Ik beken…

…dat ik geen zo’n fan ben van van tags.  Mij taggen in zo’n blogding heeft meestal een averechts effect en ik laat het negen van de tien keer aan mij voorbij gaan.  Bij Evi zag ik deze echter passeren en het sprak mij wel aan.  Niet teveel vragen en voldoende luchtig om de week mee te starten.  Dus here we go!

Hoe zag ik eruit als puber?

Tjah.  Wie terugkijkt op zijn puberjaren en vond dat hij er toen fantastisch uitzag mag nu zijn hand opsteken!  Ik alleszins niet.  Elke drie maand een andere haarkleur.  Brede skatebroeken en dito schoenen, gelukkig nooit op een skateboard gestaan want een klungel was ik toen ook al.  Ouderwetse trainingsjasjes uit de tweedehandsshop en zo veel mogelijk elke vorm van het lichaam bedekken.  Het moment zelf lag ik er echter niet van wakker van hoe ik eruit zag al was ik wel heel onzeker over de acné die zowat constant in mijn gezicht aanwezig was.  Dagen van slechts enkele puistjes waren goeie dagen maar eerder een uitzondering.  Op mijn 16e liet ik deze pasfoto maken voor mijn voorlopig rijbewijs:

Dit was blijkbaar op een slechte dag genomen.  Vreemd genoeg is de acné blijven duren tot ik het begin mijn twintiger-jaren ècht kotsbeu was en bij de dermatoloog volle bak ging doorklagen nadat ik enkele keren met flut-oplossingen naar huis kwam.  Hij schreef me toen twee redelijk agressieve zalven voor.  Bij de vraag wat ik moest doen als de kuur gedaan was zei hij “niets meer, het zal wegblijven”.  “Yeah right” en ik dacht er het mijne van.  Maar kijk.  Sinds die kuur ben ik er zo goed als volledig vanaf.  Was ik maar enkele jaren eerder geweest!  Binnenkort misschien eens teruggaan voor een zalfje tegen mijn rimpels 😉

Van welke muziek hou ik?

De vraag is eerder: van welke muziek hou ik niet?  Jazz!  Miljaar dat steekt tegen.  Er zit geen ritme in, het is ronduit irritant.  Er is een aflevering van Sex And The City die ik niet meer bekijk omdat Carrie met een jazzmuzikant aan het daten is, ik word er toponnozelgedraaid van.  Geef mij een hele dag K3-songs, punkrock of loeiharde metal: geen probleem.  Tomorrowlandmuziek, trage ballades of golden oldies: waar is die spotify?  Maar wil je mij folteren: bind een koptelefoon met jazzmuziek rond mijn hoofd.

Waar ben ik fan van?

Ik dweep niet met helden of adoreer niemand.  Mensen zijn mensen en wie iets meer kan is daarom niet beter dan iemand met minder mogelijkheden.  Niettemin kan ik wel genieten van de kunsten van iemand.  Zo vind ik het zalig om met die ene vriendin te praten omdat ze altijd de juiste dingen weet te zeggen.  Een kunst!  Ik kan begeesterd geraken als iemand klaar en duidelijk voor een groep kan praten.  Of als ik moet lachen om een cartoon kan ik in mezelf denken: “Toch een gave als je zoiets kan maken”.  Laatst kreeg ik via Kathleen van Verbeelding de tip om “Burn-out Dagboek” te lezen en het was een schot in de roos.  Geweldig boek waarin kwetsbaarheid op een creatieve manier in beeld wordt gebracht.  Dit noem ik kunst.

Waar weet ik nu echt niks van?

Politiek, informatica, mechanica, economie, bijna alles waar “bio-” voorstaat, wiskunde en noem maar op.  Het interesseert mij ook voor geen meter dus ik ben er niet rouwig om.  Beter mijn hoofd vrijhouden voor de dingen waar ik iets mee ben en als ik iets moet uitrekenen dan pak ik wel de calculator op mijn iPhone.  Wat ik dan wel weer weet is bij wie ik terecht kan als ik een probleem heb in één van de bovenstaande onderwerpen.

Wat weten maar weinig mensen van mij?

Ik ben een vrouw van uitersten.  Zo kan ik hard werken maar ook uitgesproken schaamteloos lui zijn.  Ik ben een overdadige planner maar het loopt evenveel in honderd.  Ik kan heel pedagogisch verantwoord te werk gaan en aan de andere kant de oudste een uur op de Nintendo Switch laten spelen omdat ik op mijn gemak wil zijn.  Ik ben gereserveerd en rustig maar tegelijk kan ik compleet mijn shit verliezen over iets kleins.  Ik ben een trouwe vriendin maar wie in mijn rapen schijt kan het nooit meer helemaal terugwinnen.  Ik ben niet koppig maar kan wel volharden als ik 100% overtuigd ben van mijn gelijk (wat bijna nooit voorvalt).

Wat kijk ik stiekem op TV?

Niets eigenlijk.  Als ik naar iets kijk is het helemaal niet stiekem.  Ik ben er niet beschaamd om dat ik de digicorder programmeer voor Temptation Island of Blind Getrouwd.  Dat ik op Netflix naar Gossip Girl of Gilmore Girls kijk.  Ik ben er van overtuigd dat  zo’n lowbrain TV me helpt om te ontspannen.

Wie zin heeft om deze tag over te nemen: laat zeker een linkje achter in de comments, dan kom ik eens neuzen en vergeet ook niet om eens bij Evi te kijken!