Strange entity

Mijn echtgenoot verklaarde mij net niet zot toen ik zei dat ik de eerste dag van de solden naar Gent ging.  Hij dacht het misschien wel bij zichzelf en terecht, want de regen viel met bakken uit de lucht, gelukkig beschik ik over een goeie winterjas die nog dicht kan vooraan.  Om 10u25 begonnen we eraan.  Vreemd genoeg: geen rijen aan de kassa’s, er moest niet op koppen worden gelopen, er was geen file om op de ondergrondse parkeergarage te staan, we moesten zelfs niet slalommen tussen het volk.  Het was verdacht kalm voor een zaterdag in de winkelstraat.  We speelden slim (zonder dat we het doorhadden, maar soms zijn wij gewoon slim van onszelf, hah!) en gingen om 11u40 al een tafeltje gaan bezetten in een bistro vlakbij de handelsbeurs.  Als enige in het plekje zagen we na een kwartier de hele eetzaal vollopen.  Een biobroodje later (we so healthy….nee het klonk gewoon lekker op de kaart) was het tijd om verder te shoppen.  Voor mijn compagnons was het net iets aangenamer shoppen, zwangerschapskledij is echter niet zo hip en blijkbaar niet zo vlot te vinden in de Veldstraat.  In de H&M zelfs geen te vinden (“Daarvoor moet u in ons filiaal in Lochristi zijn mevrouw” ahja, verban mij maar van de winkelstraat, ik ben niet hip genoeg!)  De volgende soldenperiode doe ik weer lustig mee met het passen en twijfelen.  Mijn buit is echter niet zo spectaculair maar ik ben toch heel tevreden:

Bovenaan van links naar rechts: een pyjama voor de stamper, twee truitjes voor de pratelaar (het andere heeft hij al aan)

Onderaan: Boxershorts en onderlijfjes van Petit Bateau, een jeansbroek voor de miniman van het failliete doch degelijke Mexx.  De cd van Oscar And The Wolf kocht ik vrijdag al maar of 15 euro nu bepaald solden zijn, ik denk het niet.

Ik was toch enorm tevreden van mijn shoppingspree, vooral de Petit Bateau’s vind ik geweldig, ook al omdat ik weet dat ze na Ilja nog een tweede leventje gaan kunnen verrijken.  Merken koop ik altijd in de solden, ik kan er anders geen geld aan geven.  Je kan er niet onderuit: er is een kwaliteitsverschil bij merken.

Bij thuiskomst vielen mijn ogen net niet toe maar dat deden ze twee uur later wel in de zetel.  Ik besloot alleen naar boven te gaan terwijl mijn lief naar schieten en poefen keek (Band of Brothers).  Na een kwartiertje lezen (“Vergeef ons” van A.M. Homes) ging ik in een geweldig diepe soldenslaap om er anderhalf uur later weer uit gekatapulteerd te worden.  Bijna letterlijk al had ik dat toen nog niet door.  “Iets” was gevallen maar ik wist niet wat.  Mijn echtgenoot riep aan de trap beneden “ben jij dat?” Ik had het dus niet gedroomd.  Neeneen, ik was het niet, hier is niets aan de hand, het is misschien in de kamers in opbouw?  Was er een lamp gevallen of misschien een gyprocplaat naar beneden gedonderd?  Het klonk alleszins als zoiets.  Een volledige zaklampcheckup later waren we nog niets wijzer. Het had geklonken alsof iets zichzelf had ontmanteld zonder dat we het ergens konden zien.  Lag er iets op ons dak?  Was er een dakgoot afgebroken (kon goed zijn want dat is onze volgende geldopslorpproject).  Uiteindelijk vonden we niet wat mij uit mijn slaap had gerukt en mijn lief uit de zetel had doen springen van het verschot.  Totdat ik de matras ophefte.  “Lag die middenplank al op de grond?”  Bleek dat ons bed was ingevallen.  Er zijn slechts twee opmerkingen bij dit gebeuren:

1) Ik ben zo dik geworden dat ons bed inzakt

2) Ik slaap zo diep dat ik niet eens merk dat zoiets gebeurt

Om beide feiten kan ik alleen maar eens glimlachen.