Mijn lief zei het me deze week nog.  Dat hij content is dat onze zoon blij kan zijn met hele kleine dingen.  Dat we niet telkens het vorige moeten overtreffen om hem te imponeren.  In feite moeten wij als ouders hem niet imponeren.  Hij is verre van verwend, toch komt hij niets tekort.  Hij heeft de tijd niet om met zijn speelgoed te spelen, op schoolavonden moet hij om 18u in bed, veel tijd tussen het 4-uurtje – het avondmaal en het eventueel badmoment is er niet om speelgoed te gaan exploreren.  Ik ken kinderen van zijn leeftijd die een eigen iPad hebben, die perfect weten hoe een smartphone werkt of een tv op de kamer hebben. Ilja spreekt nog vaak over zijn warmbandje dat ik voor hem kocht tijdens music for life.
Vandaag mocht hij in de winkel een zak chips kiezen, want oma en opa komen vanavond eten en daar hoort een aperitiefje bij. Ik bereidde hem voor, dat we het zakje pas op het laatste van onze boodschappen gingen kopen. Halfweg de Carrefour passeren we aan de schelletjescounter. Wat hij daarmee heeft, ik weet het niet, maar een schelletje krijgen, dat zorgde reeds enkele keren voor grote drama’s in zijn prille kleuterleven. “Ik wil een schelletje mama”, ik zei neen, want ik ging niet met opzet iets van vlees gaan kopen om een schelletje te kunnen krijgen. Krokodillentranen. Ik weiger krokodillen te voederen met schelletjes en ik loop verder, hij komt sniffend achter met zijn kleine winkelwagentje. Het schelletje blijft een begeerd goed volgens mijn zoon. Ik zeg:”ok” “je mag een schelletje, maar dan kiezen we geen chipjes voor vanavond, je kunt het niet alletwee krijgen”. Ik liet hem beslissen: chips kiezen voor vanavond of een schelletje voor meteen. Hij koos het schelletje. Ok. Ik ging me aan mijn woord houden, maar dat moest wederzijds zijn. Op het einde van de boodschappen zei ik “voila, we zijn klaar” waarop het kleine monstertje meteen onze eerdere afspraak nakwam “en nu mag ik mijn schelletje!” Ahja, jouw schelletje, inderdaad! Oh, maar moesten we dan “toevallig” wel nog door die rayon met de chips lopen zeker? Maar alléé zeg, had ik erom gedaan, ik ging er niet in geslaagd zijn (…ja, echt niet, neen…toempiedoem). Ik sprak hem opnieuw aan:”Ilja, ik ga het nog één keer vragen: wil je nu een schelletje of wil je liever één van deze zakjes chips kiezen voor vanavond?” Ik zie die ogen over dat rek met die chips gaan, de radars in zijn kopje werken overtoeren. “Ik ga toch chips kiezen” Ik leg uit dat het een slimme beslissing is, want een schelletje…dat is toch niet zo lekker als chips hé? “’t Is waar, sommige kindjes zouden een schelletje kiezen, maar ik niet hoor, ik kies voor chips”. Smartiepants!
Achteraf proficiateer ik hem met het feit dat hij goed kon kiezen. Ik leg uit dat kiezen ook iets verliezen is en dat de chipjes vanavond dubbel zo lekker gaan smaken. Hij loert over de keukentablet naar de zak die er netjes op oma en opa staat te wachten. “Mmmm Wokkels” denken we tegelijkertijd.

Ik voelde mij de slechtst mogelijk moeder ever toen ik enkele weken mijn zoon aan de schoolpoort afzette.  Het was lichtjes aan het vriezen, hij was ingepakt van boven tot beneden, een klein duwtje ging volstaan om hem omver te laten vallen zodat hij niet meer zelfstandig zou kunnen rechtstaan, zo sumoworsteldik was hij gekleed.  Bij de afscheidskus zei hij: “Mama, ik heb zo koud aan mijn handen!”  Mijn hart brak, alles was voorzien van kop tot teen, behalve zijn handen.  Ik wreef ze warm en raadde hem aan om zijn handen in zijn zakken te stoppen want zomaar even een stel wantjes tevoorschijn toveren bleek niet in mijn moederoptiepakket te zitten.  Hij leek tevreden met de tip en ik riep hem nog bezorgd na “niet lopen met je handen in je zakken hé, je bent al een stuk tand kwijt!” waarop hij gehoorzaam zijn pas minderde.  Ik kocht diezelfde ochtend nog een stel handschoenen voor hem uit de ski-collectie van den aldi.  Dat mijn zoon koud ging lijden zeker, we gingen dat nog een keer zien!  De hele dag dacht ik “och hère dat kind, dat gaat koude handen hebben hé”, toch was ik blij om hem om 16u af te halen met gloeiend warme handjes, vermoedelijk stond de chauffage in de klas voldoende op om hem goed warm te houden.  Niettemin was hij in de wolken met zijn set nieuwe handschoenen.  Alleen waren ze precies een beetje groot.  Het is niet simpel om kinderhandjes te bedekken met handschoenen die

1. groot genoeg zijn
2. niet te groot zijn
3. niet te ongemakkelijk blijken
4. niet te los hangen
5. niet te nauw zijn
6. voldoende afsluiten
7. niet teveel afsluiten

plus: ze moeten ze dan nog eens zelfstandig kunnen aandoen.  Ik vraag me ook af wat er voor 3,5-jarigen het beste is: handschoenen of wantjes.  Wantjes lijken mij iets gemakkelijker qua zelfstandigheid en het probleem van twee vingers in één vingertop is ook opgelost, maar handschoenen lijken meer comfort te bieden.  En dan heb je nog die fameuze wantjes met zo’n touw erin verwerkt, dat je door de mouwen van de jas moet steken.  Allemaal goed en wel, maar wat als je semi-zelfstandig kind daardoor minder vlot zijn eigen jas kan aantrekken of elke dag gefrustreerd in de knoei geraakt met zo’n touw?

Laatst waren we ook -West-Vlamingen onder elkaar- bezig over de benaming “wantjes” en “handschoenen”.  Als West-Vlaamse zeg ik vaak “piwantjes” tegen wantjes.  Maar ik heb geen flauw benul vanwaar die uitspraak komt!?  Pi-Wantjes?  Pea-wantjes? P-wantjes? Pee-wantjes???

(en ben ik de enige die “Piwant” nu wel eens een geweldige huisdierennaam vindt?)