijd hangen en zoek op Youtube naar dat andere liedje over vogels:

Hij is niet echt onder de indruk en begint om Samson te vragen.  Verwend met een simpele app als Spotify terwijl wij vroeger met onze oor tegen de box van de radio zaten om te horen wanneer ze ons favoriete liedje zouden spelen.  Afspreken onder elkaar om op het perfecte moment de cassetteopname te starten zodat de nummer 1 van de top 30 er volledig zou opstaan.  Soms kon je het vorige liedje nog door het liedje horen spelen omdat het bandje versleten was.  Met een vers pakje lege cassettes waren we content.

Hij laat een erwtjesspoor achter zich als hij gaat verder spelen en ik roeffel in de reclamefolders.  Doordat er een nachtdienst op het werkschema staat ben ik overdag thuis en kan ik me even neerzetten om eventuele aanbiedingen te spotten.  Bladeren door reclamefolders vind ik best wel relaxerend.  Mijn oog valt op de “Terug Naar School”-pagina’s.

 Ik vraag me af of er kinderen zijn die op school met zo’n hip brooddoosje toekomen.  Ik denk aan de moeders die hierbij misschien druk ervaren en denken: “Blijkbaar is een boterham met kaas niet meer genoeg?”  Mijn kinderen eten een warme maaltijd op school dus ik heb geen brooddoosstress.  Wie mij al een tijdje volgt of persoonlijk kent zal misschien wel weten dat een woord als brooddoosstress niet eens in mijn  (of ieder ander) woordenboek staat.  Maar als jij  komkommerschijfjes staat te rollen op 3 september: no offense, voel je zeker niet aangevallen, ik spreek alleen voor mezelf.

De kinderen spelen samen met het DUPLO-huisje dat ik uit onze slaapkamer haalde (ben ik de enige die voorraden speelgoed op zijn slaapkamer bewaart?).  De speelgoedwissels blijven nog even hun werk doen al is de laatste week vakantie er altijd teveel aan.  Note to self: als er een Kazoukamp is in de laatste week van augustus volgend jaar: inschrijven!  Gelijk hoe mag ik vandaag bitter weinig klagen.  Ze spelen zelfs een vol half uur samen.  Zonder ruzie, zonder elkaars’ ogen uit te prikken.

Dat ze daarvoor 8 weken gewacht hebben laat ik even terzijde.  Niettemin mag ik over het algemeen eigenlijk niet klagen.  Er zijn eens geen bezoekjes aan spoed geweest, mijn vakantieplanning viel niet in duigen door onverwachte ziekte op mijn werk en ik kon een relatief gevarieerd aanbod brengen aan de kinderen waarbij ze elk ook individuele tijd krijgen met één of twee ouders.  Linus had zelfs een volledige week zijn ouders voor zichzelf.  Gisteren nam ik een Ilja-mama-dagje in het gezelschap van Josefien en haar zoon Emil.  We bezochten het Play festival in Kortrijk.  Eén woord: aanrader!  De foto’s spreken voor zich:

Toch kijk ik uit naar volgende week maandag.  Weliswaar zonder opgerolde komkommers maar met loopsessies die niet in de agenda moeten gewurmd worden. Met maaltijden waar al eens een gesneden ajuintje in mag voorkomen zonder dat de wereld daarbij vergaat en we allen in gemuteerde monsters veranderen.  Want ajuintjes zijn des duivels toch?  Op de planning in september: de start van mijn opleiding Toegepaste Psychologie in afstandsonderwijs, een optreden van Get Ready!, de tweedehandsbeurs van Gezinsbond en de eerste gitaarles van Ilja.  Ohja en deze expositie wil ik zeker eens bezoeken in Genk.  Let’s go!

Nog Tim Burton-fans in da house?