Drie jaar geleden deze tijd begonnen mijn weeën. “Je weet pas dat het echte weeën zijn als het effectief echte zijn” zeiden ze mij altijd. En ze hadden uiteraard gelijk, de betweters! De dag erna om 6u58 kwam hij ter wereld, the love of my life. Vandaag vierden we dit, met veel kleur, taartjes, ballonnen en uiteraard geschenkjes.
Zalig!
We werden er de voorbije dagen een beetje gek van, van dat kind van ons. Luisteren lijkt deze week pas ergens op het einde van zijn woordenboek te staan terwijl “godverdomme” ergens op de eerste pagina’s staat. Het is een moeilijk gebalanceer tussen verbaal belonen en apart zetten om af te koelen. Terwijl ik enkele weken geleden dacht dat het peutergepuber een beetje aan het overwaaien was kon ik gisteren na zo’n heavy tweedaagse mijn frustraties moeilijk de baas. Ik was blij dat hij sliep. Tegelijkertijd voel ik me schuldig. Een gezond, lief opgroeiend kind, actief en content. Er zijn mensen die zouden tekenen en er hun hebben en houden meteen voor zouden afstaan om dit te kunnen krijgen. Gelukkig zijn we met twee om hem op te kweken en delen we de moeilijkere dagen. Want “de papa” is ook sterk aanwezig tijdens de opvoeding van ons gebroed. Ik geef toe dat ik de basislijnen van de opvoeding uitschrijf maar we gaan regelmatig in overleg over hoe we het zien. Zoals de “thuis geen televisie overdag”-regel. Ik dacht dat het ons nooit ging lukken om dit vol te houden en misschien sneuvelt de regel wel ooit. Maar nu ben ik vooral blij dat ik niet moet zitten ontbijten bij kwakende Nicolodeon-figuurtjes. En ja, ik hoor u achter uw laptop wel roepen “haha, wacht maar tot ze ouder zijn!” Whatever, dat zien we dan wel, maar nu komt kabouter Plop hier pas binnen als het speelgoed in de bakken zit. Hij moet het maar weten, met zijn belachelijke muts ook. Ik kan er vanop aan dat mijn lief dezelfde afspraken toepast als ik straks ga werken. Ik hoef niet de hele werkdag ermee in te zitten dat hij er alleen voor staat met de kleine patat, hij doet dat goed. Een papa op zijn plaats. ’s Morgens als hij wakker wordt roept de munchkin “papaaa”, als ik binnenga vraagt hij “papa slaapt nog?” of “papa is gaan werken?”. Maar mama is toch hier? Dat lijkt minder indruk te maken dan dat PAPA! er is. Ergens weet ik ook wel dat hij PAPA! associeert met “vrije dagen” aangezien hij ervan uitgaat dat het weekend is als we er allebei zijn, maar het is wel aandoenlijk die vader-zoon-liefde. Ik mag mijn handjes samenleggen met zo’n man. Ik besef dat maar al te goed. Gelukkige Vaderdag liefste!
En nog een reden om de tv niet teveel op te zetten: irritante deuntjes die de hele dag in je kop blijven zitten
Ik was er een jaar niet goed van. Het moederschap shook me to the core. Ik was er wel klaar voor en ik was voorbereid, maar toch kun je het pas ervaren hoe het echt is als je dat kleine monstertje ’s nachts een flesje geeft en hij na gulzig slurpen en burpen weer pardoes in slaap valt. Gelukkig deed hij dat ook altijd bij ons. We mogen niet klagen, we hadden een droombaby. Toch heeft het een jaar geduurd eer ik weer volledig mezelf was. Mezelf met extra capaciteiten weliswaar. Moederschapscapaciteiten. Als moeder ben ik onlosmakelijk met mijn kind verbonden. Er is altijd een zorg. Als het niet rechtstreeks is terwijl hij wordt gewassen, bemoederd en je er consequent mee aan het peuterpuberen bent, het is in je achterhoofd. Is hij wel ok? Wat zou hij aan het doen zijn? Is hij braaf? Zal hij moe zijn? Zal ik hem nog zien? Wat gaan we dit weekend eens doen? Mijn lief en ik nemen het er wel eens van en brengen hem naar oma om te slapen. Beiden partijen vinden dit leuk en we kunnen eens gaan en staan waar we willen. Maar toch, je mag aan het andere eind van de wereld zitten, er wordt toch nog steeds over hem gepraat, aan hem gedacht. Alsof hij telkens met ons mee gaat. Je kunt je van je kind niet losschudden. Ik voel me iedere Moederdag meer en meer een mama. Toch blijf ik als mama ook vooral mezelf. Ik hoef tijdens een vriendinnendate niet altijd over Ilja te praten, maar ik zou het wel kunnen moest ik dat willen. Het is gezond om ook naast je kind een eigen leven met eigen hobby’s te hebben, bezige mama’s zijn gelukkige mama’s? Ik kan alvast één ding zeggen: deze mama is gelukkig, met of zonder moederdagcadeau’s. Al ben ik ondertussen wel razend benieuwd naar wat hij op school heeft gemaakt voor me…
Zijn glijbaan. De nieuwste waw-factor in het leven van mijn bijna 3-jarige zoon. Ik ben blij in zijn plaats, hoe hij zwaait naar mij als hij bovenstaat, zijn gezichtje als hij beneden komt, het is elke euro die het ons gekost heeft waard. Deze week was de zon dan nog eens voorradig wat het buitenspelen alleen maar leuker maakte. Ik was aan het roefelen in huis terwijl hij buiten trappelde. Ineens zag ik hem niet meer. Het was verdacht stil. Het is nooit goed als het stil is. Niet dat hij ergens naar de straat kan, maar mijn hart staat altijd een beetje stil op zo’n moment. Een vluchtige blik later gebeurde er dit: de munchkin zit op zijn knieën bij Marbels etensbakje. Ik zie hem een kattenkorrel nemen en in zijn mond stoppen. En je moet weten, hij neemt dan nog geen korrel van het verse voer, neen, hij neemt er één die naast de bak lag op de grond. Zo’n verlept stukje dat al in de regen heeft gelegen. Ieuw! Tegelijkertijd merkt hij dat ik hem zie. Ik zie die hersentjes werken:”o-ow!” Ik doe de deur rustig open, hij schiet in paniek, graait nog vlug enkele verse kattenkorrels en vlucht de hoek om naar de zijkant van het huis. Tegen dat ik bij hem ben zie ik hem nog net de meegegraaide kattenkorrels in zijn mond proppen. En knabbelen dat hij deed. Ik kon het horen kraken tot twee meter verder. De moeilijkste opdracht op dat moment was zeker mijn lach inhouden, en al evenzeer toen ik even later zijn gezicht observeerde. Van heerlijk uitlachend knabbelen ging het over naar een paniekerige grimas en ineens riep hij “is niet lekker! is niet lekker!” Ik nam hem mee naar de kattenbak en zei “Ilja, dat is poesjeseten, je hebt Marbels eten opgegeten, dat mag niet hé?” De schuldige blik in zijn ogen en het feit dat hij net niet begon te kokhalzen zal al een les op zich geweest zijn. Beetje water hebben?
Ik vraag me af hoeveel keer ik het volgende zal moeten horen deze week: “Mamaaaaa, poesjeseten, dat is niet lekker hé” “Nee jongen, dat is niet lekker”.
Mijn vrije ochtend start dikwijls te vroeg. Tussen 6u en 6u30 namelijk. Vroeg dus. Sommige collega’s verklaren mij gek als ze horen dat ik ook op mijn vrije dag zo vroeg uit de veren ben. Eens ik wakker ben rond dat uur geraak ik onmogelijk nog in slaap. Vanaf dat besef er is, is het om zeep. Ik begin te draaien en keren en ineens moet ik uit bed. De gedachte aan koffie en een uurtje rust in huis zijn sterker dan krampachtige proberen uit te slapen. Meestal blog ik dan of als er geen inspiratie is lees ik rustig de krant. Het uurtje rust is steeds vlugger om dan ik denk. En dan begint het. Vandaag heb ik drie slapende kindjes in huis. Drie kinderen is dus wel degelijk drie keer drukker. Toen ik gisterenmiddag nog een telefoontje moest doen had ik op voorhand gevraagd aan de drie pagadders om het eventjes stilletjes te houden tot mijn gesprek gedaan was. En dat deden ze, op vergeten xylofoongetokkel na. Maar ineens kwam de kleinste (die van ons) jengelen om de “chiptjes” en toen ik zei dat hij moest wachten ontdekte hij mijn versgekochte lippenbalsem op de tafel. Even later stond hij voor me, ik was nog druk in gesprek. Ik zag de lippenbalsem volledig opengedraaid tussen zijn handen. Een paar seconden later was dat tussen zijn tanden. Voor ik het kon afpakken had hij de hele balsemboel afgebroken van het draaisysteem. Ik zag hem de wereld ontdekken: kijk als je daarop duwt, dat is smeus! Great. Met de gsm in de hand een vaseline-achtige boel proberen te redden, het was één van mijn minder sterke oefeningen deze week. Hij probeerde zelf de smeerboel krampachtig terug in de houder te draaien en ik zag het allemaal gebeuren terwijl mijn gesprekspartner aan de andere kant van de lijn de details van ons gesprek overliep. Oh boy, als hij nu maar niet vindt dat het behang droge lippen heeft. Ik kneep mijn ogen dicht en focuste terug op het -toch wel niet onbelangrijke- gesprek. We konden vlot afronden, ik verontschuldigde me bij mijn gesprekspartner voor de kinderstemmetjes. “Het is vakantie, ik ken dat maar al te goed” zei ze lachend.
Deze ochtend moest de oudste logé om 6u naar toilet. Ze vroeg om op te staan maar ik liet haar terug naar bed gaan. Mommy hasn’t had her coffee yet!
Sinds wanneer het zo is, ik vermoed -cliché, maar clichés blijken toch heel vaak te kloppen- sinds het ontdekken van het moederschap, dat ik veel van mijn negativiteit heb laten varen. Rondom ons ken ik mensen die het negatieve in de dingen heel vaak belichten. Ze hebben ook wel meestal gelijk dat ze die dingen belichten, ik noem ze voor het gemak de criticasters. Ze zijn kritisch. Over alles. Dat maakt hen scherpzinnig, vol betere ideeën. Doordat ze kritisch zijn, staan ze misschien iets bewuster en daarmee ook verder in het leven dan ik. Ik ben eerder chill, op mijn gemak en ik trek me van weinig dingen aan. De laatste jaren leerde ik vooral dat situaties de neiging hebben om vanzelf op hun pootjes te vallen en indien ze dit niet doen,er gerust hulp mag gevraagd worden aan iemand. Vermoedelijk doordat ik weinig tegenslagen gekend heb. Ik ben niet getekend door het leven, dat ik daar blij om ben hoef ik niet uit te leggen. Maar rondom mij zie ik mensen hollen, rennen, negatief zijn, geen tijd voor niets hebben. En dan kan ik het niet laten om te denken “doe eens rustig, je komt er zo ook wel”. Ik vermoed dat zoiets zeggen olie op het vuur gooien is dus zeg ik meestal niets. Het klinkt alsof ik lamme goedzak ben, nee, ik laat de dingen mij minder raken dan vroeger en ik geniet van de kleine dingen in het leven. Mijn zoon die ligt te snurken als ik hem nog eens ga toedekken voor ik ga slapen, een roman waarbij ik mezelf moet dwingen om hem neer te leggen omdat mijn ogen dichtvallen van de slaap. Een nieuwe chocopot opendoen en de eerste koffie in de ochtend. Mijn echtgenoot, samen zingend met onze zoon terwijl de badrituelen verlopen. Het leven is hier en nu.
Mijn zoon is een carnivoor. Hij weet perfect in welke winkel hij een schelletje krijgt en waar er niets te rapen valt. Bij de GB scoort hij altijd. Tenminste, als het de lieve gezette jongedame is. Vandaag was het een jobstudent. Ze had al niet gehoord dat ik gebeld had, evenmin als ze had gehoord dat de kleine munchkin al een tijdje “een schelletje” had zitten zeggen. Ze leverde mijn varkensgehakt (ongezond! shame on me!) en bedankte vriendelijk om verder te gaan naar de volgende klant. Zonder schelletje. Ilja zag het voor zijn ogen gebeuren en ik kon zijn hart horen scheuren in zijn borstkas. “Een schelletje!” Maar helaas pindakaas. Ik probeerde hem nog te paaien met het feit dat hij een schelletje van mijn zigeunersalami ging krijgen in de auto maar het was gene moyen. Ik zag hem denken: tijd om een staaltje pantomime in gank te steken. Allah-groetend-gewijs smeet hij zich voor de vleescounter op de grond, wenen, roepen, peuterpuberen. Ik pakte de kar en zei dat ik verder ging rijden. Hij bleef verder Allah groeten tussen het varkensvlees. Negeren, dacht de opvoeder in mij. Maar dat was buiten de oude garde gerekend. Er liepen er een vier-tal rond. Oude madams en bejaarde meneren.
Bejaarde meneer met Buddy Holly bril maar dan met vleeskleurig montuur:”Hohoh, hij heeft nogal karakter zeg!”
Oude madame met gehaakte handtas: “Gow wi, manneke, ga maar mee met je mama”
In mezelf dacht ik: godverdomme laat hem toch gerust
Net gepensioneerde oma met grijs haar: “Ga je een keer bij mij komen?”
oh boy, daar komt nog meer gebleit van, can you blame him?
Oudere meneer met drie boodschappen: “Alléé, sta maar recht hoor ventje, je broekje zal vuil worden!”
maar zwijg dan toch, bende moeiallen! Arrggh!
Mijn aansporingen om hem gerust te laten bleken het omgekeerde effect te hebben, zeker toen ze hoorden dat hij eigenlijk graag een schelletje wou.
“Maar dat ventje, heeft hij nu geen schelletje gekregen?” “Maar manneke toch, ik ga er ééntje vragen”
Wenen, bleiten, roepen.
Ik zei nog verschillende keren “neen, je krijgt geen schelletje op die manier” wat de oude madamtjes dan weer omgekeerd interpreteerden “maar alléé, als hij nu een schelletje wil, geef dat kind een schelletje” Alsof ik de ontaarde moeder was die haar zoon iets weigerde.
Tegen de jobstudente aan de vleescounter commandeerden ze dat ze er ééntje moest afdoen.
En dat deed ze. Hij kalmeerde, kreeg er nog een asjeblieft en een dankuwel uit.
En zo kreeg hij aandacht, een schelletje en zijn gedacht.
Consequent opvoeden mijn gat.
In onze “achteruit” zwermen er de laatste tijd hele gangs met vogels. Ik kan niet inschatten hoeveel het er zijn, maar de bewegingen die ze in groep maken zijn prachtig. Allen samen zwermen, allen samen neerstrijken. Het is hallucinant om naar te kijken.
Ik voel me een beetje the perfect housewife de laatste dagen. Er werd de voorbije dagen nogal wel opgeruimd, gepoetst, geboodschapt. Gisteren bakte ik pistolets, voor de eerste keer in mijn leven! En wat bleek: makkie! Het kneden plakte een beetje maar voor de rest was het een pistolet of cake!
En lekker ruiken dat zo’n rijzende pistolets doen!
Mijn meme gaf de tip om geen te grote bolletjes te maken, omdat het eigenlijk kleine broodjes zijn en niet echt pistolets zoals je op zondag in de bakker koopt. Ze zijn dus iets zwaarder maar ze smaken voortreffelijk!
Uit een kilo bloem haalde ik zo’n 33 kleine broodjes, uiteraard als je gaat tellen kun je zien dat ik er (samen met Ilja) al van gesmoefeld had alvorens de kodac boven kwam.
Ik ging ook bij de andere meme gaan “waken”. Ik noem het niet zo graag waken, want eigenlijk is ze nu iets beter dan ze voorheen was. We wasten haar haar en probeerden er krulspelden in te leggen. Laat ons zeggen, als je niet weet waar je mee bezig bent (zoals mijn moeder en ik vrijdagochtend), dan blijk je helemaal geen krak in krulspelden inleggen. Die dingen hebben de neiging om serieus tegen te werken. Ik spotte er ook bovenstaande tassen in de kast. Geweldig toch, met die felle bloemen. (Jammer van de slechte foto).
Mijn zoon was een matroos tijdens het carnavalsfeest op school vorige week. Auw, mijn moederhart! Gruzelementen! (hij was trouwens een wafel aan het smoefelen op de foto, hij loopt er gelukkig niet altijd bij met koekenmul aan zijn kaken, zo erg is het niet gesteld met mijn moederschap)
We namen deel aan een quiz waarbij we overtuigd waren dat we Emiel Goelen op een foto zagen verschijnen. “We gingen er onze hand voor in het vuur steken dat het Emiel Goelen was! Ja! ’t Is 100% zeker Emiel!”. Best dat we het niet gedaan hebben. We eindigden 20ste van de 28. En dat was al een verbetering bij vorig jaar! (bovenstaande foto is dus wèl Emiel, hij geleek er echt goed op, we hebben zelfs niet geluisterd wie het dan wel was op de quizfoto omdat we zo danig aan het lachen waren met onszelf).
De ene dag is al plezanter dan de andere. Dat is het leven vermoed ik.
Op goeie dagen:
Brengt je zoon dummy’s mee van school. En is hij zo gewillig om deze met je te delen. Aaaah jeugdnostalgie!
Zijn er schoenen. In mijn maat.
Blijkt speelgoed blij te zijn.
Ontdek je een geweldig nieuwe serie. Dank u 8
Gaat je orchidee open. Eindelijk!
Op minder goeie dagen:
Is er trunterigheid, gevolgd door koorts
Dat gebeurt. Oma’s worden opgebeld, school, buitenschoolse opvang en alle andere plannen worden geannuleerd.
En alles wat rest zijn koortsknuffels…
Er werd een potje yoghurt weggegooid daarnet. Was sinds de 8e februari over datum. Ik moet eerlijkheidshalve altijd nadenken over welke datum we juist zijn. Ik dacht dat we al de 15e ofzo waren. Bleek het nog niet zo drastisch over tijd te zijn. Ik had het moeten weten, Valentijnsdag is nog niet gepasseerd, silly me! Euhh, Valen-wat? De dag dat onze (schoon)zus verjaart, meer is dat niet voor ons. De dagen vliegen voorbij. Dat sommige dagen gewoon aan mij voorbij gegaan zijn wijt ik aan de zware “feestdag” van vrijdag. Ik stal een foto van iemand op het internet. The happy couple:
Mooi toch. En zie dat haar. Blij dat ik er niet bij moest zijn toen ze daarop zat te wachten!
Zaterdag verliep in een waas. We pikten ons klein monster op dat meteen terug aan zijn middagdut mocht beginnen. De moeder deed mee. Ik moest me echt uit bed sleuren nadat ik anderhalf uur bijgeslapen had. Ik ging zeker nog een uur blijven liggen. Ken je dat, ik blijf altijd maar opnieuw in slaap vallen, ik droom verder mijn droom en in de droom zelf sta ik dan zogezegd op en blijken er allerlei eigenaardige dingen gebeurd te zijn. Tot ik tijdens het dromen besef dat ik eigenlijk niet wakker ben en mezelf echt moet wakkerschudden. Vreemd vreemd.
’s Avonds kwam Pieters’ petekindje/nichtje overnachten. Altijd leuk als er een kindje komt slapen. Zeker als het kind ouder is, goedgemanierd en die van ons alles achter doet.
Op zaterdagavond in de zetel met een potje chips, meer moet dat niet zijn toch?
Zondag bleef tam. Ik was nog steeds niet bekomen van vrijdag. Wreed toch, zo lang moeten recupereren. Ik steek het op de zona.
Maandag ging ik werken. Jaja, ik werk ook nog, je zou het soms niet weten. In de namiddag, die ik onverwacht vorige week vrij kreeg wegens omstandigheden, poetste ik. Voor het eerst in enkele dagen was ik weer actief. Het was te zien aan de kleur van het water. Soms denk ik dan:”Oh was ik maar even daadkrachtig in mijn huishouden als in andere dingen. Afspraken maken om koffie te gaan drinken, bloggen, sociale contacten onderhouden, daar blijk ik veel minder duwtjes in de rug voor te moeten krijgen”. Even later denk ik dan alweer bij mezelf “naah, ik ben nu eenmaal zo, het kan er nu ook niet meer op verslechteren zeker?” Als ik dan Miss Carrie haar voorraadkotje bekijk op haar blog dan lijkt het me zalig dat je niets aan de kant moet schuiven om aan iets anders te geraken. Of dat je niets moet opvangen dat uit het rek dondert als je er nog iets tracht bij te proppen.
Vandaag bracht ik “Het pedagogisch project rond de sociaal-emotionele ontwikkeling” van Dosen naar een vriendin die het nodig had voor een sollicitatie. Ze woont niet zo dichtbij maar kreeg in één jaar tijd twee baby’s wat mij officieel mobieler maakt dan haar. Zeker omdat ik in de voormiddag geen peuter meer bij me heb. Amaai, maar zo’n kleine baby van nog geen 3 kg daar is toch weinig pak aan. (Zo’n baby bevindt zich trouwens volgens het pedagogisch project in de adaptatiefase, interessant zeg). Ik zou toch weer serieus moeten wennen moest er hier weer zo’n kleintje in huis komen. Er zou ook een adaptatiefase zijn denk ik.
Ik hield me (bijna) netjes aan de snelheid. Maar 70 km per uur, 10 km aan een stuk, dat gaat traag vooruit zeg ik u.
Shout your heart out 