Waar is die micro?

Vrijdagavond stond voor datenight vorige week. Het was een maand geleden dat we nog eens iets met ons twee deden en aangezien de echtgenoot tickets had gekocht voor het optreden van King Hiss die avond besloot ik om gewoon mee te gaan. Ik zou geen questioner zijn als ik me niet eerst in de muziek ging verdiepen alvorens naar de show te gaan en ja: ik was curieus! We dineerden onverwacht heel lekker aangezien we “op de ruttel” een Grieks restaurantje binnenstapten met de vraag of er een tafeltje vrij was. Na een drukke herfstvakantie met de kinderen deed het deugd om mijn gal eens te spuwen en de twijfels die de kop opstaken onderling te bespreken. In ons drukke (ik haat dat woord!) leven is het niet evident om de vinger aan de pols te houden over hoe het met ons is.

En King Hiss? Daar ben ik nog van aan het nagenieten. Mijn lief is eerder voor het ruigere muziekgenre en zoals ik aan één van zijn vrienden uitlegde toen hij vroeg of ik dat ook graag hoorde: “ik kan dat wel eens verdragen”. Ik had echter niet verwacht dat ik achteraf nog zo zou nadenken over de show. In feite was ik een tikkeltje jaloers. Een gevoel dat ik bitter weinig ervaar maar toch stak het de kop op. Zoals die mannen op dat podium staan, alle energie die ze uitstralen, dat is best noemenswaardig. Ik was jaloers op de power, de gedrevenheid die van het podium barstte. Het zag eruit alsof elk bandlid zich keihard amuseerde en dat het zingen/musiceren een ware uitlaatklep is. Het moet zalig zijn om je zo uit te leven. Anderhalf uur alles geven en daarna je zweet oplikken. Ik denk dat je op die manier veel frustraties eruit kunt spuwen op een positieve manier. En het moet gezegd: ik ben fan geworden van King Hiss deze week. Hun attitude, de présence en vooral de liveshow waren hier de aanstoker van. More please!

bron: Youtube en website King Hiss

Misschien moet ik ook een band starten? Crumbs Under The Table ofzoiets? Nog ideeën?