Langer over een titel nadenken dan over de inhoud van de post.

Het gaat beduidend beter met me dan dinsdag laatst. De rotdag werd omgekeerd. Ook toen de regering woensdag besliste om de maatregelen nog twee weken aan te houden. Voor mij vallen deze regels mij niet zo zwaar momenteel, ik ervaar wel dat het niet te onderschatten is met constant twee kinders in huis en ik doe ook wel eens van nervous breakdown maar het blijft precies momenteel binnen de perken. Ik ben het ondertussen reeds gewoon dat ze hier constant zijn. Vooral voor mijn werk maakt de lockdown een groot verschil uit en voor iedereen daar hoop ik met heel mijn hart dat alles binnenkort normaal kan worden. Voor personen met een beperking is een vaste structuur nu eenmaal de beste optie. Tegelijk vrees ik om binnenkort weer opgeslokt te worden door de drukte die er pre-corona speelde op het werk, maar daar wil ik niet teveel bij stilstaan. Er waren de voorbije dagen weer enkele momentjes van geluk en kleine neepjes liefde van de kinderen.

• De geur van het regenwater waar de kinderen mee speelden op de koer gisteren. (We vangen ons regenwater op in zo’n buitentonspellement). Door de warmte van de zon op de stenen kwam die typische geur naar boven die je alleen maar kent als “de geur van regen op een hete zomerdag”. Ik wist niet dat je die kon ensceneren.
• Koffie, all day every day. Er vloog gisteren een tas leeg over mijn keukentablet, de koffie droop in mijn kasten waardoor ik tien minuten bezig ben geweest om alles uit te kuisen, maar toch….koffie….
• Linus die tijdens een zoomsessie de slappe lach kreeg toen hij Frankie trachtte te tonen aan onze contacten. Wat ze zagen waren enkel twee opengesperde kattenvoetjes en een verschrikte kattenkop doordat hij het beest zo hoog moest houden.
• Na anderhalf jaar twijfelen, potjes aanmaken en weer leegmaken in YNAB , mezelf wijselijk doch streng toe te spreken om het geld niet uit te geven, blijven dromen, blijven zoeken naar acties heb ik gisteren uiteindelijk toch een noise cancelling headphone besteld. Mens, je wil niet weten wat zo’n aankoop met mij doet. Hij wordt hopelijk vandaag geleverd (althans de mail die ik daarnet nog kreeg). Ik kan honderd redenen geven waarom maar vooral “het is hier nooit stil” is de belangrijkste. Van de twee redenen waarom ik hem niet zou kopen is “wie geeft er nu 300 euro uit aan een koptelefoon” de belangrijkste.
• “Less is more” blijft wel het thema van het jaar. Ook al is dit in strijd met het bovenstaande puntje. Tegelijk besef ik dat ik de laatste maanden vooral meer kwalitatieve aankopen deed en het feit dat ik minder impulsief naar bol.com surf maakt ook dat we ècht veel minder geld uitgeven dan vroeger. Bol.com took all my money last year.
• We boekten onze Nederlandtrip van deze zomer om naar een vakantie in eigen land. Vorig jaar trokken we naar de Kalmthoutse Heide en ook dit jaar gaan we naar dezelfde plek. Ik hou de originele vakantie achter de hand voor een andere keer want ik keek er wel naar uit. Het lijkt me de veiligste optie om geen buitenlandse reizen te boeken. Gelijk hoe had ik met de echtgenoot ook een bongobon verzilverd om tijdens het zomerverlof er nog eens met ons twee op uit te trekken. We zullen zien of die trip kan doorgaan of niet, ik maak er mij niet druk in.
• Na al dat minimaliseren tijdens het voorjaar kunnen we onze wagen binnenrijden in onze garage. Elke duw op het bakje van de automatische poort vanuit mijn wagen voelt als een een overwinning. Het feit dat ik vlotjes kan binnenrijden is het meest onwaarschijnlijke van heel ons declutteravontuur. Onze garage was namelijk jaren en jaren een opslagplaats voor alles waar we geen weg mee konden. Op een gegeven moment moesten we zo hard schuiven met materiaal om tot aan de poort te geraken dat er kleine weggetjes ontstonden. You name it, it was there. Nu zijn er zelfs rekken waar enkel een dekentje op ligt of kunnen we onze modderige wandelschoenen laten drogen op een legplank. Hoofdschuddend blijf ik het herhalen: het is een mirakel.

• In dezelfde trend: de voorraadkast (waar ik het eerder al over had) opnieuw aanpakken. Ook in de kookschuif was het een bijeenkomst van items die over datum bleken te zijn. Ik vond een pakje risottorijst dat al sinds 2015 over tijd was. Voel ik nu wat schaamte? Bwahja, misschien toch een beetje.

• 

• 

• Ik waste mijn ramen en nu zie ik soms niet meer duidelijk of onze achterdeur open staat of niet omdat ze zo proper zijn (speekselmedaille voor mezelf). Het is pas als ik zo iets doe dat ik besef hoe hard het nodig was. Die constante waas die om ons huis hangt bleek dus gewoon lack of householdingskills.

Maar mijn zoetekes, don’t worry, ik verander niet zomaar in een geluksgoeroe. Laat uw wierrookstokken maar in uw hammock liggen. Er blijven uiteraard ook ergerniskes spelen en dat zal nooit veranderen. Wie leeft er dan ook zonder zich eens goed te ergeren?

• Zo erger ik me dood aan mijn laptop. Meer bepaald aan het feit dat hij slakketraag is. Echt, tegen dat deze tank opgestart is is de helft van mijn kindervrije ochtendtijd (6u30 tot 7u15) voorbij. En dat eeuwige blauwe draaiende rondje. Dat rondje staat symbool voor alles wat rottig is in het leven.

• De overdosis lawaai door tractors op de velden in de buurt, verbouwingen aan beide kanten naast ons huis en meeste van al: het feit dat we bij het maken van onze kinderen hun volumeknop zijn vergeten te fabriceren. Echt, die twee gasten maken lawaai voor tien. Straks krijg ik de politie aan de deur op verdenking van samenscholingen in de tuin.
• Een veel te dik fictie-boek. Ik lees Grand Hotel Europa en dat is zo danig dik dat ik gewoonweg al weken aan een stuk erin bezig ben. Pas op, het is een geweldig boek maar het feit dat ik enkel fictie lees voor ik ga slapen zorgt ervoor dat het eindeloos doorgaat. Ik verlang naar andere personages.
• Mijn vel. Doordat ik al enkele weken in behandeling ben voor hormonale schommelingen in combinatie met de paaseieren van vorige week is mijn vel momenteel een ramp. Een mijnenveld zou je het kunnen noemen. Terug naar de puberteit dan maar?