Van sommig speelgoed denk ik soms echt oh boy, waarom toch!?

*  De xylofoon.  Hij kan er een volledige slaapzaal op een jeugdkamp mee wekken.  De geluiden gaan van DENG !  DING !  DONGGGG !!!!  maar klinken even schel als een berg oud metaal die in een container wordt gekieperd.

* Het boekje “De Voertuigen” waarin je de geluiden van de desbetreffende voertuigen kan aanhoren mits enige knopjesduwwerk.  Vooral het feit dat het geweldig amusant blijkt te zijn om 43 keer op de auto te drukken maakt dit het meest irritante boekje in de boekenkast.  “honk honk”.

* De tractor die een eindje zelfstandig kan rijden als je hem neerdrukt en vooruit duwt.  Tegelijkertijd maakt hij tractorgeluiden.  Het klinkt alsof ze uw vloer aan het  frezen zijn.

*  De uitschuifbare bellenblazer blijkt tegelijkertijd ook te dienen als majorettenstok, of om tegen je hoofd te krijgen bij een nieuwe zwaaibeurt.

Die ingenieurs bij zo’n speelgoedfabrikanten maken er waarschijnlijk een sport van: “om het irritantste speelgoed maken”.  Wie erin slaagt om ouders het meest te enerveren moet op vrijdagavond geen pot leggen als ze de werkweek afsluiten met een pintje.  Ik wed dat ze ons eens goed uitlachen daar aan hun tafeltje in hun local pub.

Gelukkig hebben we “de jodelende boer op de tractor” van kant gemaakt. . . En te bedenken dat mijn lief nog een kinderdrumstelletje staan heeft  boven, gelukkig zit het nog in de verpakking.  Nog even houden zo.

Mental note: zes januari 2014: dag congé nemen.  De medewerker in het secretariaat van de school waar Ilja naartoe gaat wist me dat te vertellen.  Niet dat ik congé moest nemen, maar dat dat mijn tweede “dag van de bleiting” wordt.  Ik wou het lang niet doen, maar nu heb ik het gedaan.  Ik keek naar foto’s van de peuterklas waar hij binnen een half jaar naartoe gaat.  Ze zijn er precies met zo weinig?  Of lijkt dat alleen maar zo in vergelijking met de kinderopvang waar alle eerste leeftijden door elkaar crossen?  Het kromp maar een klein beetje samen, dat hart van me.  Misschien wordt het toch tijd om er aan te wennen.  Dat hij hier niet zal zijn op mijn vrije middag.  Dat hij ineens op donderdagavond een bloempot zal nodig hebben, omdat we op maandagavond dat briefje hierover niet gelezen hebben.  Of dat hij zal vertellen over zijn juffrouw, die mama waarschijnlijk van de liefdestroon zal stoten.  Misschien ga ik zelf wel een aftelkalender maken TEGEN WANNEER HIJ IN GODSNAAM NAAR SCHOOL MAG!  Als ik zie hoe vlug zo’n monstertje groeit, misschien valt hij helemaal wel niet over zijn fluohesje en zit ik binnen de week zonder “gezonde 10-uurtjes” omdat hij er steeds meerdere nodig heeft in dat groeiende lijfje van hem.  Ondertussen zoek ik een alternatieve route van de school naar mijn huis, om stilletjes op te wenen gelijk een klein kind zonder dat iemand mij ziet.

Bejaarde buurman terwijl ik mijn was buitenhang:

“Het is nog geen zomer hé”

Neen Roger, neen (badhanddoek)

“’t Gaat zeker niet meer zomeren dit jaar?”

We gaan het zien hé. . .(hemd van Pieter)

“De zon, we zien ze niet veel hé”

Waja, neen hé (pyjama van Ilja)

“Die zon, ze zal niet meer komen zeker?”

Ja, kweet het ook niet. . .(onderbroek)

“Ist koud!”

Jaat zeg, echt (kousen)

“Voor de tijd van het jaar!”

’t Is wreed (onderlaken kinderbed)

“Thohoh, ’t gaat zeker een koude zomer blijven?”

’t Is te hopen van niet (slaap-t-shirt)

“We zijn half juni!”

Ja, je zou het niet zeggen hé (trui)

“De zomer mag nu echt gaan komen hoor”

Jaas, jaas (jeansbroek)

Ik, bijna klaar met mijn was:

“Zolang mijn was maar droogt is ’t voor mij goed!”

Ik vermoed, neen, ik ben het zeker, dat ik niet het type persoon voor smalltalk ben.  En met zo’n kwakkelweer ben ik echt tekort aan het schieten in het dezomerkomtmaarniet-praatjes beantwoorden.  Help.  Waarom ben ik niet gezegend met een tatergat en een babbelmond?

 

Je knijpt met je vingers in mijn kaken en trekt zo hard als je kan.  Even begrijp ik de bedoeling niet maar daarna geef je me een zoen, recht op mijn mond.  Een klakkende snotzoen.  Als je me aanspreekt met “mama, wiedie kawaad madaake” en ik antwoord met “wiedie kawaad madaaké?” roep je superenthousiast en volledig begrepen terug “JAAAAA!”  Inderdaad, wij verstaan elkaar.  Soms breekt mijn hart in een triljoen stukken op de meest normale momenten.  Als je ’s ochtends tegen me ligt om je melk te drinken en daarbij mijn hand zo danig manipuleert tot hij onder je pyjamatrui geraakt.  Of als ik je gezichtje zie glunderen na een dag van jou gescheiden te zijn, dat totje, vermoeid maar content.  Ja, ook bij de gedachte dat ik je steeds meer en meer ga moeten loslaten.  Je vader en ik kunnen er soms niet over, hoe je ons leven hebt verandert, verrijkt.  Onze mond kletst open als we merken dat je ineens linken legt die volgens ons voor je kleine kopje veel te complex zijn.  En dan dat vettig lachje van je. . . “wehehahahehe”, je zou zo kunnen spookhuisbandjes inlachen.  Ons kleine monster, een driftbui, een dansje waarbij je op je kont belandt, een beker water die je zonder reden ineens ondersteboven draait.  Ik kan me niet meer inbeelden hoe het zonder jou was.  Sinds je er bent is het hier ook allemaal ondersteboven.

Er is ondertussen al bijna een jaar gepasseerd sinds ik dit schreef.  Ondertussen zijn we binnenkort aan verhuis 4 gekomen en lijkt de tijd volledig aan ons voorbij te razen.  Het moet gezegd zijn dat mijn liefste lief de organisatie van de volledige verbouwing inclusief de problemen (gelukkig bitter weinig), de financiële aspecten (jammergenoeg bitter veel) en alle rompslomp die erbijkomt op zich heeft genomen.  Ondertussen bleef hij gemiddeld 4/5e werken op zijn gewoon werk.  Ik nam vooral het verhuisgeregel, het opkuiswerk in het huis en in de papierboel op mij, tegelijkertijd met de hoofdzorg voor Ilja.  In het jaar dat bijna voorbij is werd hij rechercheur, veranderde ik van dienst, werd Ilja één jaar, kochten we een huis, verkochten we een huis, trokken we in bij mijn ouders en verbouwden ondertussen onze nieuwe woning.  Allemaal alsof het de dag van gisteren is.  Ik weet niet of hij beseft hoeveel hij het voorbije jaar gedaan heeft voor ons en onze toekomst.  Hmm, die echtgenoot van me, hij kan er precies wel wat van.  Het blijft ook leuk samenzijn, ook als de befaamde 7 year itch naderbij komt.  En ja, ook wij maken ruzie.  Gelukkig zijn we beiden niet koppig en passeert het na een goed gesprek.  Elke relatie heeft zijn scherpe kantjes, je leeft tenslotte met z’n twee in een eenheid.  Elk op zijn beurt heeft de ander wel eens gelijk en we zijn beide wel eens in fout.  Het hoeft voor mij ook niet perfect te zijn, perfectie bestaat trouwens niet.  Na 7 jaar voelt het standvastiger dan ooit, maar zoals Leonard Cohen het zo mooi verwoordt: “There is a crack in everything, that’s how the light gets in”, er zit ook bij ons regelmatig een humpdiedumptie in onze route.  Fijn, want dat houdt het interessant.

De peuterpubertijd. Is dat die periode in je leven waarbij je kind één duidelijk woord kent samen met duizenden onduidelijke klanken die wel degelijk in zijn beleving een zin vormen.  Is dat elke dag opnieuw zijn duidelijk woord naar hem toe herhalen? “Neen” gevolgd door “dat mag niet”.  Is dat robbelen in de zetel, nog meer robbelen in de zetel om daarna er terug in de klimmen om weer verder te robbelen?  Dat is vermoedelijk dat moment waarop je het potje uithaalt en je zoon eens laat in zijn blote kont rondlopen “zodat hij gemakkelijker het potje kan leren kennen”.  Daarna mag je als een bezetene het huis gaan pipi-vrij maken.  Misschien staat die van u, net als de mijne, wel graag recht op zijn verzorgingskussen.  Nadat je zo’n vijf keer “poepe zitten” heb gezegd.  Uiteindelijk blijkt die hoogte ideaal om uit het niets ineens een knuffel te krijgen, zalig.  Dat is vragen dat hij iets opruimt, een leuke neen-scène die ontstaat, blijven vragen, getier, blijven vragen, uiteindelijk luid bravo roepen als hij “alle blokjes mooi in de doos deed”.  Of neen, is peuterpuberteit dat moment dat je katteneten uit zijn mond haalt?  Ook het katteneten dat al een halve dag in het potje buiten voor de kat staat te weken in regenwater.  Neen, een peuter in huis, dat is om 21u30 uitgeput, met de slappe lach bij het na-vertellen in je bed kruipen en meteen in slaap vallen.  Ik begin curieus te worden naar hoe het verder gaat met Tengo en Aomame de hoofdpersonages in 1Q84, ze kregen maar weinig aandacht de voorbije dagen.  Maar zij hebben dan ook dit snotneusje (dat ik niet kan kantelen) niet dagelijks in hun leven.