door Bij het instappen in de wagen is het voor de 9e keer vandaag “gank”. Bitchen, zagen en fretten op elkaar voor het minste kleinste wat er kan zijn. Wie de deur te hard had dichtgegooid, wie de muziek mag kiezen of wat de ene over de andere gezegd heeft. Mijn maag ligt al de hele dag in een figuurlijke knoop, de ruzies en akkefietjes tussen de jongens werken enorm op mijn gemoed. Als ik de deuren dicht doe roep ik hen beide toe “dat het nu eens mag gedaan zijn met dat gekak op elkaar heel de dag!” De kleinste probeert er nog iets tegenin te brengen maar hij wordt prompt de mond gesnoerd. Het is overduidelijk: mijn pot is overgekookt.
Onderweg raast het in mijn hoofd. De hele weg naar Harelbeke dansen ze in mijn hoofd op een irritant ritmisch deuntje op en neer: irreële gedachten. Die gedachten lachen mij uit. Ze poken me, geven me kleine neepjes met hun venijnige nageltjes. “Zie je wel, je bent niet gemaakt voor het ouderschap” “Je hebt nu twee kinderen, had je dat beter niet gelaten?” “Waarom is dit zo moeilijk voor jou?” “Die gastjes kunnen er toch niet aan doen?” en de carrousel draait opnieuw verder: “Je bent hiervoor niet in de wieg gelegd”. “Pffffftttttt”
Ik begin ze te herkennen maar op moeilijkere dagen is het minder evident om ze halt toe te roepen. Om die gedachten de mond te snoeren, net zoals ik met mijn jongste zoon juist had gedaan. In De Gavers zijn beiden meegaand, ze kennen de afspraak: eerst een wandeling en daarna op het speelplein. In het bos kwettert Linus honderduit. Ilja schuift zijn warme hand in de mijne en blijft aan mijn zijde. Ik wijs hen op waterhoentjes die de grote plas inspringen. Als we dichter bij de oever van het meer gaan zien we dat ze er een ware glijbaan van gemaakt hebben. “De Eendjesglijbaan”. De kinderen zijn verrukt. We zoeken eksters op in Google en volgen de blauwe pijltjes van het 5km lange traject. Samen met de bladeren van de bomen dwarrelen de negatieve gedachten uit mijn hoofd. Het okergele tapijt knispert onder mijn wandelschoenen, de irreële gedachten verpulver ik stap per stap. Wat slecht van start ging verandert in een prachternoene. Ik toon hen hoe ze een spoor kunnen vormen met de stokken die ze verzamelden (geen wandeling zonder stok toch?) en Linus bombardeert zichzelf tot Sint-Maarten, ik heb geluk, ik mag een “meisjespiet” zijn. De emotionele rollercoaster die soms door mij racet als ik over mijn ouderschap tob vraagt zoveel energie. Maar de momenten waarop ik voel dat het best goed gaat, dat ik twee welgezinde rakkers terug in de auto zet keert alles terug om.
Tijdens de terugrit kiest Ilja een oud CD’tje uit het mapje in mijn auto. Even later speelt de debuutplaat van Coldplay door de boxen en wordt het stil in de wagen.
In a haze
A stormy haze
I’ll be round
I’ll be loving you always
Always
Here I am and I’ll take my time
Here I am and I’ll wait in line always
Always
Coldplay – Parachutes
Shout your heart out 
Prachternoene, wat een geweldig mooi woord 🙂 Dat gekibbel op de achterbank, zeer herkenbaar. Ik word er ook gek van. En je bent niet alleen met die twijfels! Ouderschap brengt je echt van de hoogste toppen naar de diepst dalen. Maar in the end is het alles waard 😉
Zo mooi geschreven en vooral zeer herkenbaar!
Die prachternoene, wat een mooie vondst!
En als het een troost mag zijn, ik vind mezelf na bijna 24 jaar nog altijd een moeder met veel gebreken. Desondanks zijn mijn kinderen prima op hun pootjes terechtgekomen.
Een vriendin die een halve generatie ouder is dan ik zei me ooit:”altijd vertrouwen dat het goed komt, zelfs al zie je dat nu niet direct”. Haar kinderen hadden ook nogal wat capriolen uitgehaald, dus ze wist waarover ze sprak.
Ik mag voor “prachternoene” geen credits nemen, heb het eens ergens opgepikt.
Het is een troost, merci!
Net als kinderen hun ouders soms haten, kan het omgekeerde ook al eens het geval zijn.
Wat niet betekent dat je elkaar niet graag ziet, uiteraard.
Er plakken hier al ettelijke virtuele kinderen achter het virtuele behang. Ik vraag me dit nog steeds af: was het wel een goeie keuze van mij om moeder te worden? Waarom? Had ik niet beter gewoon de dingen gedaan die ik graag deed, meer gereisd of een andere job?
Maar dan denk ik: ik wou wel per se kinderen – maar hoe ik daar mee zou omgaan, daar had ik vroeger nooit bij stilgestaan. Ik wou een kind om hem of haar de mooie dingen in het leven te laten zien. Hem tonen wat er is, en wat je allemaal kan doen. En laat dit nu net hetgene zijn wat jij op zo’n prachternoene andermaal hebt gedaan. Met vallen en opstaan. Je bént er voor hen en dat is soms ook gewoon genoeg.
Oh, wat herkenbaar!
Hier ook vaak momenten waarop mijn hoofd overstroomd van to-do-lijstjes terwijl de kinderen niet luisteren, niet slapen,… Ik verdrink… En dan plots is er iets kleins of groots waardoor ik plots terug op de top van de berg sta, alles overschouw en relativeren kan. Ik wens je veel bergtoppen toe!
Prachternoene: ééntje voor in mijn bujo vandaag. Twijfel niet zo hard aan jezelf, vergeet de eerste paragrafen en focus op hoe de namiddag verliep in het bos: dat illustreert pas dat je hier echt goed in bent.
Een prachternoene ! Hoe mooi gevonden van de meisjespiet. 😉
Maar kijk, het hoort er bij he. Kinderen halen zowel het beste als het “slechtste” in mensen naar boven. Ik denk dat je heel goed bezig bent. Geen ouder die dat niet meemaakt.
Ik heb het niet uitgevonden! Ergens opgepikt ooit. Thxxx
Het bos heeft toch nogal een uitwerking op de mens he ❤
En zoals uit de reacties hierboven blijkt: ge zijt niet de enige met zo'n automomentjes, I'm sure.
Mijn pot kookt ook soms over. Ik roep soms terug naar mijn kinderen, ik overreageer soms op hun gekibbel of gedraal …
Maar ik ga er niet door twijfelen dat ik een slechte moeder ben. ik ben gewoon een mens. Niemand is perfect. Ik probeer dus niet te vaak te overreageren…als ik merk dat mijn stressniveaus te hoog worden probeer ik daarop te werken. Ik ga nadien ook bij mijn kinderen praten, sorry zeggen, uitleggen waarom ik iets zo erg vond, knuffelen.
..of samen door het bos wandelen. Door het bos wandelen is altijd goed!