Ohja, het geboorteverhaal wil ik zeker nog eens kwijt.  (Wie niet van VijfTv-verhalen houdt: stop nu maar met lezen.)  Al is het maar omdat het nog zo vers in mijn geheugen ligt en ik het graag neerschrijf voor het een beetje met een keer verdwijnt.  Net zoals zoveel andere dingen die ineens vervaagd lijken.

De uitgerekende datum werd overschreden op maandag 20 april.  Waar ik al de hele zwangerschap dacht dat ik vroeger ging bevallen -de nestdrang was echt aanwezig deze keer, het bestaat dus wel degelijk- bleek na de eerste monitoring en een onderzoek dat het helemaal nog niet gunstig was om op 20 april te bevallen.  De gynaecoloog zag de ontgoocheling in mijn ogen, mijn courage was het weekend ervoor helemaal de dieperik in gegaan omdat ik zo enorm vermoeid was die laatste week.  Ik sliep waar ik stond.  De paasvakantie zal er misschien ook niet veel goed aan gedaan hebben.  De baby bleek al meer dan 4 kg te wegen volgens de echo.  We kwamen overeen om de woensdagavond de bevalling in te leiden indien die niet natuurlijk op gang was gekomen uiteraard.

Hoewel de inleiding mij afschrikte, was ik toch blij met het vooruitzicht.  De dinsdag kuiste ik zelfs nog heel ons huis, ineens bleek ik energie voor twee te hebben in plaats van een halve te zijn omdat het kleintje zoveel van mij vroeg.

Woensdagavond rond 22u gingen we -ik ietwat nerveus- naar de spoed voor de opname.  Er werd een eerste pil opgestoken.  Volgens de vroedvrouw kon het nog zeker tot de dag erop duren alvorens de weeën op gang gingen komen.  Ik had mij alvast voorzien met een libelle, een flair en een story.  Het perfecte leesmateriaal om je gedachten op brainless te zetten.  Ook mijn leesboek en de televisie waren voorhanden, no way dat ik daar naar het plafond ging liggen staren.

Om 01u begon ik toch al weeën te krijgen.  Kleine weetjes, die heel erg welkom waren, hoe vroeger ze kwamen, hoe vroeger de geboorte misschien?  Ik liet niets weten aan Pieter die naar huis was gegaan om te slapen, het had echter geen zin om daar met twee onze slaap te laten voor iets dat misschien helemaal nog niet ging komen.  We spraken af dat hij om 6u ’s morgens terug zou komen naar de arbeidskamer.  Ik kon tijdens de weeën zelfs nog eventjes slapen, misschien een uurtje.  Tegen dat hij terug was ving ik al heel regelmatig weeën op.  Mijn vriendin had me verteld dat zij zich tijdens haar bevalling boven de pijn trachtte te plaatsen.  Ik besloot het ook te proberen en mijn gedachten te kanaliseren naar andere plekken.  Ik dacht aan Ilja en zijn broer later, hoe ze samen ijsjes zouden eten op de vensterbank.  Aan Ilja en zijn broer, hand in hand lopend door het park.  Aan Ilja met zijn onderbroek op zijn hoofd, hoe hij zo’n dingen zijn broer zou leren, ik zag het allemaal voor me gebeuren alsof ik zelf in de toekomst stond.  Een heel eigenaardige ervaring.  Mijn lief hielp me hierbij door foto’s van Ilja te tonen op de iPad of op zijn gsm.  Iedere foto gaf me een nieuw toekomstperspectief.

Na twee uren lukte dit echter niet meer.  De weeën kwamen zo danig hevig en vlug na elkaar dat ik tussenin bijna geen adem meer kon halen, laat staan gedachten verzetten.  Ik had op voorhand met mijn gynaecoloog afgesproken dat ik epidurale verdoving ging krijgen als het niet meer ging.

Na onderzoek bleek ik 7 cm opening te hebben.  Ik vroeg de vroedvrouw hoelang het nog zou duren.  Ze kon er geen antwoord op geven.  “Het kan tien minuten zijn, het kan drie uur zijn…” Ik vroeg de anesthesist.  Hij kwam quasi meteen, dat gaf me enigszins weer courage, want deze chiller was helemaal niet meer zo chill op dat moment, integendeel, ik was paniekerig, zo’n pijn had ik nog nooit ervaren en hoewel ik wist dat het het allemaal waard was kon ik maar moeilijk de dingen nog helder zien.  De vroedvrouw sprak op mij in “Kalm, ik kan je hierdoor loodsen maar je moet meewerken en vooral rustig blijven, het was toch je wens om geen epidurale te gebruiken!” (euh…neen, dat was niet zo afgesproken, maar soit, ik had de courage niet om op dat moment te discussiëren).  Ik dacht even na over de “drie uur” als antwoord en vroeg toch een prik.  Mijn rug werd ontsmet, ik moest mij mooi rechtzetten, hell dat lukte zelfs niet met die weeën, ik moest mooi stilzitten (lukte ook niet) en tussen twee weeën ging het gebeuren.  Toen ik dat allemaal had bereikt kwam de anesthesist zich voorstellen en uitleggen wat er ging gebeuren.  Dat leek 45 minuten te duren, in de echte wereld was het een kwestie van seconden  “Fuck!” riep ik “doe gewoon voort!” ik had die uitleg helemaal niet nodig, ik had het al meegemaakt de vorige bevalling.  Tegelijkertijd brak mijn water.  De vroedvrouw zei “wacht, ik ga nog even onderzoeken voor we prikken”.  Wat ze daarna riep was een godsgeschenk.  “Negen centimeter!  Je bent er !”  Zowat instant was er iets dat ik bij anderen alleen nog maar had van horen vertellen (zoals eerder gezegd, mijn eerste bevalling was ik epiduraal verdoofd): Persdrang!  Amaai, wat was me dat zeg.  Ik had het gevoel dat het kindje gewoon uit mij kroop, en toen ik naar de perstafel mocht verhuizen hield ik zelfs mijn handen klaar om het op te vangen “Hij zal eruitvallen” riep ik.  Man toch, ik was toch wel helemaal high dat moment.

Zo’n 15 keer persen later was hij er.  Linus.  Ik had een kind op de wereld gezet.  Van deze keer kan ik het echt letterlijk nemen, zo’n intense ervaring, lichamelijk en mentaal.

Achteraf was ik blij dat de epidurale verdoving niet was doorgegaan, zeker omdat er tussen het ontsmetten van de rug en de effectieve bevalling nog geen tien minuten zaten.  Deze beleving ga ik nooit meer meemaken (serieus, tijdens de weeën heb ik het nog eens luid en duidelijk aan mijn liefje laten blijken: NOOIT een derde kindje, nooit, ook al was dit al eerder beslist).

De anesthesist die was afgedropen belde even later nog op naar de vroedvrouw om te horen hoe het was met de dame die nogal veel “fuck” riep.  Oepsie.  Soit, een barende vrouw mag al eens iets meer denk ik dan.

Al bij al kan ik wel van een prachtige bevalling spreken, in 8,5 uur, samen met het goeie team van het verloskwartier, mijn nieuwe gynaecoloog en zijn assistente.  En uiteraard: mijn echtgenoot die zelf onder de indruk was van mijn paniek maar toch alles mooi onder controle hield.  Weer een verhaal voor in ons 9-jarige boek.

Knal op de lens zat hij. Met zijn mannelijkheid volledig tentoongesteld op de echo. Net als zijn broer indertijd. Dat het dus een jongetje wordt/is, ons tweede kindje. Ik dacht dat ik er meer moeite mee ging hebben maar ik ben zo blij dat alles goed gaat met onze baby, dat hij goed groeit en dat de dokter steeds “perfect” kan zeggen. Dan ga je drie mannen in je kot hebben, zegt mijn liefste. Inderdaad. Hoewel Ilja al de hele zwangerschap beweert dat hij een zusje zal krijgen had hij er weinig moeite mee om die klik te maken. En dat brengt ons back to square one. Een naam zoeken….En neen, het wordt nog steeds geen Paul. Als het van zijn broer afhangt heet hij “Tali”. Ok, definitly back to square one dus….

En hoe is het met de buik?  Wordt veel gevraagd de laatste tijd.  Dik.  En rond.  En er wordt al eens aan de wand geklopt.  En soms pijnlijk want het kind lijkt soms op twee dagen tijd ineens meer plaats te vragen.  Ik heb soms het gevoel dat mijn lichaam niet goed mee kan.  Alle kilo’s die ik er het voorbije jaar mooi afkreeg zijn alweer talrijk aanwezig, maar aan de andere kant hoef ik niet te klagen.  Mits voldoende rust kan ik blijven werken en de dingen blijven doen die ik graag wil doen.  In powernaps ben ik nog beter geworden de laatste maanden.  Soms doe ik een tukje van 20 minuten en kan ik er weer helemaal tegenaan.  Voor twee uren dan toch, want dan ben ik alweer moe.  Cliché cliché, maar het hoort er allemaal bij.  Voor de rest hebben we nog maar weinig voorbereidingen getroffen laat staan beslissingen genomen.  Zoals “doen we een babyborrel of hebben we daar geen zin in” of “hmm, hoe gaan we het kind zonder voorlopig geslacht noemen” (nog steeds een moeilijke kwestie).  Wie als meter en peter wordt gevraagd, dat is besloten, maar de gekozenen in kwestie zijn nog niet op de hoogte.  Wat ik me wel afvraag:  waarom willen mensen ineens allemaal ongevraagd hun horrorbevallingsverhalen vertellen?  “Die van mij was veel te vroeg” “Die van mij was spoedkeizersnede” “Die van mij is 10 dagen overtijd gegaan” “De mijne woog 5 kg en scheurde mij volledig open”.  Great.  Ik doe als vier jaar geleden en staar iedereen het zwijgen op.

Wat ook opvalt: de mensen die nog twijfelden of ik al dan niet zwanger ben, die durven nu eindelijk zeggen “ah, mag ik proficiat zeggen?”  Het zou precies eigenaardig zijn moest ik ineens zo’n buik krijgen van dikkigheid. 

Op het werk werd positief gereageerd door de bewoners met typische en atypische vragen:

“Heb je dan ook zo’n rare broek aan?” Ja en ik heb er een hele warme buik door.

“Hoelang ben je nu al zwanger? Drie weken?” Doe er maar 17 bij.

“Slaapt de baby nu?” Kweenie vraag het eens. “Elaba!  Slaap je?”  Geen reactie “Slaapwel hé”

“Wie is de papa?  Is dat je man?” “Is je man blij?” Ja, alléé ik hoop het toch.(dat hij blij is, dat hij de vader is kan alleen hij hopen 🙂 )