200 dagen Linuslove

Hij is 6,5 maanden, mijn kleine pudding.  200 dagen om exact te zijn.  Het wordt nog altijd leuker en leuker, cliché, right at ya, maar als het over baby’s gaat kloppen de meeste clichés vind ik.

“Ze groeien zo vlug”

Amaai nog niet!  Wat zo’n klein kinderlijfje allemaal meemaakt in dat eerste half jaar.  Van helemaal niets kunnen tot grijpen, lachen, tieren, zich rechthouden, rollen.

“Geniet ervan”

Echt, ik geniet me te pletter met die patat.  Zijn lachjes, zijn vertellementjes die van “wududu” naar “hmmm” zelfs nu en dan een “mamamama”.  Ook al weet ik dat het maar klankjes zijn, mijn hart smelt toch elke keer opnieuw!

“De eerste weken zijn het lastigste”

Ja.  Dat is waar.  Maar het werken combineren met een baby vind ik ook niet te onderschatten.  Vooruit denken en plannen, organiseren en anticiperen, het wordt ineens dubbel zoveel werk met een baby die constant opvang nodig heeft.  Een kleuter die al 7 uren op school is per dag is precies iets gemakkelijker op te vangen

“Het gaat zo vlug voorbij”

Ik probeer de kleine momentjes te koesteren, hoe hij zijn hoofd tegen mijn sleutelbeen legt voor ik hem in bed stop.  Hoe hij tiert van plezier als ik met mijn hand vliegtuigje speel boven zijn ogen.  Kiekeboe-spelletjes spelen maakt hem helemaal zot van contentement.  Op zondagochtend nog eens shnugglen in bed terwijl hij niets liever doet dan aan alles te trekken wat rond hem te vinden is.

“Met een tweede ben je veel geruster dan bij je eerste”

True.  Ik ga niet meer voor het minste snotje naar de dokter.  Maar de bezorgdheid is altijd aanwezig, gezond of een beetje ziek, bij mij thuis of bij een thuiswacht, ik ga altijd bezorgd zijn om mijn kind(eren).

“De oudste entertaint de jongste”

Handig.  Zeker bij een kind dat veel variatie nodig heeft.  Terwijl Ilja met de auto’s racet kijkt Linus toe.  Ik betrap Linus er al op om naar Ilja te zoeken als hij naar school is.  Als Linus een minder momentje heeft en ik even handen tekort kom vraag ik wel eens aan Ilja om hem te troosten in zijn park.  Dat lukt wonderbaarlijk goed.  Het hoofd van die grote jongen is blijkbaar een bron van hilariteit voor die kleinste.

“Ze leren veel van het oudste kind”

Daar zit ik nog even op te wachten.  Hij is nog te jong voor imitatie maar ik ben er zeker van dat dat zal gebeuren.  Hoe die twee elkaar nu al in de gaten houden.  Momenteel houdt Linus zich vooral met zichzelf bezig.  Voeten zijn de nieuwe vuisten by the way.

Mijn vlekkenkindje.  Ooievaarsbeetjes, muggenbeten, babypukkeltjes, krabkorstjes, hij heeft altijd wel iets in zijn wezen.  Het is en blijft mijn geweldig mooi kind.

Curieus naar hoe fel hij is veranderd?  Hier vind je de 100 dagen Linuslove!