Smelt de boter en de chocolade au bain marie.  Geen probleem gasten, kom! Ondertussen mixte mijn hulpkok de eieren met de suiker en zocht ik de bakvormen uit.  De chocoladetaart smaakte als één grote brok pure chocolade en voelde ook zo op de maag jammergenoeg.  Twee uur later was ik nog verzadigd van het stukje dat om en bij de grootte van een groot scrabble-stuk had.  En dat was nog niet het grootste probleem…de au bain marie-techniek heeft zijn sporen nog nagelaten in het keukengerei…de bovenste pot bleef echter steken in de onderste pot.  Blijkbaar kon ik door dit systeem toe te passen op potjes die onvoldoende verschillen van grootte van elkaar, een soort vacuum maken??  Hoe is dat in godsnaam mogelijk…Het is absoluut niet meer te doen om die twee potten uit elkaar te halen, trekken, sleuren, kloppen met het hele ding op alles wat een klop kon verdragen, niets hielp…next step: technische dienst? Of eerst eens de challenge aan de andere collega’s laten?

In colruyt gisteren vond ik enkele rode prijs artikelen die daarbovenop nog eens aan –50% stonden.  Alright!  Als er iets is wat mij altijd aantrekt dan zijn het solden natuurlijk.  Het ging voornamelijk om speelgoed en kalenders en brol voor in huis.  De ideale voorwerpen om solden op te doen dus, brol.  Vanalles gevonden en gelukkig nog veel teruggelegd ook.  Deze morgen bij het wisselen van auto’s kwam Pieter nog al mijn koopjes (die uiteraard weer in de auto waren blijven liggen) binnenbrengen en was het weer zelfvoldaan gevoel all over.  Een kinderzwembadje met disneyfiguren op (ik weet dat ze van de Lion King zijn maar vraag me niet hoe ze heten, Balou de beer?  Simba en een grètend everzwijn?)  Op de doos een mama (vermoedelijk net 20 jaar) lachend naast het zwembadje en een veel te groot kind dat in mijn ogen liever kattekwaad zou uithalen dan te poseren in dat plastic geval.  Maar vooral, de rode prijssticker, geplakt over de originele witte prijs en met nog eens de 50% sticker erover.  En dan kan ik het niet laten om te kijken…pruts pruts de bovenste sticker met 14,50 euro eraf om te zien wat de originele prijs was voor ze in rode prijs ging….–> 14,95 euro…groovy!  Gelukkig stond het nog aan –50% want ik vond 14,50 euro al spectaculair en ging het zwembadje waarschijnlijk ook gekocht hebben zonder de solden.  En batjes dat ik ging gedaan hebben!  0,45 eurocent goedkoper…

Er is zoveel waarmee je mij kan plezieren….: cupcakes – chocoladetaart met slagroom – koekjes met crème vanbinnen – limoenbavarois – chips met zoutsmaak – mallow cakes (aldimerk of milka, tis allemaal gelijk) – suikerwafeltjes – broodpudding met rozijntjes – appeltaart met een laag geleie vanboven  – pistachenoten die vlotjes opengaan – rijstpudding zonder fruit derin – fruittaart met patisseriepudding binnenin – chocomousse – macaroni met kaas en hesp – Leo Go – jeroen meus-wafels – zure spekken waarvan het water in je mond loopt – kroepoek die op je tong blijft plakken – zoetekoeke met een stuutje – vanillepudding met een speculoosje derin – …  ik moet alleen de weegschaal en het schuldgevoel onder tafel kunnen praten…

 

Eén dezer dagen (liever vandaag dan maandag natuurlijk) valt deze in de brievenbus!

Eén van mijn favoriete cd’s van eind de jaren ’90.  Ik heb hem eigenlijk enkel op cassette gehad en moest ik goed beginnen zoeken dan zou ik het ding waarschijnlijk nog ergens terugvinden.  (misschien in de auto, wie zal het zeggen).   Voor een cd die 14 jaar oud is vind ik hem nog steeds heel hedendaags klinken.  Het zou waarschijnlijk terug zo goed aanslaan.  De videoclip vind ik enorm amusant.  Misschien maakt men de dag van vandaag nog steeds zo’n leuke videoclips, ik zal het niet zeggen want Jim-TV of TMF staat hier nooit op.  Ik word nerveus van al die pop-ups op het scherm en die sms-“taal”….noemen ze dat volwassen worden?

Een zelfgemaakt hemd…dat heb ik gisteren vastgehad.  Ik moet zeggen, het trok op niet veel.  In tijden dat er van alle soorten zelfgemaakte kleren over het facebooknieuwsoverzicht rollen mag men al eens vergelijken hé.  Ik zie prachtige kleren verschijnen, mooie turnzakjes en originele pennenzakken.  Een mens zou terug naar school willen gaan om daar uw stylo’s in te steken…(of toch nu nog niet…misschien later).  Jaloers, dat is mijn gevoel daarbij.  Niet stekend jaloers, maar vooral zwaar onder de indruk.  Tegelijkertijd weet ik dat het niets voor mij is om zelf kleren te maken.  Tijdens de opleiding moesten we tijdens een crea-tweedaagse (oh de horror!) zelf een pop maken inclusief de kleren.  De grootste frustratie van die vierjarige opleiding was het moment aan de naaimachine waar “den draad” absoluut niet wou doen wat ik hem vroeg.  Het ding ging binnen de kortste keren zijn eigen gangetje op het enige lapje stof dat paste bij mijn bompapop.  Toen bompa de pop na twee dagen zwoegen en zuchten eindelijk klaar was dan stond ik ermee.  En nu, een poppenspel spelen?  Met één pop?

Marbels’ haar kammen…het is altijd een avontuur op zich.  Ze begint met rondjes te draaien waardoor de lange fakken vastpakken een onmogelijk opdracht is.  Als ik met de borstel over haar hoofd kam dan gaat het beter..”prrrr” “prrrr”, kopjes geven, rond mijn benen draaien.  Het begint iets vlotter te gaan en uiteindelijk kan ik aan de flanken beginnen en over de rug, om zo te eindigen bij de staart.  En dan is de eerste laag al gekamd….de 148 andere lagen, dat is een ander verhaal.  Als ik de borstel dieper in de vacht duw om de opkomende klitten tegen te gaan is het al goed en wel, zolang ik niet teveel achteruit trek.  Want ineens is het “TJAKA!” een stel kattennagels in je hand!  Auchiewawa!  En dan heb ik het nog niet over die keer dat we ze in bad gingen steken….

“Morgen ga ik eens goed het kot kuisen!  ’t Is hier een mesthoop!”.  Dat hoorde ik mezelf zeggen, gisteren, nog vol goeie moed…Maar vandaag is het PATAT!  Een klopke van de voorbije week bijna niet te slapen en 20 uren te werken in het weekend.  Gelukkig is de kleine Mustie heel braaf en kan ik hem mooi in zijn parkje laten spelen want de opruimwerken verlopen maar met een slakkengangetje en overal waar ik kijk zie ik wel iets dat moet gebeuren.  

“Morgen, als je thuiskomt van je werk, dan ga ik gaan lopen!”  Damn…nog maar eens ik, nadat ik mijn eigen stramme benen vervloekte….als ik één van de twee plannen kan uitvoeren ga ik al tevreden zijn…of een half plan van de twee…

Schuif- en draaideuren…wie heeft dat eigenlijk uitgevonden?  Het is altijd iets daarmee.  Ofwel werken ze niet en sta je daar met een deur die niet meer toe of -in het slechtste geval- open kan, ofwel werken ze te goed en wil je nog passeren terwijl het ding beslist om toch al te sluiten terwijl je erdoor loopt.  Als zoiets gebeurt schiet de daver altijd op mijn lijf!  De deur beslist om te sluiten en ineens beseft ze dat er iemand doorloopt waardoor ze vlug weer openschiet.  Maar wat als zo’n deur eens een offday heeft, word ik dan verpletterd tussen twee glazen wanden?  De grootste gruweldeur is die van Delhaize in Ieper. Zo’n draaideur waar je met een winkelkar in kan meedraaien!  Horror! Toen ik deze week even een break nam van het ziekenhuis om een paar inkopen te doen was het weer prijs.  Er staat dan iemand voor mij te wachten om in die draaideur te gaan met de kar, haar ticketje te bestuderen (als je voor de opening van de draaideur staat moet je enkel kijken naar die deur, nergens anders!)  Als de opening er dan aankomt doet ze op haar duizendste gemakje om daar in te voegen, want ze had het pas gezien toen de deur alweer halfweg was!  En dan moet ik opletten om niet vermorzeld te worden terwijl ik me nog vlug erachter moet haasten!  Dan sta je daar helemaal gefrustreerd en om je helemaal gek te draaien stellen ze nog eens winkelwaren tentoon in de tussenschotten van de deur.  Alsof ik dan tijd heb om daarnaar te kijken, ik moet opletten dat ik mijn eindstation niet mis als die rondkijkster voor mij teveel interesse heeft in de miljoenste smurfenactie!

  Hiermee is mijn dag alvast goed gestart!

Shit!  Dat is het juiste woord voor de voorbije dagen!  Toen ik toekwam op de spoed bleef Ilja echter zijn vrolijke zelf, de pediater kon het bijna niet geloven: na zo’n helse week in de pamper, toch nog zo’n blij ventje erin te zien.  Ondertussen zijn we beiden al bijna 48 uur hier en saaier dan het ziekenhuis bestaat niet denk ik.  Ik wissel er graag een les statistiek voor of een saaie lezing over dementie.  Het ziet ernaar uit dat we hier vastzitten tot vrijdagnamiddag volgens de vriendelijke verpleegsters…bummer!  Vreemd genoeg heb ik hier vanalles om mij bezig te houden, boeken, internet, tv, tijdschriften, maar niets lijkt me te interesseren en de frustratie van het vastzitten wordt alsmaar groter.  Ik hoop dat ik van mijn leven niet langdurig moet opgenomen worden in het ziekenhuis, want ik vrees dat ik dan een depressie doe!  Ilja trekt het zich gelukkig niet te straf aan.  Hij blijft lachen en de harten van de vrouwen stelen.  Ook het infuus vindt hij fantastisch om in te bijten en zichzelf in te wikkelen…waarom kan ik mij zo niet bezighouden??