Ik steek even het wijfTV-alarm aan, onderstaande post is wederom te vrouwelijk om een gevarieerd publiek aan te spreken.  Just saying.

Flashback naar 20 juni 2011, mijn laatste dag in de materniteit na de bevalling van Ilja.  De gynaecoloog vroedvrouw vroeg me bij mijn vertrek of ik ervoor koos om mijn hechtingen te laten verwijderen.  Of maakte ik liever een afspraak bij de dokter om dat te laten doen?  Hell, alles wat ik kan achterlaten laat ik liever achter.  Dus stapte ik -blij met mijn praktische keuze om niet meer naar de dokter te moeten tjoolen- binnen in het kamertje waar die dingen verwijderd gingen worden.  “U voelt het eventjes” zei ze op zijn Hollands, want het was blijkbaar een Hollandse vroedvrouw, dit louter ter info want wij praten niet in termen van “u voelt het eventjes”, wij zeggen “tkud e bitje zjer doen”.  Misschien was het dan toch beter geweest dat iemand mij zei “tkud e bitje zjer doen” want tien seconden later tierde ik de gang samen.  Als dat “eventjes voelen is”, dan weet ik niet wat die vrouw zou bedoelen met “dit doet eventjes pijn”.  Misschien dat ze dat zegt als je een kind perst?

Soit.

27 april 2015.  Na mijn tweede bevalling werd mij uiteraard opnieuw de vraag gesteld:”wou ik mijn draadjes laten verwijderen of koos ik ervoor om te wachten?”.  Naar dat moment had ik tegenop gezien.  Vier jaar waren niet voldoende om te doen vergeten hoeveel pijn ik de vorige keer had gehad en ik moest mij echt slepen naar datzelfde martelkamertje.  Als ik weet dat ik pijn zal hebben bij een behandeling dan lijkt het alsof ik ter plekke ga doodvallen.  Ik stel het mij altijd veel erger voor dan het is, zodat ik achteraf kan zeggen “hoh, het viel precies nog mee!”.  De assistente vroeg of haar stagiair erbij mocht zijn.  Ik wist het precies niet zo goed.  Er was iets aan die jongen (want dat was het nog, een jongen) dat mij tegenzat.  Was het zijn verveelde blik, was het zijn jonge uiterlijk.  Ik had net iets teveel mijn benen moeten openen voor Jan en Alleman dat ik dat echt niet meer zag zitten.  Sorry stagiair, normaal gezien vind ik dat niet erg, maar deze keer zat mijn humeur al onder nul wegens de pijnlijke vooruitzichten.  Het wordt dan ook steeds erger en erger met mij, als ik weet dat ik ga pijn hebben dan bouwt die stress zich altijd maar meer en meer op.  Tegen dat het dan zover is ben ik al aan het zweten en kan ik al bijna geen woord meer uitbrengen van de zenuwen.  De assistente had drie draadjes te verwijderen (met een kind dat 4,410 kg woog schijnt dit nog mee te vallen).  In een wip was ze klaar.  Deze keer werd er niet getierd, alleen even genepen met de ogen.  Opgelucht verliet ik de kamer, dat dit het laatste onderzoekje was op de materniteit zal er ook wel toe gedaan hebben.  De stagiair stond in de gang te wachten, ik wou me nog verontschuldigen maar hij stond -leunend en met één voet tegen de muur – te smartphonen, van mijn opgeluchte gezicht kon hij niet meegenieten.

1 juni 2015.  Gisteren dus.  Zes weken na de bevalling ging ik terug naar de gynaecoloog voor mijn postnatale onderzoek.  Zwanger en pas bevallen is het al helemaal geen issue meer om telkens uw broek af te steken voor de gynaecoloog, de vroedvrouw, de assistente, de stagiaire van dit, de stagiair van dat.  In de materniteit zou je bijna voor de poetsvrouw je broek afdoen.  Je doet het gewoon zonder nog bij na te denken.  Maar zes weken zijn voldoende om weer een schaamtegevoel te krijgen.  Net nu al dat getoon eindelijk voorbij lijkt mag je er weer aan beginnen.  Gelukkig ken ik mijn dokter al jaren.  Toch was het gisteren weer even vreemd.  Na zijn onderzoek werd allerlei alaam bovengehaald.  En toen maakte ik de slechtste keuze van die avond: ik vroeg wat hij van plan was.  “Niets ernstig, gewoon even de draadjes verwijderen”.  “DE WAT?  Daar zitten toch geen draadjes meer?” Ik moet er geen tekening bij maken, er was enige paniek te voelen daar met de beentjes wijd open. “Ja toch wel hoor, inwendig zitten er nog enkele draadjes, doet geen pijn hoor…” U-huh!  Geen pijn?  We kennen dat al.  Geen pijn.  Drie kleine kreetjes later was het klusje geklaard.  Hij toonde trots zijn veroveringen, geklemd tussen die venijnige schaar van hem.  “Dat zijn hele dikke draden daar binnenin, dat moest er nog uit, maar ik heb ze!”. Ik wenste hem nog net geen proficiat.  Toen ik van de tafel kwam moet ik lijkbleek geweest zijn, het zweet liep over mijn rug, hij vreesde even dat ik strike ging gaan.  Hij niet alleen, zo voelde het ook even.

Met een voorschrift voor extra vitaminepillen (“Want zo’n fysieke reactie op zo’n klein onderzoekje, je zit waarschijnlijk met een tekort meiske”), draadloos en verder goedgekeurd ging ik naar buiten.  Het werd nog maar eens bevestigd: het is nu echt gedaan met kinderen kopen!

Binnenkort organiseren we een familiefeestje voor de geboorte.  Niet echt een babyborrel, meer een familieborrel.  Dat maakt het uitnodigen echt veel minder moeilijk.  Je hoeft geen lijn te trekken van “wie nodig ik uit en wie valt uit de boot”, iedereen die op de één of de andere manier familie is aan Linus is uitgenodigd.  Linus kreeg alvast een geweldig knappe outfit cadeau van onze overbuurvrouw, en voor mijn oudste zoon ging ik gisteren shoppen bij JBC.  Het was een berekende gok, JBC is nog graag open op een feestdag.  Het moest passen dat ze ook nog eens solden plus extra kortingen deden tijdens het hemelvaartweekend.  Sinds enkele maanden laat ik hem kleren passen voordat ik ze koop.  Best dat ik het deze keer ook deed, want de maat waarvan ik dacht dat hij ze droeg bleek te klein te zijn.  Niettemin vond ik 4 stuks voor iets van een 40 euro, ik deed 62 euro profijt en Ilja staat alvast helemaal in het nieuw.  Ik hoef er geen tekening bij te maken dat ik -de soldenfreak- weer helemaal in mijn nopjes was met al die korting.

Zelf paste ik ook enkele stukken, ik kan ook wel een beetje nieuwe kleren gebruiken.  Dat stond al vast voor de aanslag op mijn lichaam, veel stuks hebben ofwel gaatjes of zijn versleten van het vele wassen.  Ik ben ook van plan om mij iets minder casual te gaan kleden, iets met 33 worden denk ik.  In JBC paste ik alvast een zwarte jumpsuit.  Ik was al een tijdje nieuwsgierig naar hoe zoiets mij zou staan en vroeg daarbij de mening van de verkoopster.  Niet alleen waren de broekspijpen veel te lang (maat XL is nochtans mijn maat met mijn 1m78), de dame in kwestie vond het helemaal niet geslaagd.  “Dat is het niet hoor meisje” zei ze beslist.  “Je bovenlichaam wordt verkort en je heupen worden in de verf gezet”.  Toen ze het zei kon ik haar alleen maar gelijk geven, het flatteerde niet.  Ondertussen wacht ik ook een bestelling bij Zalando af met een andere jumpsuit, eens zien wat dat geeft.

En vandaag -net nadat ik in de Studio100winkel JBC de kassa spijsde- lees ik dit in de krant:

Het heeft lang geduurd voor ik mij een mening over Louis Talpe kon vormen.  De meeste vrouwen vinden hem een hunk eerste klasse.  Ik heb het nooit echt geweten.  Ik zag hem in Mega Mindy, in De Ridder en nu volg ik ook Spitsbroers.  Het is sinds zijn prestatie in Spitsbroers dat ik hem leer appreciëren.  He had to grow on me.  Toch neemt het niet weg dat hij “een muile om op te kloppen” heeft.  Ik wed dat hij met die grijns veel barfights heeft ontlokt, en als het geen barfights waren, dan misschien wel catfights.  Want ok, ik ben er eindelijk uit: het is een knappe man.  Een grote man ook, en laat dat nu net iets zijn dat ik heel aantrekkelijk vind – hence the husband!

Ik volg niet alleen Spitsbroers, ook Mijn Pop-Up-Restaurant staat weer op mijn digicorder.  Dinsdag en donderdag!  Ik heb geen voorkeur voor een restaurant, maar het koppel that we loved to hate is er reeds uit.  De Thomas met zijn Alexia.  Die kerel – daar ergerden wij ons dood aan, maar sinds ze eruit zijn is het iets minder amusant, want realityTV kijken is net iets leuker als je je een beetje kan ergeren vind ik.

Van Liselotte word ik echter heel gelukkig.  Haar droge humor, haar présence, de manier waarop ze zich uit moeilijke situaties lult, machtige vrouw!

Ook de geheime recensenten van deze week waren hilarisch

“De Boxy’s”.  Alsof ze één persoon zijn die zich heeft opgesplitst.  Symbiotische relaties, ze bestaan.  Tweelingen die tot op het einde van hun dagen dezelfde kleren dragen….ook dat bestaat blijkbaar nog.

Eva schreef er deze week ook al over: rolmodellen.  Letterlijk misschien, ons model met een extra rolletje.  Ik ga er niet onnozel over doen, ik heb zelf een rolletjesmodel.  Ik ben 1m78 en weeg 77kg.  Ondanks het lopen en het opletten wat ik eet blijf ik overschotjes hebben.  Volgens “de boekjes” komt het bikini-seizoen eraan.  Wel, ik heb nog nooit een bikini gedragen.  Ik bezit geen bikini.  Ik ga steevast voor een gesloten badpak, en dan nog alleen maar in het zwembad, er zou geen haar op mijn hoofd eraan denken om elders zoiets te dragen.  Ooit hoorde ik een knappe, ultragespierde dame zeggen dat ze schrik had om zich in bikini te vertonen omdat ze 5 striemetjes op haar heupen heeft.  Serieus, het waren er 5, ze heeft ze getoond.  Ik wou haar mijn buik tonen om haar een hart onder de striem te steken maar ik was te laf.  Mijn lichaam werd getekend door mijn zwangerschap, daar is geen ontkennen aan.  (Net als de vroedvrouw die de verloskamer binnenkwam en luidruchtig riep “amaai, uw kleine heeft ook nogal zijn handtekening op uw buik achtergelaten, great, just what i need, vreemd dat je tussen al die pijn en dat zweten zo’n dingen toch nog onthoudt)  In Flair “my body and me” zie ik dames met mijn lengte die 20 kg minder wegen, ze blijken ook over complexen te beschikken.  Ken ik eigenlijk iemand die geen complex heeft over zijn of haar lichaamsbouw?  Ik hou van de gedachte “love your body” en zoals de natuur het je gegeven heeft of hoe het in de tijd is geëvolueerd, ik wil die gedachte ook met me mee dragen.  Maar als ik eerlijk ben tegenover mezelf dan wil ik magerder zijn.  Ik wil geen rolletjes zien over mijn broek, ik wil geen bommaslips dragen.  Als ik kleren ga shoppen wil ik alles kunnen passen.  Ook lage taille broeken en nauwe T-shirts.  Ik wil niet achteraan het rek moeten zoeken of ze maat 42 nog in de winkel hebben, toch is het zo.  Ik heb er mij deels bij neergelegd, maar een deel van mij wil toch steeds slank zijn, ook al zegt mijn lief me dat ik sexy ben, het is het spiegelbeeld dat mijn waarheid spreekt.

De korte coupe, het is altijd een tricky affaire vind ik.  Of je staat ermee, of je bent een man.  Ik zie het te vaak, vrouwen met kort haar die er echt als mannen uitzien.  Welke vrouw wil er nu uitzien als een man?  Behalve natuurlijk de transgenders en de omgekeerde travestieten.  Vrouwen die er volgens mij prachtig uitzien met een korte coupe:

Eva Daeleman.  Prachtige vrouw, met een ongeziene naturel.  Alleen jammer dat Peter Van de Veire er altijd lijkt bij te zijn.

Halle Berry.  Blijkbaar ooit Bondgirl geweest.  Niet dat ik ooit van mijn leven een James Bond-film heb gezien, ik weet het niet, dat interesseert mij eigenlijk echt niet.  Alleen de muziek uit die films lijkt mij de laatste jaren wel te kunnen bekoren.

Emma Watson.  Hermelien Griffel in de Harry Potter films, “hermailie” ofzoiets zeggen ze daartegen in het Engels.  Kleine meisjes werden groot.

Victoria Beckham, voor mij zal ze altijd Posh Spice zijn.  Jammer dat er geen vlees aanhangt, anders een knappe madame!

Rihanna, ze switcht meer van kapsel dan wij van onderbroek, maar ik vind een kort kopje bij haar echt supermooi.  Nu nog een beetje manieren kweken en stoppen met zich te laten afmotten door haar (ex-)lief en dan zou het concept ‘Rihanna’ geslaagd kunnen zijn.

Jammer dat niet iedere vrouw met een kort kopje er zo stralend uitziet.  Vandaag zag ik weer iemand de straat oversteken waarvan ik niet kon inschatten of het een man of een vrouw was.  Kijk, daar word ik een beetje triestig van.  Maar dat is natuurlijk mijn probleem.  Het schijnt gemakkelijk te zijn zo’n kapsel, althans als je het niet in model brengt en gewoon eruitziet als Craig David.

Ik vermoed dat Eva, RiRi, Emma, Halle en Posh er een beetje meer werk aan spenderen.  Alléé, hun stylisten dan toch.  Nu nog de man in de straat!