door “There is a crack in everything, that’s how the light gets in” zong wijlen Leonard Cohen.
Misschien had hij het niet over perfectionisme maar dat versta ik er wel onder. Over perfectionisme kan ik uren doorbomen. Het komt er altijd op neer dat ik er keihard tegen ben. “Hoe kun je nu tegen perfectionisme zijn?” het zou een mogelijke repliek zijn want iets zo goed mogelijk proberen te doen, daar is toch niets mis mee? Misschien is het duidelijker als ik schrijf dat ik niets tegen ambitie en toewijding heb. Ik vind het zalig als mensen zich smijten in een project, een tekst, een muziekgroep. Dat ze veel van zichzelf geven in hun passie of hun levenswijze of zelfs in hun werk. Ik vind het ook niet meer dan normaal dat je je werk naar behoren doet en er de kantjes niet vanaf loopt. Het is een ander verhaal als je jezelf naar waarde begint te schatten op basis van je prestaties of het oordeel dat anderen over je vormen. Als je jezelf zo’n druk oplegt dat het je nekt. Het moet perfect of ik faal! Ik moet slagen of ik ben een loser. Niet promoveren is geen optie! Iedereen moet mij tof en gezellig vinden of ik moet veranderen tot het zo is! Maar waarom? Is een perfecte tekst belangrijker dan het genoegen vinden in ze te schrijven? Zal je pas gelukkig zijn als je die promotie hebt? Kan je eigenlijk wel voor iedereen goed doen? “Waarom moet dat?” hoorde ik tijdens de tweede podcastaflevering van het tweede seizoen van Werk En Leven. “Wie zegt er dat?” Ja wie eigenlijk? “De mensen”? Welke mensen? Waar zitten die mensen?
Mijn perfectionisme heb ik eigenhandig de mond gesnoerd na een moeilijke periode. Sindsdien is mijn slinger helemaal de andere kant op gevlogen, of hoe zeg je dat? Doe dingen die je graag doet, niet omdat “de mensen” verwachten dat je dat ze doet. Mijn studie doe ik zuiver voor mezelf, niet voor iemand anders. Ik deed gisteren mijn eerste examen. Terwijl ik tijdens mijn vorige opleiding niet voor minder dan 75% ging ga ik nu gewoon al blij zijn dat ik geslaagd ben voor het vak. Uiteraard zou ik met een 15 op 20 enorm content zijn en ik ga gigantisch ontgoocheld zijn met een buis. Ik heb hard gewerkt en wil daar uiteraard resultaat van zien. Tegelijk besef ik ook dat werken-studeren-een gezin draaiende houden een uitdaging is en dat ik mijn barrs moet loweren. Dus geslaagd is geweldig, gebuisd is slikken en opnieuw proberen! Het kan niet allemaal perfect zijn. Ik weet dat ik niet vrij ben van burnout of depressie ook al lijk ik soms wel eendenpluimen te hebben. Niemand is daar vrij van. Ik ben er wel alert voor en kies ook regelmatig keihard voor mezelf zonder me daar een spatje schuldig over te voelen. Tijd inlassen om te bewegen, te schrijven en te lezen, ook al is de wasmand propvol. Koffie drinken met vriendinnen terwijl mijn man de kindjes eens rond voert, moet toch kunnen? Ik doe mijn best, en dat is goed genoeg.
Shout your heart out 
Af en toe gewoon eens “foert” zeggen is tegenwoordig mijn motto en dat zou het voor veel meer mensen moeten zijn. Ik ben er zeker van dat jij geslaagd zult zijn voor je eerste examen. En anders waren het gewoon stomme vragen. 😉
Kijk, ik ben het met je eens. Ik doe dat zelfs tegenwoordig op het werk al meer dan eens. Gewoon foert zeggen.
Dàt is de correcte levenshouding. Klinkt melig, maar als je van jezelf overtuigd bent dat je het maximum hebt gedaan in jouw omstandigheden dan heb je dit ook gedaan. Ik duim voor je slagen (in het examen, uiteraard).
Ik wou dat ik ook al zo ver was…
Dat is zeker goed genoeg! En ik ben jaloers op je eendenpluimen. Ik moet mezelf meermaals per werkdag voorhouden: “be the duck” :-).
Wat mooi hoe je het hier neerschrijft. En wat knap dat je dat kan af en toe eens foert zeggen. Het kan alleen maar voor een betere balans zorgen en jou gelukkig maken. En dat is uiteindelijk hetgene wat telt. Zelf moet ik er nog heel hard aan werken aan dat foert leren zeggen en dat perfectionisme leren loslaten. Maar dat komt wel denk ik.
Ik denk dat je veel gelukkiger bent wanneer je wat vaker ‘foert’ durft zeggen. Alleen moet ik mezelf daar vaak aan herinneren. Het is niet omdat ik niet kan gaan werken dat mijn huishouden perfect in orde moet zijn. Jezelf steeds maar forceren is veel te uitputtend. Het besef is er hoor. Nu het maar vaak genoeg blijven herhalen tegen mezelf tot het een automatisme wordt.
Amen.
ha ik wil al maanden eens een ode aan de imperfectie schrijven. Als ik de stress en hoge verwachtingen bij zoveel andere mensen zie, ben ik soms zo trots dat ik foert kan zeggen. Zeker in mijn huishouden laat ik heel vrolijk de boel gedijen zolang alles binnen enkele grenzen blijft.
Op het werk werd ik echter toch weer heel hoog gescoord op perfectionisme en dat werd in die test ook als een bron van inefficiëntie gezien en dat snap ik ook wel. Je kan te lang iets nalezen, te lang onderzoeken enz, te veeleisend zijn naar anderen zodat het gewoon onproductief wordt. En daar herken ik me toch wel weer in.
‘k heb ooit economie gestudeerd en ‘k kan bevestigen: perfectionisme is gewoon hoogst onecomomisch. De baten wegen niet op tegen de kosten.