Motherhood – Pagina 6 – Shout your heart out

Page 6 of 9

augustus 27, 2015augustus 28, 2015

Mijn laatste week…

Aijh, het zit er bijna op voor mij. Maandag ga ik er weer tegenaan. Ik bracht de laatste week echter niet truntend door.

Maandag

aka de dag dat ik 33 werd. We aten uiteraard spaghetti ’s avonds, op mijn verjaardag kies ik mijn lievelingsgerecht. Vooraf gegaan door een Gin&Tonic. Althans, dat was de bedoeling, mijn lief had echter het verkeerde Tonicwater gekocht. Een glas witte wijn dan maar. En een chipeke. Chipekes zijn altijd een goed idee.

Dinsdag

Op Verbeelding las ik een recept voor een simpel maar smakelijk gerechtje. Mijn zoon was er helemaal verknocht aan, ik moest schermen voor de portie die ik voor zijn vader aan de kant hield of hij smulde die ook op.

In de namiddag had ik een afspraak bij Kind en Gezin. Achteraf zag Linus er zo uit:

Ik ben niet teerhartig maar als ik een plakkertje zie op die babybilletjes…oh!

’s Avonds ging mijn lief naar een vergadering. Het regende katten en honden. Toen patatje en kleine pudding in bed zaten speelde ik mediacentertje. Moest ik het bij een ander zien, ik lachte ze vierkant uit. Met de laptop op schoot, de iPad in de buurt, mijn gsm ergens onder mij en de televisie aan. Zo zit ik in de zetel als hij er niet bij is. Ik lees blogs, ik scroll instagram, kijk “Vind je lief” op de tv en ik whatsapp met wie tijd heeft. Het is een getuut alom, maar ik vul graag mijn avond zo. Al hou ik het romantisch en steek ik er een kaarsje bij aan.

Woensdag

Na mijn mama-Ilja-dagje van vorige week werd het ook tijd om de grootste man in mijn leven eens voor mij alleen te hebben. We trokken onder ons tweetjes naar Sluis waar we startten met een Gin&Tonic (subiet krijg ik nog een alcoholprobleem) in een plekje waar het vooral heel gezellig zitten is.

Het lijkt alsof ik een wreedaardig litteken op mijn voorhoofd heb lopen…

De scampi’s smaakten voortreffelijk en na het shoppen keerden we gewoon daar terug voor onze koffie. Ik was er de vorige keer al helemaal verliefd op geworden en nu wakkerde de vlam alweer aan: hun servies! Oogverblindend. Had ik nog geen man, ik trouwde met dat servies.

Het was iets verderop te koop in een winkeltje. Alleen jammer dat het ook oogverblindend duur was. (’t Zou een kostelijk huwelijk zijn)

Na mijn verjaardag heb ik besloten om het komende jaar meer kaartjes te versturen. Ik sloeg meteen mijn voorraad in bij Hema. Met een zwak voor notitieboekjes kon ik het weer niet laten om er ééntje mee te doen. Kun je eigenlijk ooit genoeg notitieboekjes hebben?

Donderdag

Las ik ’s morgens in de krant eindelijk goed nieuws: Christophe komt terug. -haaahhhh-zucht van verlichting- Ik erger me de laatste tijd enorm aan Studio Brussel! Er wordt vaak irritante of ronduit slechte muziek gedraaid en de presentatie op de ochtendshow doet me meer aan De Grote Chiro-show denken. Toch kan ik nog steeds heel blij zijn om de zoet gevoisde stem van Christophe “Lambi Bambi”.

Toch één van de betere presentatoren op de radio. Was ik al niet getrouwd…ja…je weet het wel.

Volgens de gazet zijn er ook al 1000 mensen ingeschreven voor de Ieper Trail op 18 oktober.

Linus had een wenvoormiddag in de crèche en Ilja ging ook naar de opvang. Voor het eerst was ik een voormiddag alleen thuis en kinderloos. Het was mighty silent in huis en ik profiteerde ervan om te gaan lopen.

als ik bij die Ieper Trail nog enigszins toonbaar over de meet wil komen kan ik maar beter een beetje trainen. Wie komt supporteren?

Vrijdag

Vandaag was ik alweer een halve dag kinderloos. Ik profiteerde er deze keer van om te gaan shoppen. Eens zonder buggy of zonder kleuter aan de hand, het deed vreemd om in mijn wagen te stappen zonder dat ik eerst twee andere gordels moet vastklikken (of ’t is te zeggen: één vastklikken en één checken of hij vastzit). Ik had nog een bon van Berca, wat bleek…daar is niet zoveel te vinden dat op iets trekt. De juf van Ilja had gevraagd om ouderwetse turnpantoffels te kopen.

Meer oldskool dan dit geraakt het niet zeker?

Ilja kwam na 16u thuis met deze badge op zijn trui:

Linus stelt het goed in de crèche, hij kwam ook goedgezind thuis. Als ik hem even later op de mat laat spelen zie ik hem ineens dit doen:

…van ruglig naar buiklig draaien…say what? Ik schrok mij een accident dat hij dit al kan. Bij nader checken op het wijze internet blijkt dat heel normaal te zijn voor zijn leeftijd. Ik ben gewoon vergeten hoe dat allemaal gaat en wanneer het gebeurt!

En deze avond sluit ik nog af met een uitje met mijn vriendin die volgende week ook weer aan de slag mag!

augustus 20, 2015augustus 20, 2015

Bridge over troubled water

De relatie met mijn oudste zoon is een beetje troubled de laatste tijd. Als ik er even bij stilsta vind ik heel vlug wel enkele redenen…

De impact van de titel “Grote Broer”

De laatste weken van mijn zwangerschap waren eerder zwaar (d-uh) waardoor ik minder aanwezig was voor hem. Mentaal was ik mij aan het voorbereiden op de komst van Linus en fysiek lag ik vooral murw in de zetel. Als ik wel meeging op uitstap dan slofte ik achter hen aan. Na de bevalling moesten we uiteraard het nieuwe broertje leren kennen. Hoewel hij heel erg goed zijn best doet om een flinke grote broer te zijn mag ik niet vergeten dat hij een gewone kleuter is, in volle bloei. Dat verloopt met ups en downs.

De grote vakantie duurt echt wel lang!

Tijdens de grote vakantie vlogen de eerste 5 weken voorbij met allerhande uitstapjes en vriendjes die langskwamen, een reis en een aantal keer naar oma en opa. Vanaf week 6 ging het iets minder vlot. Het speelgoed lijkt een beetje uitgespeeld, mama is een beetje aan het slabakken op het gebied van entertainment en Linus vraagt uiteraard ook aandacht.

Een negatieve spiraal

Eéntje waarbij Ilja veel aandacht vraagt (en waar hij recht op heeft!) maar niet altijd op de juiste manier. Waarbij hij de wetten probeert te stellen en eist dat ik die volg. Een periode waarbij ik “mean mommy” moet zijn omdat elk onderdeeltje van zijn handelen wel iets inhoudt “dat niet mag” of “dat anders moet”. Je leest het goed, de voorbije week was het niet zo gezellig hier.

De middagdut en al dan niet de gevolgen ervan.

Ilja is een kind dat veel slaap nodig heeft. Al altijd geweest. Zijn slaapstructuur en voldoende uurtjes in bed zorgen ervoor dat hij goed functioneert. Tijdens het schooljaar probeer ik hem op een vrije of weekenddag een middagdutje te laten doen. Dat heeft zijn voor- en nadelen. Hij kan er beter tegen. Als er ’s avonds bezoek komt (zoals gisteren tot 21u) kan hij lekker buiten blijven spelen met de andere kinderen. Het nadeel is: eens hij aan het middagdutten is moet ik hem wakker maken of hij zou slapen tot 16u en zo zijn nachtritme in de war sturen. Het wakker maken is geen pretje. Een ochtendhumeur heeft hij niet, maar een middaghumeur daarentegen…Het beste is: meteen na de middagdut vertrekken naar iets leuks (uitstap, oma of opa, you name it). Maar als dat niet van toepassing is, dan kan het zeker een half uur duren eer hij enigszins aanspreekbaar is. Doet hij geen middagdutje dan overbrugt hij vlotjes de namiddag maar tegen 18u is hij perte totale. Dan is het enige dat nog werkt: eten, pyjama aantrekken (“Jij moet het doen! Ik kan dat niet!”), opruimen (“Jij moet helpen!”), tv of iPad kijken en beddebak in.

De onderhandeling

Zoals ik schreef: hij wil de wetten stellen. Alles lijkt op zijn voorwaarden te moeten gebeuren. Ik merk dat hij gewoon heel graag een stukje controle heeft en ik ben bereid hem dat te geven, als hij zelf niet te ver gaat. Maak dat maar eens duidelijk aan een 4-jarige. Ik ben bereid tot onderhandeling, maar waar ik niet toe bereid ben is mijn dagschema aan zijn eisen aan te passen (“ik wil nu naar oma”) of mijn principes teveel overboord gooien (“mag ik een ijsje?”). Hij mag wel eens een ijsje (zo’n mean mommy ben ik nu ook weer niet), maar niet om 9u ’s ochtends of niet als hij al koekjes of frisdrank heeft gehad. Het is een constant schipperen tussen meegaan met en ingaan tegen. Mezelf en mijn principes in vraag stellen. Waar trek ik de lijn?

Wat helpt?

Het helpt om hem zelf te laten kiezen tussen twee paar schoenen dan om te zeggen dat hij dàt paar moet aantrekken. Ook bij andere “aankondigingen” probeer ik hem de keuze te bieden “Ga jij eerst eten of gaan we je eerst wassen?” Soms kiest hij zijn eigen derde keuze “ik ga eerst spelen”, maar ondertussen weet ik ook hierop te anticiperen. “Eerst eten, dan wassen en dan spelen?” of “Eerst wassen, dan eten en dan spelen?” Drie opties is misschien wat veel, maar hij lijkt het wel te snappen.

Het helpt om heel samenzweerderig een compromis te maken: “doe jij maar je broek en je t-shirt aan, en dan gaat mama super helpen met je trui hoor!”

We hebben een dikke-duimen-kaart voor de avonden dat hij vlot gaat slapen zonder te roepen (“Ik heb dorst!” “Ik moet pipi doen!”). Duimpjes verzamelen = beloning! Ik doe niet aan omgekeerde duimen.

Een time-timer (ik heb hem als app) is een grote hulp. “Nog vijf minuutjes spelen en dan doen we dit of dat”.

Ook een weekkalender is een goede houvast. Ik probeer hierop te visualiseren wat er op welke dag gebeurt. Op de dagen dat ik wil dat hij een middagdutje doet teken ik een bedje. (ja, sommigen -ik kijk naar niemand 😉 – noemen het beroepsmisvorming, maar het werkt en als het werkt gebruik ik het!)

Even er tussenuit

Dat de vakantie misschien lang ging zijn, dat was een correcte veronderstelling. Ik herinner mij nog heel goed de paasvakantie en die was maar twee weken. Daarom schreef ik hem in om een dagje in de week naar de opvang te gaan. Andere mensen zien, andere activiteiten, geen mean mommy in de buurt. Dat helpt (voor beide partijen, dat geef ik grif toe)

En deze week deden we ook het omgekeerde daarvan: een Ilja-mama-dagje. Ik voelde dat de negatieve spiraal heel erg naar beneden draaide en zijn weg niet meer naar boven vond. Ik schakelde oma-lief in om een dagje op Linus te passen en smeedde samen met Ilja een plan om papa te bezoeken tijdens zijn middagpauze op het werk.

Samen frietjes smoefelen op papa’s werk en zo de waarom-vragen eens aan de papa over te laten (“wie is die meneer?” “wat is dat: een collega?”)

Daarna trokken we naar Bellewaerde waar we op elke attractie zaten waar we zin in hadden. Het was miezerig weer, maar dat kon ons niet deren. Boomstammetjes, there we were! We lieten ons zelfs fotograferen met zo’n stomme parkiet op onze schouder.

In de 4D-cinema hielden we elkaars handje vast.

Hoewel de dag niet volledig zonder akkefietjes verliep kon ik toch spreken over een geweldig moeder-zoon-moment. Zo super dat ik die dwaze parkieten-foto kocht. Serieus je moet die parkiet zijn totje eens goed bekijken.

Als moeder doe ik ook maar wat. Kinderen komen met een handleiding en soms slaat die eens over in het chinees. Gelukkig heb ik een echtgenoot met goeie vertaling skills en een schouder breed genoeg om even op te leunen. Achteraf is die misschien wel even nat van het bleitingske maar kunnen we er weer tegen.

augustus 17, 2015augustus 17, 2015

Zondagskinderen

“Is uw kindje op de grond gevallen, mevrouw?” vroeg de spoedarts

“Neen, hij lag daar al”

Oei, dit kwam niet goed over….

“Op de speelmat, te spelen, daarom lag hij op de grond” haastte ik me nog met mooipraten.

Het ene moment was het leuk, jongens samen op de mat en werden er foto’s getrokken.

Een beetje later besloot ik 3 meter verder in de keuken brood te maken. Het moment daarna was het een gebleit ongehoord. Ik ging kijken nog met mijn zakje gist in de hand, Ilja zat geschrokken naast de mat en Linus lag te wenen. De oudste kon moeilijk herhalen wat er was gebeurd. “Hij heeft hard gebonkt”. Oei oei…maar ik heb geen bonk gehoord… Toen ik hem oppakte bleef hij luidruchtig wenen. Soms stopte het wel eens, dan probeerde ik zijn aandacht te krijgen, iets wat goed lukte, ook al zag hij er niet zo supertevreden uit…Even later was het wenen voorbij en leek Linus weer de oude. Ik deed de speelmat voor de zekerheid aan de kant en legde hem in zijn park. Het werd pyjamatijd voor Ilja en ik stimuleerde hem om zich om te kleden. Mijn oog hield ik op Linus die stil maar tevreden was. Nu en dan kwam er toch een schreeuwtje, dat was raar. Ineens weer veel gebleit. Het was geen hongerbleiting, het was geen vermoeidheidsweentje, het was geen ik-verveel-mij-entertain-mij-weentje….het klonk als “ik heb pijn!” Ik probeerde rondwandelen, neerleggen in de zetel en boven hem hangen, hem tegen mij leggen, niets leek echt te werken, het wenen bleef doorgaan. Ik observeerde hem, hij bleef alert. Terug in het park kalmeerde hij, lachte zelfs even. Na een tijdje (Ilja zat al YouTube-filmpjes te bekijken van The Pink Panther) probeerde hij een speeltje te grijpen. Met één hand. De andere arm bleef liggen. Dacht ik dat nu? Of was dat nu effectief zo? Ik gaf het speeltje in zijn andere handje, hij greep het niet. Hoe meer ik keek, hoe meer ik het gedacht kreeg dat hij zijn rechterarm niet gebruikte. Ik checkte zijn vingers, die bewogen (oef). Ik checkte zijn benen, die stampten normaal (oef). Toen ik het armpje even ophief viel het neer op de matras en begon hij te huilen. Er was echt iets mis met die arm. Dacht ik. Mijn gevoel zei: niet goed. Ik zette de Pink Panther op pauze en vroeg nogmaals “Is er iets gebeurd met Linus’ arm?” “Ja, maar het was per ongeluk”. Goed. Tijd om de papa terug te roepen van zijn repetitie en mijn ouders op te trommelen. “Er is iets met Linus’ armpje, kun je komen?” Ik ontkleedde hem om de arm van dichterbij te bekijken, zag niets abnormaals al was ik het niet zeker. Zijn verzorgingstas werd gemaakt, het was bijna etenstijd voor hem, ik zorgde dat ik alles bij had en wachtte. Toen iedereen arriveerde vertrokken we naar spoed. In de wachtzaal lachte Linus naar zijn papa en zolang hij stillag bleek er geen probleem. We werden gelukkig vlug geholpen. Een vriendelijke verpleger begeleidde ons en stelde enkele vragen. De spoedarts kwam ter plekke en voelde aan zijn armpje. Ze deed een bepaalde handeling en riep “Opgelost!”. Blijkbaar was de elleboog eventjes uit zijn plek. Na een enorm bleit-salvo kalmeerde hij. De verpleger legde uit dat ze dit een “zondagsarmpje” noemen. Ik had er nog nooit van gehoord maar was gewoon blij dat het opgelost was. Eens terug op het spoed-bed begon hij weer zijn oude zelf te worden. Lachen, kraaien en blij dat we hem entertainden. Zwaaiend met beide armen vanuit de Maxi-Cosi vertrokken we na vijf minuutjes terug richting thuis. Met de schrik er vanaf, een nieuw verhaal en het voornemen om de mat enkel voor Linus te houden.

Achteraf bleek dat mijn vader aanvankelijk dacht dat Linus iets aan zijn darmpje had. Ik was blijkbaar toch niet zo duidelijk geweest aan de telefoon.

augustus 6, 2015augustus 6, 2015

“Waaroooommm?”

Mijn kleuter heeft er de laatste weken een handje van weg om alles te bevragen. Is het niet “waarom?”, het is “wie woont er hier” of “wie heet die meneer?” (ok, zinsconstructies, daar is nog een beetje werk aan). Nadat alles met 5 waarom-vragen wordt geanalyseerd komt er meestal een nieuwe vraag. Als ik na enkele uren echt een time-out nodig heb van al dat gevraag speelt zich deze conversatie af:

“Ilja, stop nu eens met de hele tijd “waarom” te zeggen”.

“Maar waarom moet ik stoppen met waarom te zeggen?”

Dan is het moeilijk om niet te reageren als volgt:

Omdat mama echt een break nodig heeft van die vraagstukken, omdat ik eens eventjes stilte wil, omdat ik eens wil nadenken over iets anders dan over hoe regen gemaakt wordt, waarom de zon niet schijnt, waarom choco van chocolade is gemaakt, waarom je sterk wordt van melk. Ik wil eens niet mijn woorden wikken en wegen bij de vraag waarom ik ga gaan lopen. Want toen ik de laatste keer antwoordde “omdat ik niet dik wil zijn” voelde ik me niet goed bij dat antwoord en boog ik het om naar “omdat ik fit wil zijn” en fit is gezond, en “waarom is fit gezond”, tjah, omdat je lichaam dan gezond is, “Wat is dat je lichaam”, ja je lijf met je armen en je benen, en ja, jij bent wel gezond ook al ga jij niet gaan lopen. Veelal weet ik ook gewoon het antwoord niet op al die vragen en moet ik “ik weet het niet” antwoorden op “waarom die bloemen roze zijn” of “waarom die meneer daar wandelt op straat” en dan zeg ik wel eens “DAAROM”

“Maar waarom daarom?”

Wat blijkt dus: als je twee van die waarommertjes bij elkaar zet, dan waarommen die tegen elkaar! Dat hebben we gisteren gemerkt toen we niet één maar twee kleuters meenamen naar Bellewaerde. Ineens konden wij weer met elkaar praten en werd het kleutergevraag omgebogen naar kleutergetater op de achterbank (“Mijn papa heeft een grote auto!” “Mijn papa zijn auto is nog veler groter!”). Zalig! (en waarom komt de mamamaffia mij nooit zo’n tips geven? Dat is tenminste handig om weten!)

En om eens helemaal uit de kinderpraat te zijn ging ik gisterenavond nog gaan vrouwenpraten. Jawel, na zo’n hele dag sloffen achter twee kleuters, u mag mij courageus noemen maar het kan toch wel eens deugd doen. Hoe cliché het ook klinkt, maar als vrouwen onder elkaar bezig zijn dan gaat het gesprek toch soms alle kanten uit: van knappe vrouwenfilmsterren (Cameron Diaz werd genadeloos afgeslacht door mijn vriendin) tot knappe mannen (waarbij ik een schokkende ontdekking deed over mijn aandeel in het gesprek: Kurt Rogiers, Louis Talpe viel trouwens niet bij allen in de smaak, tjah, les goûts en les couleurs…), tot Mathias Schoenaerts (niet mijn ding) en Bieke Ilegems (weeral mijn aandeel, nadat ik haar bezig zag in “Vind je lief” ben ik trouwens helemaal weg van haar, Bieke for President!) Mijn vriendin haar nieuwe iPhone werd bewonderd (“oh, maar dat is toch al een schoon hoesje? “ma neen ik wil een mooier!”) en meteen ook getest:

Een instagramlesje (“oh nee, hier zie ik er te bruin uit! Oh neen, niet die, ik zie er ziek uit, oeh dit en oeh dat”) en tien minuten later werd haar eerste foto gepost.

En zo gaan de dagen hier open en dicht.

augustus 1, 2015augustus 1, 2015

100 dagen Linuslove

WAT? Honderd dagen al? Hoe zotvlug gaat die tijd? Especially when you’re having fun. Want fun is het wel, met Linus erbij. Ik zeg altijd tegen mensen die vragen of de baby-periode lastig is: “ja, vooral de eerste zes weken zijn zwaar, daarna zou het altijd maar moeten beteren”. (Als ze mij niets vragen dan zeg ik niets, ik ben anti-mamamaffia die aanstaande ouders graag de kast op krijgt.) Velen zullen mij tegenspreken, zeker diegenen waarbij hun kindje graag wakker is ’s nachts. Maar ook deze keer ging mijn zes-weken-theorie op, ik ben dan ook gezegend met een kind dat al op week 5 begon door te slapen en dat is hij blijven doen tot op de dag van vandaag (niet jinxen, subiet schruwelt hij deze nacht het hele huis samen). Aan de start van zijn vierde levensmaand kan ik alleen maar zeggen: het wordt alsmaar leuker en het gaat altijd beter en beter. Ik leer hem elke dag een beetje beter kennen, want zo’n klein wezentje, dat moet je -net als een volwassene die je voor het eerst ontmoet- leren aanvoelen.

Hij lacht enorm veel en vlug, maar als hij weent heeft dat -net als bij veel baby’s-haha!- een reden. Het hongerbleitingske, dat wil je liever niet meemaken, met onze hoge plafonds kan het nogal weergalmen hier, dan is de brulaap in hem wakker gemaakt. Beware of the beurelmonkey! En beurelen kan hij, vooral als het niet direct komt. Het is ook aan hem te zien dat hij graag eet, met zijn drie maanden weegt hij 7,580 kg en meet hij 66,5 cm. De grootte van een zesmaander dus. We moeten misschien ook niet vergeten dat hij er al 2 weken oud uitzag bij zijn geboorte. Dat was niet niks, die 4,410kg en 53,5 cm.

Het is zalig, die kleine pudding in huis. Ik had nooit gedacht dat ik weer zo intens van die babyperiode ging kunnen genieten, maar het tegendeel is waar. Zijn kleine lijfje tegen het mijne voelen, de lachjes en het gestamp van contentement. Zijn ontdekkingstocht op de speelmat waarbij hij (“yes gelukt!”) supertrots een speelgoedje kan overmeesteren. Hoe hij zijn vuistjes enorm intrigerend vindt (“Huh? Dat hangt hier aan mij? Doet het ook iets?“). De manier waarop hij in je ogen kan staren als je hem op je schouder legt (auch, dingeling mijn hart breekt keer op keer!). Die schouder is ook zijn favoriete plekje om kwakjes melk op achter te laten. Je moet het ergens doen hé.

De mamamaffia had me ook laten weten dat een tweede kindje veel vlotter gaat en je je veel minder zorgen maakt. Ze hadden -voor een keer- gelijk. Het lijkt een veel minder grote aanpassing dan met Ilja indertijd. Uiteraard is het veel drukker, maar dan vooral op praktisch gebied, qua verdeling van de aandacht valt dat precies heel goed mee. Wat het binnen een maand zal geven dat valt af te wachten. Dan is het tijd om terug in de echte wereld te stappen, met een upgrade van mijn taken op het werk dan nog. Alles op zijn tijd, ik blijf er voorlopig rustig onder. Dat is gelijk gebleven.

juli 3, 2015

#Linuslove

We hadden het nooit zo durven dromen. De combinatie van de twee broertjes blijkt wonderwel enorm goed mee te vallen. Waar we vreesden voor jaloezie, negativiteit naar de baby toe of zich buitengesloten voelen, blijkt dat momenteel nog steeds totaal afwezig bij Ilja. Hij is sinds dag één grote broer van Linus en nu 10 weken later voelt hij zich meer en meer verwant. In het begin bekeek hij het vanop een afstand, hij kwam wel eens kijken maar de interesse bleek niet zo geweldig groot. Hij sprak over “de baby”. Nu beseft hij meer en meer dat Linus een echt persoontje begint te worden, ééntje met een karaktertje. Maar hij maakt deel uit van zijn team, en “de baby” heeft een naam! Als we ergens naartoe gaan: “Linus moet ook mee” of als Linus er niet bij is:”Waar is Linus?” Bij het opstaan zegt hij mooi goeiemorgen en bij het slapengaan krijgt ook kleine broer een kusje. Ligt het aan het leeftijdsverschil van vier jaar? Ilja beseft ook al heel goed dat het kleine monstertje nog niet veel kan en dat hij moet wachten tot hij groter is om met hem te spelen. De ruzies zullen dan ook wel niet uitblijven vermoed ik, maar voorlopig geniet ik van mijn twee zonen. Elke leeftijd met zijn charmes.

“En Linus zal dan tandjes krijgen van jou hé mama?”

juni 12, 2015

Housewife and mommy nowadays…

Ik heb hem op de gang gezet, die kleine lawaaimaker van mij. Na een week doorslapen werd ik telkens weer wakker van Linus’ geluidjes die hij tijdens de nacht maakt. Gorgelen, luid ademen, zuchten, eih eih eih. Elk uur werd ik wakker. Aangezien zijn kamer nog niet af is (work in progress) ruimde ik onze hal op en daar slaapt hij nu. Sinds deze week weer zo’n 8 uur aan een stuk. Het lijkt cru zo’n kindje van 7 weken apart zetten, maar het is voor ons beider goed. En ik zweer het, de wereld ziet er ineens veel scherper uit als je na 6 weken onderbroken nachten weer eens 7 uur aan een stuk slaapt. Veel scherper.

Het zonnecrèmeseizoen is weer aangebroken. Ik begrijp niet zo goed waarom deze zonnecrème in Zeeman 3,99 euro kost en dezelfde fles in de Carrefour 17,98 euro kost. Kan er mij dat iemand uitleggen? Is de Zeemanfles minderwaardig?

Ik zat op mijn terras met mijn mannen. Ilja – George en Linus. Het heeft niet lang geduurd, Linus was jaloers. Even later vond ik George verrompeld terug. Hij had als autobaan gefungeerd. Het mag niet zijn, George en ik.

Van mijn schoolvriendinnen kreeg ik deze popup-tent. Ze kwam goed van pas in onze winderige maar warme achtertuin. Het ding stelt zich heel eenvoudig op, een beetje vastplakken hier, een beetje toeritsen daar….maar om het terug samen te krijgen in het bijhorende tasje…das een ander paar mouwen!

Ik vermoed dat het zal eindigen met het gewoon in een grotere draagtas te steken. Want telkens zo’n frustratie, dat is het mij niet waard.

Er werd vorig weekend ook serieus in den hof geploeterd. Met een kind dat op de hal moet slapen zou je denken: doe toch gewoon eerst verder aan die kamer. Maar alles heeft hier zijn redenen. En het zonnetje scheen.

De tuin begint stilletjes aan klaar te geraken voor de zomer.

Aan het lichaam zomerklaar maken wordt gewerkt. Ik ben al redelijk blij hoe het er momenteel uitziet, deels ook omdat ik dacht dat ik nog steeds in zwangerschapskledij ging rondlopen deze zomer. Maar het kan altijd beter en het lopen doet mij deugd.

Ilja en zijn nichtje verjaren beiden op 16 juni. Dat vroeg om een uitstapje richting Plopsaland. Het was zijn eerste ontmoeting met Gert Verhulst en de zijnen, voorheen kozen wij altijd voor Bellewaerde omdat het veel dichter is voor ons en hij tot voor kort nog steeds middagdutjes deed (hij zou er nog doen, zijn batterijen zijn nog steeds soms plat tegen de middag). Op woensdagnamiddag gaan bleek een goeie zet, de wachttijden waren miniem en het weer zat mee. De bijna-4-jarige kleuter was onbevreesd, ging op elke rollercoaster waar hij met zijn sandalenvoetjes in mocht stappen en vond het allemaal geweldig amusant. Missie geslaagd.

Ik vond ook een goed product om ovenplaten mee te reinigen. U ziet het, mijn leven is één en al spanning en sensatie de laatste tijd.

juni 1, 2015

Engeltjes en Meli-bijtjes

Ik schrok mij een accident deze ochtend. Ok, rond 3u was ik even wakker geworden om te merken dat hij nog sliep, rond 4u wederom hetzelfde verhaal (damn you biologische klok) en ineens was het 5u48 en bleek dat kleine monstertje nog steeds in een diepe slaap.

Zeven uren en half na zijn laatste voeding!

-engelengeschal-

HALLELUJA!

Het duurde uiteindelijk nog tot 6u30 tegen dat hij een klein beetje begon te wikkelen. Ik kan alleen maar blij zijn en hopen dat het morgen weer zo is!

Terwijl ik op meneer zijn honger wachtte las ik verder. Er zijn veel dingen die ik niet meer doe, maar lezen blijft. Dit boek leest enorm vlot. Ik denk er net aan dat ik zeker ook nog eens in de bib moet geraken deze week omdat “Vele hemels boven de zevende” daar voor mij klaarligt.

Ik drink koffie tijdens het douchen nowadays. Je kunt nooit genoeg koffie hebben. Dat zouden ze op een koffiemok moeten zetten voor mij.

Tijdens het voorbije weekend kroop ik nog eens in bad. De voedingsnekpijn (gewoonweg pijn door constant in dezelfde richting naar Linus te kijken tijdens het drinken) ging voorbij en er was tijd om mijn haar eens onder handen te nemen. Het heeft niet veel geholpen, enkel een kappersbezoek zal mijn coupe weer kunnen redden.

De mevrouw van kraamhulp kwam vandaag 4 uur langs. Ze heeft gestreken.

En eten gemaakt! Dat -samen met de spaghettisaus die ik zondag kreeg als kraamkost (nogmaals merci An-So!) en een levering van Hello Fresh morgenavond- en ik ben weer gecovered voor de hele week.

En verder: ons Plopsaland-uitje voor komende zondag hebben we verzet. We vermoeden dat er zondag, met zo’n mooi weer, een bom aan volk zal zijn, dat in combinatie met het kustverkeer. Toch ben ik enorm nieuwsgierig, het zal de eerste keer zijn dat Ilja er naartoe gaat, Linus gaat een middagje naar oma zodat we ons volledig op de oudste en zijn nichtje kunnen focussen. Ik vraag me af of ik nog een studio100-nummer ga kunnen verdragen achteraf :-D.

mei 11, 2015

Twee weken oud en al op avontuur

De dingen die al eens voorvallen als je je baby aan het voeden of aan het verschonen bent en dus – uiteraard – gene weg kan:

* De kleuter van bijna 4 die -onder toezicht- zelf zijn boterham met choco mag smeren maar daarbij de chocopot gevaarlijk op de boord van de tafel laat balanceren. Terwijl hij dit netjes probeert terug te plaatsen hapert hij uiteraard aan zijn glas melk waarbij het net niet omvalt. -oef-

* De kleuter van bijna 4 die hetzelfde choco-mes aflikt, gekartelde rand uiteraard tegen de tong. -no harm done – oef² –

* Uw wasrek dat ineens een eigen leven gaat leiden op uw terras. De enige niet-zwangerschapsbroek waar je in kan gaat zo propertjes tegen dek in het gras. – geen grasplekken op te zien – oef ³ –

* Na het boertje even het wasrek gaan terugzetten. Om het tijdens het verversen weer te horen omvallen. -shit-

* De baby van 2,5 weken oud die zijn broekje volmaakt. In zijn verse pamper uiteraard. -shit²-

* De buurman die dringend komt kloppen op het raam terwijl je een bomvolle mosterdgele pamper verschoont. Halfweg hem toch binnenlaten, met een baby met blote kont slingerend aan je arm. Horen dat je helemaal niets elektrisch mag aansteken…er blijkt een gasleiding geraakt bij de wegenwerken voor uw deur. -fuck –

* De brandweer – volledig in hun verpakking en al – die u dringend verzoekt uw woning te verlaten. Niet langs de voordeur, daar is het te gevaarlijk.-fuck²-

* Ik die -lichtjes in paniek- stamelend vraag of ik het kind zijn broek nog mag terug aandoen. Gelukkig, dat mocht nog. -oef-

* Een evacuatie zonder erg, geen huizen de lucht ingevlogen, iedereen ongedeerd.-oef²-

* Even slikken en weer doorgaan. -slik-

* Gelukkig ’s avonds alweer kunnen genieten van een ontspannend warm badje.-aaaaahhh-

april 28, 2015

#Linuslove

Jawel, achter het scherm: een gelukkige vrouw.

Er zijn enkele hevige dagen gepasseerd, heel belangrijke schakelmomenten in ons leven. Ik ga er nu niet uitgebreid en corny over bloggen, de tranen zijn al rijkelijk gevloeid, tranen van contentement weliswaar!

Het was eventjes terug aanpassen. Pamperen, troosten, de kleine babygeluidjes die baby’s zo mooi kunnen maken. Ook de luidruchtige hongerbleitingskes, dat hoort erbij.

Maar die geur….die babygeur….dat is het zaligste op aarde.