Sinds mijn lichaam de hormonale rollercoaster meegemaakt heeft, zijn er naast mijn volledige leven ook een paar andere dingen veranderd.  Naast een beetje overschot aan lichaam (hey, more to love!) is er ook emotioneel het één en ander in gang geschoten.  Zo krijg ik veel vlugger de snik dan vroeger.  (Neen, het gaat niet over de West-Vlaamse hik maar gewoon de tranen in de ogen.)  Het laatste wat je van mij kon zeggen is dat ik een emotionele truntpop was, een Simonneke dat de pas en ten onpas begon te bleiten.  Ik denk dat ik de mensen die me ooit zagen wenen op één hand kan tellen (of misschien op twee, een enkel ex-lief ofzo meegeteld, ik kan me nu niet bepaald al mijn bleitbuien herinneren).  Maar sinds ik twaalf uur aan een kind geduwd heb is er op emo-gebied toch een kentering gekomen.  Zo werd ik vorig weekend helemaal week toen ik zag hoe Sinterklaas een meisje met een verstandelijke beperking op zijn schoot nam en haar stilletjes toesprak “Sinterklaas ziet jou graag hoor, Sinterklaas ziet ALLE kindjes graag” en daarbij over haar wang wreef.  Sniffel sniffel, nog net alles kunnen inhouden. (en zo heeft Sinterklaas ook alweer een beetje krediet bijgewonnen).  Hell ik was daarnet al bijna aan het grienen toen ik de preview van Thuis zag waarbij de Luc zijn Lowieke terugziet na al die jaren.  Of als ik overdag aan mijn zoon denk, in het rond dansend met zijn handjes aan het draaien en daarna op zijn kont vallend.  Emochick!

“Waarom? Is het niet mooi misschien?” Klets!  Rechtdoor!  Een echte vrouwenopmerking zoals je ze uit de boekjes kunt plukken.  Terwijl mijn lief lief gewoon informeert of mijn haar nog steeds blinkt van gisteren.  Ik vermoed/hoop dat hij het zal bevestigen dat ik niet echt zo’n vrouw ben waarbij je moet wikken en wegen wat je zegt tenzij je schrik hebt om van antwoord gediend te zijn.  Maar soms sluipt er wel eens zo’n “vindegijmijngatniettedikindezerok”-opmerking in onze gesprekken.  Dat moet een immens dilemma zijn.  Want het moment dat ik zoiets vraag is het omdat ik eigenlijk voor mezelf al heb uitgemaakt dat mijn gat te dik is in die rok.  Ik wil dat gewoon nog eens bevestigd hebben van een ander.  Wat is dan eigenlijk het juiste antwoord?  Een “ja” is zo precies not done, een “neen” geloof ik gewoon niet.  Door de jaren is de vocabulaire dan ook afgestemd op elkaar in die trend van “het flatteert je niet” of “je ziet er beter uit met dat andere kleedje”.  Maar toen hij gisteren “jij bent altijd mooi” antwoordde op mijn bitchy-opmerking kreeg ik gewoon een koekje van eigen deeg.  Jij wijvenpraat?  Ik mannenantwoorden.  Nèh!

“Laat het meisje voor, ze stond hier eerst.” zei de madame naast mij aan de kassa daarnet tegen haar dochtertje.  Meisje, meisje, ik ben waarschijnlijk ouder dan jij.  En weet jij wel dat ik een kind heb, en getrouwd ben, en dat ik bijna 30 word.  Ik zie er toch helemaal niet uit als een meisje. Ter info: dat waren mijn gedachten.  Mijn acties waren: glimlachen en mijn kassaterritorium verder bewaken.  Ik kon het niet laten om haar af te loeren.  Ze geleek op mij.  In de madammenversie dan.  Met hakken, en een madammenhandtas en een bloesje aan, en shmink. (en kort haar, ik weet nu ook dat kort haar niks voor mij is).

Hopend op een ontkenning vroeg ik thuis:

“Ik zie er toch niet meer uit als een meisje hé?”

“In die kleren wel ja” was het verkeerde antwoord. (anggggg guess again!)

Ik had het wel zelf kunnen voorspellen.  Een jeansbroek, zijn verschoten pumatrui die ik tien minuten daarvoor uit de wasmand had geplukt (ahja, wie gaat er nu nog in t-shirt naar buiten?) en mijn witte sneakers. Excuse my flair-taal.  Dat heet de dag van vandaag sneakers volgens de mode-experte.  Vroeger heette dat basketten, even later skateschoenen.  Ik hield altijd al van skateschoenen.  Nooit een skateboard aangeraakt (jezus spaar ons daarvan, zo’n brokkenmaker gelijk mezelf) maar de lage simpele schoenen vond en vind ik nog steeds de max.  Ze zijn ideaal voor lange trappeldiensten op het werk, ze zitten comfortabel en ze passen onder al mijn broeken.  Ondertussen noem ik ze alweer “basketjes”, gewoon omdat basketjes leuker klinkt en ik draag ze enkel maar om te werken.  Of als ik op een meisje wil gelijken.

“Wij vrouwen: Lopen tijdens het tandenpoetsen rond. We lezen de shampoo flessen onder de douche. We lachen om onze eigen grappen voordat we ze verteld hebben. We hebben geen horloge nodig, we hebben een mobiel. We kunnen een zin 10x lezen, zonder het te snappen. We duwen tegen deuren waarop met dikke vette letters TREKKEN staat. We vragen “wat” ?? terwijl we alles verstaan. We haten het, als de wind onze haren in de war blaast. We kijken soms in de koelkast, zonder iets te eten. We kunnen 10x dezelfde film kijken. We moeten onze mobiel bellen, om hem te vinden. We kunnen op de klok kijken, zonder daarna te weten hoe laat het is. We staan in de supermarkt voor de koeling, en weten niet meer wat we gingen kopen. We zetten onze wekker eerder, om langer te kunnen blijven liggen. Als we ’s avonds naar bed gaan, tellen we hoeveel uur we nog kunnen slapen.”

•  Tandpastavlekken zijn hardnekkig, niet doen dat rondlopen!
• Na enkele jaren vakantiejob in de zeepfabriek heb ik nog bitter weinig interesse in een shampoofles.  Andere vrienden werkten in de zomer in de ijsjesfabriek, hun interesse is blijkbaar niet getemperd in het product dat miljoenen keer door je handen gaat in zo’n fabriek.
•   Grappen vertellen vind ik niet zo leuk, er zijn ook veel te weinig echt grappige grappen (behalve die over de mamakameel en kindjekameel, maar die hou ik voor mezelf)
•  Ik draag wel een horloge, mijn “mobiel” past niet in mijn broekzak, en als hij er toch inzit dan mag ik hem binnen de kortste keren van de grond rapen.  En ik noem het een GSM.
•   Laat ons zeggen dat het moeten herlezen van een zin wel eens voorvalt, alsook het duwen tegen trekdeuren.  Het bijkomende “gow zeg, wat is dat hier?” mag je mij anders ook verwijten.
•  Als ik het begrepen heb maar ik vind het niet interessant dan ga ik geen “wat” zeggen, voor hetzelfde geld mag je het verhaal nogmaals aanhoren!
• Tenzij je Sinead O’Connor bent haat elke vrouw het dat de wind je haren versmoezelt.  Je ziet niet meer waar je loopt (in mijn geval toch).  Dat is gewoon ambetant no mather what!  Vooral als je het achteraf wil kammen en je een serenade moet afsteken omdat de borstel er niet meer uitgeraakt!
• Als ik in de koelkast kijk en niks eet, is dat niet omdat ik gewoon in de koelkast wil kijken, dat is omdat er niks inzit dat eetbaar is tenzij ik graag een rauw ei wil doorslikken.
• Er zijn weinig films die ik 10 keer gezien heb al komt Pulp Fiction wel aardig in de buurt denk ik.  “It was just a footmassage, nothing more!”
• Bellen naar mijn gsm, ik vermoed dat dit toch wekelijks voorvalt, alsook het voornemen maken om er een vaste plek voor te vinden. (oef ik ben toch een echte vrouw)
• Ik weet meestal wel hoe laat het is, ahja ik draag een horloge, tenzij je vergeten bent dat ik het 7 puntjes geleden al getypt heb –> jaja, je bent ook een echte vrouw!
• Als ik voor de koeling sta in de supermarkt dan grijp ik direct wat ik nodig heb om een verkoudheid te vermijden (damn you colruytfrigo)
• Ik zet mijn wekker altijd ruim op tijd, langer blijven liggen staat al een heel eind niet meer in mijn woordenboek.
• Als ik ’s avonds naar bed ga dan tel ik niet standaard het aantal uur dat ik nog kan slapen, behalve als het extreem laat in de nacht is en ik moet werken de dag erop. “Fuck, ik moet binnen 3 uur op”.

Het was te lang om in mijn status te zetten.