door Een vriendin sms’te me de voorbije week of ik haar tips kon geven rond het schrijven van een artikel ter voorbereiding van een sollicitatiegesprek. Ik begon meteen luidruchtig terug te sms’n over reflecteren, over een casus uit verschillende hoeken bekijken, over het zeker betrekken van andere hulpverleners in de verslaggeving etc. Maar dat bedoelde ze niet. Ze had het echt over een luchtig artikel zoals voor een krantje of een website. Iets vergelijkbaars zoals op deze blog dus. Ik moest er echt wel eens over nadenken, want hoe doe je dat? Een tekst schrijven zonder er uren op te kauwen. Een tekst die je wil verder lezen tot het einde. Geen idee of lezers hier doorlezen tot ik klaar ben met ratelen en als dat niet het geval is, dan heb ik er alleszins geen last van. Het valt me de laatste maanden wel op dat ik van tijd tot tijd word aangesproken over mijn blog. Uiteraard heeft dat ook te maken met de vele sociale evenementen die geweest zijn in de maand januari. Toch waren “Ah jij studeert weer?” en “Ik lees soms je blog” de meeste aangesneden onderwerpen. Vooral: “Herkenbaar!” is iets dat veel terugkeert. Ik schrik soms wel als ik hoor wie hier allemaal meeleest, alles staat weliswaar openbaar maar toch komen de reacties soms uit de vreemdste hoeken. Worden andere bloggers ook soms gevraagd “Wanneer ze dat allemaal doen” en “Waar ze de inspiratie vandaan halen”? Ik heb niet bepaald een zak met inspiratie klaarstaan, geen teksten die ik reeds voorgeschreven heb waarbij enkel nog op “publiceren” moet gedrukt worden. Ik hou mij niet bezig met dingen op voorhand te schrijven, het komt zoals het komt. En komt het even niet, dan verschijnt er even niks. Daar zit in wezen helemaal geen techniek of vaste werkwijze in. Dat ik gemakkelijker schrijf dan spreek is misschien wel een feit. Het vloeit er vlugger uit als er een toetsenbord tussen zit. Hier shout ik al bijna 8 jaar mijn heart out en ik blijf deze pagina toch beschouwen als iets dynamisch. Van verhakkelde teksten tot pogingen tot PLOGGEN. Van lichtjes (zelf-)kritische meningen en luchtige kippenverhalen. Tussen de soep en de patatten. Of eerder tussen de pyjama’s en de badmomentjes. Zonder veel spektakel, alledaagsheid in een geschreven vorm.
Shout your heart out 
Ik lees enkel je eerste en het laatste woord. Wat tussenin staat ook wel, eigenlijk.
Bij mij beetje hetzelfde verhaal, hoewel ik me soms wel bezig hou met het op voorhand plannen van berichtjes.
Yep, idem hier. Waar haal ik de tijd vandaan? Euh, gewoon. Een ander zit een uur op Instagram te foefelen of series te bekijken, ik klap mijn laptop open, tokkel een eind weg en floep, daar staat een blogje. Simple comme bonjour. Voor mij althans. Ook geen lange overpeinzingen of heruitgewerkte zinnen, soms lees ik het amper na. Herkenbaar ja: dat ik ook makkelijker schrijf dan ik spreek.
Vroeger maakte ik het aan of uit per brief, discussieerde in de klas op blaadjes papier, schreef ik verhandelingen à la minute en op verzoek, ik vind het leuk en makkelijk.
Ik hou zo van alledaagsheid! Daarom lees ik hier graag van begin tot eind.
Dat is net het fijne aan je blog… dat tussen die soep en die patatten!
Ik zet mij ook niet zo heel vaak echt aan mijn blog om dingen in te plannen. Als er inspiratie is die ik niet wil kwijt geraken dan zet ik snel een paar trefwoorden in mijn concepten om later wat mee te doen, maar heel vaak is het ook dat ik op een avond voor tv achter de laptop kruip en schrijf. Hoe langer ik over zinsconstructies en zo nadenk, hoe slechter ik mijn stukjes vaak vind.
En het is ook net dat spontane wat ik meestal op andere blogs zo fijn vind om te lezen.
Ik ben steeds verheugd als je een nieuw schrijfsel op de mensheid loslaat, dus dat zegt genoeg. Absoluut voortdoen zoals je bezig bent, Liese.
Ah, jij studeert weer ? 🙂 Ik lees hier heel graag van begin tot eind.
Ik schrijf wanneer de inspiratie toeslaat en dus staat er regelmatig in mijn mailbox een of ander concept dat niet altijd op mijn blog geraakt. Ooit ga ik misschien wel eens een systeem bedenken en volhouden, maar het zal niet voor vandaag zijn. Ik apprecieer je echtheid, je zegt de dingen zoals ze zijn. Heerlijk is dat!
Ik blog al héél lang, maar heb nooit die vragen gehad. Mijn blog is dan ook een klein beetje anoniem. Ook bij mij geen voorgeschreven stukjes en aangezien ik vanuit mijn gevoel blog, komt het op als kakken.
Ik lees alles 🙂 🙂